Dans le salon

Eindelijk vriendjes en vriendinnetjes: Blog numéro 2
Ik zit in het hotel in 1 van de salons omdat internet bij mij boven op de zolder gewoon echt niet werkt.. dat noemen ze nou een bordel de merde ;)

Peentjes zweten

Donderdag middag om 15:30 stond ik klaar … My eagerness to get started was noticed and discouraged. Ik heb het ook meteen afgeleerd. Heen en weer rennen, verschillende drankjes leren kennen etc. Het was total chaos. Flessen champagne openmaken en flessen wijn. *met een limonadier* De drank vliegt er hier doorheen!!! 1 drankje bij het zwembad kost rond de €8,- en in het restaurant rond de 5 of 6. Is niet mis…

Op een mooi dienblaadje had ik een coup de champagne en witte wijn die ik naar het balkon moest brengen. (Je weet al wat er gaat komen… of niet?) 44 graden maar met een forse wind liep ik met mijn zweethoofd naar le balcon. Trappen op met hakken en langs verschillende obstakels etc. Sta ik eindelijk daar helemaal blij … komt er een windvlaag die mijn dienblaadje van onder pakt en de drankjes over me heen gooit. Ik wist dat ik een keer iets moest laten vallen maar meteen de eerste dag vond ik ook wel wat overdreven van de kosmos… Misschien dacht ie dat ik het beter achter de rug kon hebben. Met mijn staart tussen de benen en scherven op mijn dienblad liep ik de trappen weer af naar het restaurant. Hij bracht het zelf wel dit keer…

Ik ben zelf van de methode van weer op het paard klimmen als je er vanaf bent gevallen dus dit was een beetje moeilijk te accepteren. Het eerstvolgende dienblad pakte ik dus weer en sinds die eerste keer heb ik ook niks meer laten vallen, zo bewijs ik me weer en laat hij me ook weer meer dingen doen. Als ik een fout maak wil ik me juist nog meer bewijzen dat ik er van geleerd heb en het dus niet weer gebeurd maar een van de staff *diegene waar ik juist op aangewezen ben* die doet het dan liever zelf of zegt dat ik er maar even mee moet wachten. Even wachten doe ik niet aan. Ik ben hier gekomen om te leren en leren doe ik graag, met de handen in de zakken zitten is geen optie. Ik heb bij voorbaat gezegd dat ik fouten zou maken maar dat ik die ook wel weer goed zou maken en dat ze na de eerste weken juist heel erg blij met me zouden zijn. Ik studeer geen hospitality management maar international tourism management en moet misschien meer leren in de bediening dan iemand die wel hotelschool heeft gedaan.

A. is het tegenovergestelde van de restaurant manager, hij doet me een beetje aan Stefan en Gerben denken waardoor ik me ook meteen veilig bij hem voelde op de een of andere manier. J Hij leert me van alles en ziet ook dat ik bepaalde dingen wel kan maar soms een duwtje in de rug nodig heb. Het is hier echt een luxe aangelegenheid en ik wil wel alles volgens het boekje doen. Mensen betalen hier veel geld, ook voor de service die ze aangeboden krijgen.

De eerste avond viel me dus wat tegen maar ik leer snel! De tweede avond ging daardoor al veel beter. Als je weet wat er moet gebeuren dan neem je ook veel sneller initiatief wat vervolgens weer gewaardeerd wordt. Al die kleine dingetjes die gedaan moeten worden zijn echt niet normaal. Het is alsof ik Le Mot Qu’il Faut in 1 dag aan het leren ben. De wasmachines en drogers draaien met alle was, het hotel afsluiten, de kandelaars schoonmaken, roomservice en poolservice doen en daarnaast de bediening met alle gekkigheidjes. Het is hier zoals nergens waar ik ooit gewerkt heb behalve misschien in het aspect dat ze naar je happen wanneer het druk is (dat kunnen mama en papa ook heel goed) Ik moet er hier alleen nog een beetje aan wennen maar wanneer we s’ avonds als onze dienst erop zit nog een drankje doen weet ik dat het niet persoonlijk was want dan is het hartstikke gezellig.

Uitstapjes
Ik had Alain gevraagd of het hem gezellig leek om zondag naar de Brocante in Issigeac te gaan en dat leek hem wel leuk maar het leek hem ook wel leuk om zaterdag naar de dierentuin te gaan. Ook hartstikke leuk natuurlijk al was ik wel heel erg moe en moest ik om 16:00 weer werken. Vrijdagnacht werd het laat en lag ik praktisch in een coma totdat ik om 12:00 gewekt werd door mijn roommate Margaux. “Ben jij nog niet weg?” Mijn telefoon stond uit om de één of andere reden en toen ik hem aan deed zag ik alle gemiste oproepen en smsjes. Ik belde Alain meteen die allang weer naar huis was gegaan na anderhalf uur bij de dierentuin gewacht te hebben.. Ik voelde me zo schuldig! Ik had me niet schuldiger kunnen voelen als ik iemand vermoord had. Ik zei naar hem toe te komen en racete over de landweggetjes naar Ferrensac als een echte Française. Gelukkig vergaf hij het me wel en hadden we het tot 15:10 nog wel gezellig. Werk ging goed gelukkig en we waren rond 00:30 klaar.

Zondag had ik tig wekkers gezet maar werd ruim voor de wekkers wakker. *me verslapen kan niet nog eens* Ik reed naar Alain en kwam ook ruim op tijd aan. *hij wou niet in Issigeac meeten in case I didn’t show up* :P Nadat hij rustig zijn kopje koffie had opgedronken en zijn ding had gedaan gingen we naar de markt. Wat een chaos!!! In een veld konden we nog net een plekje vinden om te parkeren. De Brocante was duur en overpriced as ever maar echt mooi om te zien. Een kopje thee in de salon du thé-tuin deed ons goed. We zouden op bezoek bij oma in Villeréal maar na 2 keer geprobeerd te hebben, hebben we het maar opgegeven en een filmpje gekeken thuis. Het voelde wel een beetje als vakantie…erg gevaarlijk. Maar toen hadden we de zondagavond nog niet gehad. ;)
Ik ken het menu nog niet uit mijn hoofd en struggle ook nog met de tafelnummers dus bestellingen opnemen doe ik nog niet behalve voor de roomservice en poolservice. Roomservice is erg leuk en ook poolservice vind ik niet vervelend als smelt ik echt in mijn lange zwarte pantalon en zwarte blouse. Na een rondje te hebben gemaakt zei een Engels paar dat ze mijn kennis van talen en helemaal mijn Engels erg indrukwekkend vonden. Ik antwoordde dat ik het veel indrukwekkender vond dat ik een dienblad vol drankjes van het restaurant de trap op en dan weer van de trap af en heel bij het zwembad kon brengen, daar moesten ze wel om lachen.
Er zijn hier niet veel typische rijkaards, ik verdenk er een paar van in de IT te zitten en een ook een paar van het winnen van de loterij maar verder zou ik het niet weten. Owhja.. de rijkelui zoontjes zijn het vervelendst. Die niet zelf voor hun centjes hebben moeten werken pik je er zo uit. Ondankbaar en hooghartig doen ze alsof je niet bestaat. Pfff… Maarja ;) Dat is misschien 1 op de 15.
Maandag en dinsdag vrij… vreemde gewaarwording om op werk te zijn maar niet aan het werk te zijn. Maandag was ik weer naar Alain gegaan maar daarvoor naar Juliet om met de honden en paarden te knuffelen. Ik mis Aida wel heel erg om lekker mee te kunnen knuffelen s’ avonds. Een filmpje en koude pizza stonden op de planning waarna ik weer naar mijn kamertje vertrok.

Toen ik aankwam zag ik de lichten van een Nederlandse auto branden op de parkeerplaats dus ik schreef het kenteken op en zei het tegen de manager. (ik vind het gewoon goede service als je dan even naar de Nederlanders gaat in het restaurant of even een mededeling doet dat die lichten aanstaan, anders zouden ze immers pas met veel gedoe weer weg kunnen rijden met lege batterij) Het werd niet echt gewaardeerd dus liet ik het papiertje op de bar en liep naar boven. Zelf weten… ik heb gedaan wat ik kon. Ik lees dat dit echt een frustratie alinea is ;)

Dinsdag (vandaag) mocht ik weer lekker lang uitslapen en werd dan ook heerlijk wakker. J Geen plannen. Lunch voor het ontbijt maar dat ben ik nu wel gewend, ik ben steeds te laat voor mijn broodje jam. Zalm met een gratin uit de oven … erg lekker. Daarna wou mijn roomie even het dorp in dus bracht ik haar maar even. Het dorp is 5 km verderop namelijk. Nadat we er weer achter kwamen dat de winkels dicht waren tussen 12:00 en 14:00 hebben we een drankje gedaan en heb ik voorgesteld een petit tour te maken. Issigeac was onze bestemming voor onze boodschapjes. (Kaarten en postzegels) Ook vonden we een nieuwe theesalon in een straatje achteraf. De schattigheid spatte er vanaf. We nestelden ons in de roze stoeltjes met bloemetjeskussens en namen een thee met frambozengebak. Echt zo lekker! De prijzen waren wat aan de hoge kant maar we hebben er heerlijk gezeten zo in het middeleeuwse straatje omgeven met bloemen.

Dat waren mijn avontourtjes tot nu toe. Mijn internetverbinding is echt heel heel heel erg slecht, zeg maar niet bestaand sinds de dag dat ik mijn eerste blog postte. Als ik weer internet heb op mijn laptop dan post ik weer wat. J Voor nu moet het echt op de ouderwetse manier… met de post. Jullie hebben mijn adres via Facebook dus aarzel niet om een lange brief of een postkaart te sturen. Ik mis jullie.