Voyage Voyage

Het is niet niks om zonder slaap de nacht door te rijden. Helemaal in de regen op Belgische wegen.
Ik beloofde mezelf een uurtje te mogen slapen als ik in Frankrijk aangekomen was.
Een uurtje werd 3 uur. Mijn wekker leidt een eigen leven! Als de wekker denkt dat ik wel wat meer slaap gebruiken kan dan gaat ie gewoon niet af. Om 06:00 stipt werd ik wakker boos kijkend naar mijn wekker.
De reis duurde lang en ik nam meer pauzes dan anders.
Even de beentjes strekken. Om 14:30 kwam ik dan toch aan bij Alain thuis maar die was nog aan het werk. Ik had verwacht dat het sleutelverstopplekje nog als zodoende diende maar dat was niet het geval dus zat ik op het stoepje met mijn geweldige nieuwe e-reader (dankjewel Frantje) :D totdat Alain lekker vies van het werk kwam. <3

Na bijgekletst te hebben moest ik dan toch een dutje doen. Alain (weer niet mijn wekker) wekte me omdat zijn vader thuis was gekomen. Die had het idee om bij Juliet te eten en wanneer dat geopperd wordt dan stem ik altijd voor. Daar aangekomen zag ik dat er veel was veranderd maar het was nog steeds een fijne plek om te zijn. Meloen, salade en varkensvlees stond er op het menu. Prima.  Mij maakte het niet uit wat we aten want met mijn trek zou ik zelfs bij Alains moeder aanschuiven.
De zon ging onder en zette de heuvels en velden in vuur met zijn oranje rode gloed. Dat uitzicht is spectaculair. Kon ik hier maar gewoon blijven. Huishoudelijke klusjes doen, onkruid wieden en met de dieren spelen. Bloednerveus voor mijn stage ging ik naar bed.
Al die dingen die tussentijds waren ingepland voor mijn stage waren een soort houvast voor me. Ik moest er toch maar aan geloven. Na een korte nacht slapen pakte ik mijn spulletjes, nam een snelle douche en vertrok richting Mouleydier.
De weg ernaartoe was over kronkelpaadjes tussen zonnebloem velden en door schattige dorpjes. Hierdoor werd ik even aan mijn liefde voor Frankrijk herinnert. Ik was het namelijk even kwijt toen ik afscheid moest nemen aan mijn vrienden en familie. Ik vroeg me af waarom ik dit mezelf aan deed. Natuurlijk hou ik van Alain en was het plan aan het begin van de relatie al dat ik die kant op zou gaan maar ik heb het er echt heel erg moeilijk mee gehad. De afgelopen week bekroop het gevoel me en ontnam me van mijn adem. Mijn ogen hebben volgens mij nog nooit zoveel tranen laten vloeien.
Toch is dit mijn pad en mijn pad leidt naar een kasteel in de Dordogne, dat is niet zo heel slecht of wel? De oprijlaan naar het kasteel is erg mooi en de sfeer is er fijn. Mijn kamertje dat ik deel is klein en heel erg basic en heeft alleen een dakraam (dus geen uitzicht) maar ik mag niet klagen. Misschien over een paar maandjes dat ik ga klagen over het gebrek aan wifi. ;)
Het is al bijna weer 12 uur. Om 16:00 begin ik met werken en ik ben erg nerveus. Ik hoop dat ik alles onthoud wat ze me vertellen en dat ik binnen no-time ben ingewerkt.