In bytsje bryk
Blijf op de hoogte en volg Rowena
09 Oktober 2013 | Frankrijk, Bergerac
Positive attitude
Graag zou ik wat positiefs schrijven maar ik baal er een beetje van dat ik 10 (of 14) jaar gestudeerd heb om hier met een dom dienblad rond te lopen. Ik weet dat er heus wel meer is aan het vak maar het is niet voor mij. Het contact met de mensen vind ik leuk en ze blij maken maar keer op keer weer mijn vingers en onderarmen verbranden met gloeiend hete borden is wat minder. Ik ben hier niet voor de service… dat weten ze. Misschien had ik gewoon niet zo goed moeten worden :P dan waren ze graag van me af geweest. ;)
Verder dacht ik dat 2 maanden wel genoeg was om me te acclimatiseren aan de werkdruk maar ik ben nog steeds kapot. Ik loop een bytsje bryk wanneer ik niet aan het werk ben en als ik niets moet dan gebeurt er ook weinig. Ook daar baal ik van want ik wil zoveel! Het voelt alsof mijn leven op pauze staat terwijl ik mijn stage loop hier in het herfstkleurrijke Frankrijk. Maarja… het komt wel weer. Misschien moet ik het Play knopje gewoon weer zien te vinden.
Barhangers
Een charmante jongeman kwam voor de tweede keer bij ons eten, helaas is charmant alleen een toepasselijk bijvoeglijk naamwoord wanneer hij niet gedronken heeft. Hij strompelde richting de bar en hing zo ver voorover dat ik tegen de espressomachine aangedrukt stond. Met tuitende lippen en een regen aan complimentjes wist ik niet zo goed of ik moest wegduiken, hem een mep moest geven of hem een boze lezing geven. De chef riep me vanuit de keuken waarop ik zei “au travail!” met een glimlach en ik half naar de keuken rende. Aan de ene kant bang wat de chef me te zeggen had maar aan de andere kant opgelucht dat ik was ontsnapt liep ik naar de cock en vroeg waarvoor hij me nodig had. Niks… wou me alleen redden. Och nou dat vond ik toch wel heel erg lief van hem. Toen meneer whisky, gin tonic en een fles witte wijn weer op zijn plaats was gaan zitten heb ik hem nog wat glazen water gegeven om te ontnuchteren.
Verantwoordelijk
Een beetje boos voel ik me soms als ik hard aan het werk ben en mensen zie roken of spelletjes zie spelen achter de computer. Als meneer de FB manager me heeft gezegd me met een bepaald deel van het restaurant bezig te houden dan doe ik dat graag maar als er dat niemand de overige gasten helpt dan gaat die deal niet door natuurlijk. En nu ben ik boos op mezelf omdat ik 3 dagen geleden een glas eau de vie ben vergeten te serveren. *herinner het me net pas* *thank you brain ….* Dat is toch eigenlijk ook best stom… dat ik mij verantwoordelijker voel dan de mensen met de verantwoordelijkheid zich verantwoordelijk te voelen? Zo ook Tripadvisor… er staan goede dingen op maar de slechte reviews vind ik echt heel naar om te lezen. Dan probeer ik dingen te verzinnen om de service te verbeteren maar de anderen schijnen er zich niets van aan te trekken. Ik weet dat het management niet top is en dat er gewoon een gebrek aan leiderschap is hier maar ik wil dat de gasten niks meekrijgen van the mess backstage. Ik wil zo graag de touwtjes in handen nemen maar ik ga mijn stage niet riskeren voor mijn stageplek. Ik vind een goede stage beoordeling toch belangrijker dan of het bedrijf het goed doet of niet. Ik leer hier wel hoe ik mijn bedrijf zou willen runnen en hoe ik vind dat mijn werknemers behandeld horen te worden. Je werknemers zijn toch de belangrijkste assets van je organisatie en als je hen niet goed behandeld dan zie je dat ook in de tevredenheid van de gasten. Nachtmerries krijg ik nog steeds van die slechte beoordelingen maar ik bedenk me maar dat wanneer ik straks voor mezelf begin, ik er wat aan kan doen.
Lekker uit eten
Soms moet je hier gewoon lekker uit eten, we zijn hier immers in Frankrijk en als we in deze hut geen normaal eten krijgen dan is het een must. Gisteren bij Au Bureau in Bergerac wezen eten wat weer erg lekker was maar niks speciaals. Mijn gezelschap was wel leuk. 3 jonge jongens die hier zijn voor de tuinen *maar straks weer terug naar Nederland gaan* en mijn roommate.
Verder heb ik vrijwel geen post gekregen behalve uit Ierland en Engeland. *dankjewel Nynke-Rixt :D en Robert* Ik heb zo’n vermoeden dat als ik straks een lade open in de receptie dat er een explosie aan brieven en kaarten tevoorschijn komen die ze hebben achter gehouden. #/complot theorie.
Morgen komen de ouders van mijn roommate wat me waarschijnlijk best verdrietig zal maken omdat ik mijn eigen familie zo mis. Gelukkig zijn er wel Skype momentjes waarop ik dan toch even mijn hart kan luchten en de verhalen uit Ljouwert kan horen.
Voor nu een dikke kus en knuffel,
Row
Graag zou ik wat positiefs schrijven maar ik baal er een beetje van dat ik 10 (of 14) jaar gestudeerd heb om hier met een dom dienblad rond te lopen. Ik weet dat er heus wel meer is aan het vak maar het is niet voor mij. Het contact met de mensen vind ik leuk en ze blij maken maar keer op keer weer mijn vingers en onderarmen verbranden met gloeiend hete borden is wat minder. Ik ben hier niet voor de service… dat weten ze. Misschien had ik gewoon niet zo goed moeten worden :P dan waren ze graag van me af geweest. ;)
Verder dacht ik dat 2 maanden wel genoeg was om me te acclimatiseren aan de werkdruk maar ik ben nog steeds kapot. Ik loop een bytsje bryk wanneer ik niet aan het werk ben en als ik niets moet dan gebeurt er ook weinig. Ook daar baal ik van want ik wil zoveel! Het voelt alsof mijn leven op pauze staat terwijl ik mijn stage loop hier in het herfstkleurrijke Frankrijk. Maarja… het komt wel weer. Misschien moet ik het Play knopje gewoon weer zien te vinden.
Barhangers
Een charmante jongeman kwam voor de tweede keer bij ons eten, helaas is charmant alleen een toepasselijk bijvoeglijk naamwoord wanneer hij niet gedronken heeft. Hij strompelde richting de bar en hing zo ver voorover dat ik tegen de espressomachine aangedrukt stond. Met tuitende lippen en een regen aan complimentjes wist ik niet zo goed of ik moest wegduiken, hem een mep moest geven of hem een boze lezing geven. De chef riep me vanuit de keuken waarop ik zei “au travail!” met een glimlach en ik half naar de keuken rende. Aan de ene kant bang wat de chef me te zeggen had maar aan de andere kant opgelucht dat ik was ontsnapt liep ik naar de cock en vroeg waarvoor hij me nodig had. Niks… wou me alleen redden. Och nou dat vond ik toch wel heel erg lief van hem. Toen meneer whisky, gin tonic en een fles witte wijn weer op zijn plaats was gaan zitten heb ik hem nog wat glazen water gegeven om te ontnuchteren.
Verantwoordelijk
Een beetje boos voel ik me soms als ik hard aan het werk ben en mensen zie roken of spelletjes zie spelen achter de computer. Als meneer de FB manager me heeft gezegd me met een bepaald deel van het restaurant bezig te houden dan doe ik dat graag maar als er dat niemand de overige gasten helpt dan gaat die deal niet door natuurlijk. En nu ben ik boos op mezelf omdat ik 3 dagen geleden een glas eau de vie ben vergeten te serveren. *herinner het me net pas* *thank you brain ….* Dat is toch eigenlijk ook best stom… dat ik mij verantwoordelijker voel dan de mensen met de verantwoordelijkheid zich verantwoordelijk te voelen? Zo ook Tripadvisor… er staan goede dingen op maar de slechte reviews vind ik echt heel naar om te lezen. Dan probeer ik dingen te verzinnen om de service te verbeteren maar de anderen schijnen er zich niets van aan te trekken. Ik weet dat het management niet top is en dat er gewoon een gebrek aan leiderschap is hier maar ik wil dat de gasten niks meekrijgen van the mess backstage. Ik wil zo graag de touwtjes in handen nemen maar ik ga mijn stage niet riskeren voor mijn stageplek. Ik vind een goede stage beoordeling toch belangrijker dan of het bedrijf het goed doet of niet. Ik leer hier wel hoe ik mijn bedrijf zou willen runnen en hoe ik vind dat mijn werknemers behandeld horen te worden. Je werknemers zijn toch de belangrijkste assets van je organisatie en als je hen niet goed behandeld dan zie je dat ook in de tevredenheid van de gasten. Nachtmerries krijg ik nog steeds van die slechte beoordelingen maar ik bedenk me maar dat wanneer ik straks voor mezelf begin, ik er wat aan kan doen.
Lekker uit eten
Soms moet je hier gewoon lekker uit eten, we zijn hier immers in Frankrijk en als we in deze hut geen normaal eten krijgen dan is het een must. Gisteren bij Au Bureau in Bergerac wezen eten wat weer erg lekker was maar niks speciaals. Mijn gezelschap was wel leuk. 3 jonge jongens die hier zijn voor de tuinen *maar straks weer terug naar Nederland gaan* en mijn roommate.
Verder heb ik vrijwel geen post gekregen behalve uit Ierland en Engeland. *dankjewel Nynke-Rixt :D en Robert* Ik heb zo’n vermoeden dat als ik straks een lade open in de receptie dat er een explosie aan brieven en kaarten tevoorschijn komen die ze hebben achter gehouden. #/complot theorie.
Morgen komen de ouders van mijn roommate wat me waarschijnlijk best verdrietig zal maken omdat ik mijn eigen familie zo mis. Gelukkig zijn er wel Skype momentjes waarop ik dan toch even mijn hart kan luchten en de verhalen uit Ljouwert kan horen.
Voor nu een dikke kus en knuffel,
Row
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
