Woestijn en oase

Ik verbaasde me erover hoeveel je wel niet in dag kan stoppen wanneer je op reis bent. Ik zat na even zoeken dan eindelijk in de bus die door de woestijn van Judea reed. Het was een prachtige plek met af en toe een nomadenkamp tussen de bergen door. De kuddes geiten leken het wel goed te doen in het gebied maar nergens was een plukje gras te ontdekken. Ik stapte na een zo'n 2 uur durende rit uit bij de Masada. Na een korte klim naar het bezoekerscentrum werd ik een beetje armer door het aanschaffen van een retourtje kabelbaan. Met een straight face liet ik mijn studentenpas zonder datum zien voor het krijgen van de korting. Ik heb immers lang genoeg studiegeld betaald. De ruïne van het citadel uit 40 v.Chr. staat hoog op een berg en hoewel er een slangenpad naartoe loopt, had ik weinig zin deze die dag te bewandelen.

Als sardientjes zaten we op elkaar gepakt in de kleine kabine, de kabelbaan deed er zo'n 5 lange minuten over voordat het piepend tot stilstand kwam. Tours met toeristen van over de hele wereld liepen me voor de voeten dus zodra het mogelijk was nam ik een ander pad. De uitzichten die het oude fort gaf waren adembenemend. Met een beetje fantasie kon je zien hoe de mensen hier geleefd zouden hebben. Het oude badhuis, de duiventil, de waterreservoirs en het paleis van koning Herodes waren prachtig. De ondeugende vogeltjes leken het warm te hebben maar zochten de schaduw niet op. Ik had in het hostel een cakeje gekregen wat ik met liefde met de Onychognathus tristramii, lokale spreeuwen, deelde. Als een Disney prinses werd ik omringd door de beestjes. Ik had er de hele dag kunnen blijven maar in de verte zag ik de Dode zee naar me lonken.
De terugweg was minder soepel dan de heenweg. In de hete middagzon stonden meer dan honderd man op de kabelbaan te wachten. Een Amerikaanse dame was een beetje nerveus om haar bus te halen. Ze had een goede energie dus ik kletste even met haar en ze vertelde mij dat ze vrijwilligerswerk deed voor de Israeliers. Ik schrok toen ze zei dat de Palestijnen zo gevaarlijk waren en dat het niet veilig was. Alles werd voor de vrijwilligers betaald dus ze vierde daar fijn vakantie. Ik zei haar niet te willen vervelen met mijn activistische geratel maar dat ze van bepaalde dingen misschien toch een vertekend beeld had. Ik vertelde haar kort over het begin van het conflict en wat er tegenwoordig speelt. Ze zei daar niks van te hebben geweten. Ik vroeg haar er iets meer over te lezen maar dat ik het voor nu los zou laten. Ik gaf haar een beetje liefde mee en een dikke knuffel voordat we aan het eind van de kabelbaan afscheid namen.
De eerste de beste taxichauffeur vroeg of ik naar Ein Bokek moest. Daar was ik inderdaad van plan om naartoe te gaan. Ik zei dat mijn max 13 shekel was en ik anders de bus zou nemen. Hij had al mensen in de taxi zitten en dacht vast dat alle beetjes zouden helpen. Ik stapte in en werd bij een prachtig publiek strand gedropt. Ik hoorde een familie Duits spreken en vroeg of ze op mijn tas wouden passen.

Ik liep in de zee en voelde het zand onder mijn voeten, iets verder in het water, veranderen in brokken zout. Snel kwam ik tot de realisatie dat je niet kan zwemmen in de Dode zee. Ik lag dubbel toen mijn kont en benen naar boven dreven waardoor het onmogelijk werd zwembewegingen te maken. Ik draaide mij maar weer om en bedacht mij hoe het zoutbad in de sauna een leugen is. Het uitzicht op Jordanië was als een ansichtkaart. Uit het water en in de zon zag ik het zout op mijn huid kristalliseren. Ik dook nog tweemaal de zee in voordat ik de bus weer opzocht en de lange rit terug maakte naar Jeruzalem. Met de tram vond ik mijn weg weer naar mijn ingang van de oude stad en liep door de mooie overkoepelde straatjes.

In het hostel keek een meisje mij lang en indringend aan. Ik had haar de afgelopen dagen een beetje proberen te negeren omdat mij dat werd aangeraden door de eigenaar van het hostel en een aantal van de vrijwilligers. Soms sprak ze met een luide stem tegen zichzelf alsof ze God was. Die avond kon ik haar niet negeren aangezien ze een verhaal over mij aan het houden was. Blijkbaar was ik een gevallen engel die mannen verleidde en ze vermoordde in keukens. Goed verhaal.

Een nieuwe dag
Ik had weer afgesproken met Samer en Mohammad en ik pakte de bus naar Bethlehem alsof ik nooit anders deed. De troepen aan taxichauffeurs wachtten mij weer op. Ik zei dat ik met vrienden had afgesproken. Toen ze mij 10 minuten later nog steeds in de zon zagen wachten sleepten twee vriendelijke chauffeurs me naar de andere kant van de straat. Ik moest niet bruin worden vonden zij en ik zat al te lang in de zon. Ze hadden het over Arabische tijd en dat mijn vrienden waarschijnlijk niet zo punctueel waren als ikzelf. Ik was er 20 minuten te vroeg om er maar op tijd te zijn maar wist ook dat ik wel even zou moeten wachten. Mohammad kwam mij al snel na tienen oppikken en we liepen door de stad naar waar we Samer zouden ontmoeten. Hij werd een beetje ongemakkelijk van alle starende blikken waar ik ondertussen wel aan gewend was geraakt. We dronken een colaatje en bezochten de Melkgrot voordat Samer de auto kwam voorrijden.
We reden naar het Herdersveld waar Mohammad mij rondleidde en nog een verhaaltje vertelde. Slimme gast is het wel. Het was een serene plek en weer werd er gezongen. Duits en Italiaanse psalmen klonken vanuit het kapel. We liepen door het park voordat we weer verder reden. We zouden naar Jericho maar eerst wou Mohammad zijn huis laten zien waar ik altijd zou mogen verblijven, toen wou Samer ook zijn andere huis laten zien. Beide huizen waren echt luxe. Ik maakte kennis met de katten, kippen en schildpadden voordat we onze reis voortzetten.

Ik vroeg waar we heengingen en ze zeiden naar het strand. Ik had de avond ervoor duidelijk gezegd dat ik daar al geweest was en niet de behoefte had om weer te gaan. Mijn bikini hing nog over mijn bed te drogen en mijn perfecte krulcrème was ook niet gepakt. Ik baalde als een stekker maar ik kon ook niet boos blijven. Het weer was prachtig en het dure privéstrand verkocht alles wat ik nodig had. Helaas geen burkini waar ik mij veel comfortabeler in had gevoeld, maar wel een luchtig strandjurkje die ik over mijn ondergoed kon dragen. Kalia beach was heel anders dan het eerste strand waar ik was geweest. Ik smeerde mij dik in met de mineraalrijke modder en dreef weer. We bleven een tijdje dobberen en reden toen door naar Jericho. Dit zou de oudst bewoonde stad zijn ter wereld. De Mount of Temptation werd aangedaan en ik hield mijn hart en de handgreep vast toen Samer zijn niet-all terrain auto de berg op stuurde. Het laatste stuk beklommen wij gelukkig met een trap. Het was een plaatje daar bovenop de berg. Foto's en selfies werden genomen voordat we alledrie echt bijna van trek de berg af vielen. In de stad vonden we een geschikt falafelstandje waar ik aan een broodje echt genoeg had. Samer werkte bij een ander standje nog minstens vier broodjes weg en dat vond ik best knap. Ik werd een beetje nerveus voor het halen van mijn bus in Bethlehem. Mohammad en Samer zijn nog nooit in Jeruzalem geweest en mogen daar onder de Israëlische bezetting niet komen. Dat idee is best bizar, zij hebben hun eigen hoofdstad nog nooit gezien! Er moet snel verandering komen in deze situatie!

De mannen zetten mij weer af bij het checkpoint omdat ik natuurlijk weer mijn bus had gemist. We namen afscheid en ik keek nog even om naar de jongemannen die ik nog maar kort ervoor had leren kennen maar toch al mijn vrienden mocht noemen.
Twee Nederlandse jongens liepen tegelijkertijd door de hekken maar konden van daar makkelijk naar hun accommodatie lopen. Ik keek om me heen en zag geen enkele vrouw in de groep wachtenden. Ik had niet het geluk van vorige keer en de menigte verdween.

Een man die net zijn vriend had afgezet vroeg waar ik heen moest. Na mijn antwoord zei hij dat hij die kant toch op moest en mij wel mee kon nemen. Mijn buikgevoel was aan het protesteren maar het alternatief was om zo'n 10 kilometer te gaan lopen in het donker, in the middle of nowhere, met blaren. Ik stuurde snel de info die ik had naar Veerle in het geval dat ik in de problemen zou komen. De meneer nam een verkeerde afslag en ik vroeg waar we heen gingen. Hij zou even wat te drinken halen, hij wou een drankje met me doen. Ik zei dat ik niet dronk en dat ik liever direct naar de stad ging. Ik had alleen nog maar goede mensen ontmoet, het werd tijd dat ik een rotte appel zou treffen. Ik overleefde het niet zo toffe avontuur zonder letterlijke kleerscheuren en werd na een detour afgezet waar ik zijn moest. Ik voelde me een beetje wiebelig dus ik liep hard naar het hostel en vroeg mijn vrienden even op mij te letten. Ik vond mijzelf een beetje stom voor het in de auto stappen bij een vreemde. Na heel veel aandringen had ik zelfs een drankje aangenomen omdat we in the middle of nowhere stonden en ik graag naar huis wou. Gelukkig heb ik deze beproeving overleefd en mijzelf beloofd dat ik beter naar mijn buikgevoel moet luisteren en minder naar het klagen van mijn voeten. Ik voelde me na een half uurtje weer prima en kon nagenieten van mijn bijzondere dag. Ik zou mijn nieuwe vrienden missen. Ik at nog een hapje op het dakterras en nam mijn omgeving nog een laatste keer in mij op.