Pakken yoghurt

Blog 4 Pakken yoghurt

Over kronkelende wegen reed ik langzamer dan anders terug naar het hotel. Vroeg in de ochtend, vroeger dan ik anders opsta. Aan mijn linkerkant stond de volle maan nog vrij hoog aan de hemel terwijl aan mijn rechterkant de zon vocht voor haar plaats, langzaam kruipend over de velden vol zonnebloemen. Liever had ik de maan, die de bossen aan mijn linkerkant in een soort van mysterie hulde, nog wat langer. Genietend van mijn autorit door slapende plaatsjes vol geschiedenis kwam mijn bestemming steeds dichterbij. Bij het kruispunt waarbij het hotel rechtdoor was en een onbekend pad naar rechts, koos ik last-minute voor het onbekende pad. Het zou immers nog uren duren voordat ik me moest melden voor mijn dienst. Nog meer bossen en stenen huisjes die zo uit sprookjes zouden kunnen komen. De zon vergezeld nu de maan en zet de bomen in die warm oranje kleur waar ik zo van hou. Ik weet niet waar mijn weg naartoe gaat maar bedenk me dat dit misschien een avontuur is waaraan ik wat meer tijd zou moeten besteden. Ik rij terug.

Mijn vrije dagen heb ik met Alain doorgebracht. Maandag eerst naar Bergerac met mijn roommate voor nieuwe schoenen (gezien het feit dat mijn andere schoenen echt doorgesleten zijn). Mooi zijn ze niet maar ik moet het er maar mee doen. Ik hoop dat het naseizoen snel komt en dat de bediening voornamelijk binnen is. Binnen is de vloer ook oneven maar ik betwijfel of de stenen binnen hetzelfde effect hebben op mijn zolen en voeten als de rot steentjes buiten.

Afgelopen week kreeg ik een kaartje van Arnold die zoals gewoonlijk echt perfect is uitgekozen. <3 Het was mijn eerste kaartje hier en ik voelde me daardoor eventjes verbonden met mijn leven in Nederland. Vandaag kreeg ik terwijl ik de grote kandelaars schoonmaakte met kokend water *ouch* nog zomaar een kaartje. Het handschrift was onmiskenbaar :D Een kaartje van Nynke-Rixt uit Ierland. Ik zat op het moment dat ik het kreeg even in een dipje maar wat ze schreef haalde me daar helemaal uit. Volgens mij hebben mijn collega’s nog nooit iemand lachend de kandelaars zien schoonmaken ;)

Deze berichtjes maken me echt heel erg blij. :)

Jullie willen niet weten wat mijn emo bui triggerde dinsdag…. Yoghurt… ja jullie lezen het goed. Yoghurt. :P Ze hebben geen pakken yoghurt in Frankrijk. Ik was me daar nooit bewust van tot dinsdag. Bedenk je wel: Ik had al meer dan 2 weken uitgekeken naar een schaaltje yoghurt s’ochtends met een lekker stukje fruit en vezels enzo. Nu had ik eindelijk het lef om yoghurt te kopen en een plekje in de ontbijtkoelkast op te eisen… hadden ze geen pak magere yoghurt. Alleen maar van die stomme kleine danone verpakkingen met yaourt naturel. Ik had een major culture shock en wou even niet praten. Geen pakken yoghurt… wat is dit voor land? :S

Met een blik die kan doden opende ik vandaag dan toch maar zo’n naturel yoghurtje… hmpf…

Nu maar eventjes wat vertellen over werk: Werk is ok.
Zondag kan ik zelfs leuk noemen. Vandaag waren mijn 2 minst favoriete collega’s er weer maar ik probeer gewoon elke dag weer als een nieuwe dag te zien. Met een glimlach op mijn gezicht begroet ik ze. I’m killing them with kindness. Het is hard werken om ze tevreden te houden. Ik probeer me niks van hun verschrikkelijke houding aan te trekken en probeer me te focussen op het positieve. Blije gasten, leuke gesprekjes en elke keer dat ik een dienblad vol glazen van plaats A naar B breng zonder mijn nek of de glazen te breken.. vier ik een klein feestje in mijn hoofd.

Wat ik nog meer doe in mijn hoofd is fantaseren. Deze plek … helemaal s’ avonds is een bron van inspiratie. Ik maak mezelf vrolijk en ik maak mezelf bang met mijn hersenspinsels. Misschien een voorproefje van wat ik me bedacht afgelopen week achter het kasteel in het donker:

Schuifelend loop ik langs het water met een dienblad. Het enige licht komt van de maan en de sterren en de lichten van het kasteel in de verte. Lang leve de nachtbrakers! Ik zou immers niet in het water willen vallen.. of toch wel? Het feit dat het zo dichtbij is maar zo onbereikbaar door regels maakt dat ik ‘per ongeluk’ de wet wil breken.

Het donkere water dat zachtjes rimpelt lijkt geen bodem te hebben. Ik vraag me af waar die rimpelingen vandaan komen gezien er nu geen zuchtje wind het plukje haar dat mijn staart is ontsnapt, doet opwaaien.
Voorzichtig loop ik langs de kant waar de geur van lavendel mij bedwelmd. Ik zet mijn volle dienblad neer en ga op mijn knieën bij het zwembad zitten. De rimpelingen worden duidelijker zichtbaar. Ik spring op en struikel over een uitstekende tegel. Terwijl ik weer opsta, is het water doodstil.
Ik pak mijn dienblad en loop zo snel ik durf de omheining uit. Terwijl ik me omdraai om het hek te sluiten zie ik iets uit het water kruipen. …