Beaches en buckets

Het motortje had moeite om ons beiden de verschrikkelijk steile helling op te slepen. Dit was geen pad wat voor ons bedoeld was maar de navigatie gaf aan dat het onverharde pad door het natuurgebied de weg was naar onze bestemming.

We besloten onze spulletjes te droppen in ons mooie hutje en een scooter te huren. We zagen jonge jongens voor ons bijna een ongeluk veroorzaken, terwijl ze de weg over scheurden zonder in controle te zijn van hun voertuig. Een ongeluk werd voorkomen door de oplettende automobilist. Ik begreep hierna wel waarom alle formulieren ingevuld moesten worden en paspoort moest worden afgestaan. Ik deed dat niet van harte maar geen van de verhuurders gaf een voertuig mee zonder paspoort dus moest ik wel. We namen een mooie rode mee en na zelf een kort rondje gereden te hebben, stapte Amarens achterop en reden we naar “het mooiste strand” van Koh Phangan. Ik weet niet waar Ammie Bottle Beach had gevonden maar het was me het ritje wel. Ik hoorde van achter dat we moesten afslaan naar een onverhard pad. Ik stopte en verifieerde dit. We reden verder terwijl ik mijn best deed niet de crashen. Het was prachtig maar zenuwslopend, onze bestemming leek maar niet dichterbij te komen. Op de steilste stukken namen we beurten om te lopen aangezien de scooter het zelfs met aanloopje niet aankon. De gaten en geulen in de weg en het wegblijven van ander verkeer was vreemd. We kwamen erachter waarom er geen ander verkeer was, de weinige mensen die aanwezig waren op het geïsoleerde strand, waren daar met boottaxi gekomen.
We bleven er even genieten voordat we de dodenrit weer terug maakten en naar een waterval gingen. Ik had me voor de onverharde weg, niet zo positief uitgelaten over de wel verharde wegen. Ik nam het allemaal terug, het was heerlijk om weer normaal te kunnen rijden. De ingang van de Than Sadet waterval werd bemand door een vriendelijke blinde man van in de 70. We dronken er een colaatje en maakten een praatje met de vrij goed Engels sprekende meneer. We liepen naar de extreem mooie en beklimbare waterval. Ik had er de hele dag kunnen blijven maar na mijn speeluurtje reden we weer verder. Haad Rin is het stadje waar de full moon party wordt gehouden elke maand. Het leek ons een goed idee om te zien waar we die avond zouden feestvieren. Het werd ons al gauw duidelijk dat het eerder een festival was dan een feestje. Alle bucketstands waren gedecoreerd om toch een beetje individualiteit te promoten. We reden terug en mijn hart stond stil bij het zien van het uitzicht. Bovenop de berg was er een angstaanjagende weg naar beneden, een beetje als een achtbaan. Recht vooruit zagen we de zee bovenuit het oerwoud uitkomen. We stopten bij een barretje waar we van dat uitzicht konden genieten (en ik me kon voorbereiden op de afdaling). Eenmaal thuis kwamen we nog even tot rust voordat we ons mooier maakten en aan de hoofdweg voor een bodempje zorgden. De rit naar Haad Rin ging voorspoedig terwijl we weer volgepropte taxi’s inhaalden. Betaald parkeren was een beetje overdreven maar verplicht. De verftattoo-standjes hadden zich sinds de middag vermenigvuldigd en vroegen belachelijke prijzen. Voor maar 40 baht konden we het lekker zelf doen. Ik genoot als een kind met vingerverf en we zaten er langer dan Amarens zin in had. Ik ben nu fan van fluoriscerend verf. We liepen naar de ticketbalie en vervolgens naar het strand. Colaatje light voor mij en een emmertje voor Ammie. De sneaky bastards laten je betalen voor merkdrank en schenken dan achter de schermen iets naamloos in je bucket. We hebben er dan ook maar 1 keer de volle pond betaald, daarna overkwam dat ons niet weer.
Geen plek om me terug te trekken en de mensenmassa's maakten me een beetje nerveus. Amarens leek zich wel thuis te voelen in the scene en was net honing voor de mannenzwerm. We liepen door de straatjes toen een groepje meiden langs kwam en één mij haar bucket gaf met de woorden dat ze het niet meer aankon. Ik zei dankjewel en keek naar de twijfelachtige inhoud van de emmer. De eerste de beste container die ik zag werd de trotse eigenaar van de emmer inclusief inhoud. Alastor “Dwaaloog” Dolleman zou trots op me zijn geweest “Constant vigilance!”. Ik werd meerdere malen fysiek buitengesloten door mannen die alleen oog hadden voor mijn beeldschone zusje en ik had er helemaal genoeg van. Ik was wel onder de indruk van Amarens haar Engels welke tijdens onze reis flink was verbeterd. We zochten een plekje op om even te zitten na het dansen. Jack, een gepensioneerde meneer uit Birmingham, kwam naast Ammie zitten en had hele verhalen die ik maar half kon verstaan door de harde muziek. Ik was blij toen hij weer vertrok. Ik vond het bedtijd en zelfs een koud colaatje uit de minimart kon me niet meer opvrolijken. Ik had mijn onzichtbare stekels op maar dat weerhield mensen er niet van om interactie te zoeken terwijl mij werd gevraagd hoe laat het was. Georgie en haar broer Chris uit Engeland brachten weer een beetje positiviteit en gespreksstof. Mijn stekels trok ik weer in en meerdere mensen sloten zich aan bij onze hippiecirkel om na een tijdje weer te vertrekken.
Met z’n vieren dansten we voordat Amarens aangaf naar huis te willen. Ik was verbaasd, het was nog net geen half drie maar met drie buckets op begreep ik het toch ook wel. Ik was trots op mezelf dat ik niet eerder de handdoek in de ring had gegooid.
Ik leidde haar naar de scooter die de mensen hadden verplaatst, om plaats te maken voor de taxi’s. Ik was nuchter maar toch bang om met Amarens te rijden. Ik vertelde haar zich goed aan me vast te houden om niet per ongeluk van de scooter af te kukelen. Ik ontweek te gaten in het wegdek en genoot toch ook wel stiekem een beetje van de avondrit. Eenmaal bij ons resort was ik dankbaar dat Ammie geen rare fratsen had uitgehaald. We liepen nog even naar het strand om bij te komen voordat we op bed gingen. Full moon party: Check!