Niet bang voor de boze wolf

Ik ben niet bang voor de boze wolf

Daar liep ik dan door de bossen die het kasteel omgeven, de hond was al ver vooruit gerend en plots voelde ik me nogal kwetsbaar. De bossen in Frankrijk zijn niet als die in Nederland erg begaanbaar. Ik had mijn zakken volgestopt met tamme kastanjes en bedacht me de geweerschoten en jachthonden van de ochtend ervoor. Tamme kastanjes zijn ook lekkere hapjes voor de beesten waar de jagers graag een spit door zouden willen rijgen. Ik keek om me heen terwijl de regendruppels steeds harder naar beneden kwamen. Je zou er maar een tegenkomen! Om kenbaar te maken dat er iemand door hun bossen aan het wandelen was die ze waarschijnlijk liever zouden vermijden begon ik maar te zingen. Ik ben niet bang voor de boze wolf, ben niet bang, ben niet bang…

Terwijl ik mijn weg terug zocht (er zijn veel doodlopende paden) zag ik sporen naast een modderplas. Everzwijn sporen… dan heb ik toch liever mijn eigen hond bij me, want mijn oppashond zou zonder omkijken me hebben verlaten in zo’n ontmoeting.
Heelhuids maar zeiknat vond ik het kasteel weer. Hond weer terug naar z’n huis en met een broodje pindakaas en glas warme melk naar boven. Boswandelingen kun je hier wel onder het kopje avontuurlijke bezigheden zetten als je het mij vraagt.

Natuurlijk zijn boswandelingen niet de enige dingen die ik doe. Gisteren was er namelijk een markt waar ik al de hele maand naar uit had gekeken. Foire aux Potirons à Issigeac. Oftewel Pompoenmarkt!!! Ik was al door het dorpje gereden op weg naar Alain en had het plekje aangetroffen met grote pompoenen rond de binnenstad. Ik gaf Alain een kus voordat ik hem half de auto induwde. Ik was toch zeker niet voor niks om 7 uur opgestaan?
Op de modderige parkeerplaats had ik al een glimlach van oor tot oor. De markt van Issigeac is hier toch wel mijn favoriet. Op het plein waar de markt buiten de reguliere kraampjes zich plaatsvindt, vond ik allemaal standjes met pompoenen in alle soorten en maten. Niet zoals in Nederland maar toch wel bijzonder. Vergeefs zocht ik ook naar pompoenbrood en pompoensoep, wel vond ik pompoentaart met kastanjes en pompoenbeignets. Lekker!!!

Ik bedacht me dat die mooie karakteristiek uitziende mensen achter de kraampjes me wel een beetje raar moesten vinden. Je gaat toch immers niet 5 keer rond hetzelfde pleintje? Er was genoeg te zien, een pompoen die minstens 150 kilo woog (minstens!!) en een pannenkoekbakker met lachrimpels die me zoveel deed denken aan een kabouter dat we wel een pannenkoek moesten halen. (dit is een compliment :P) Met 5 pompoenen als aanwinst liepen we nog over de rest van de markt waar de geuren die je tegemoet komen ook zo anders zijn dan op het Zaailand. Sterke kaasluchten en zoute worsten waar Alain zo dol op is zoals cerf, chèvre, sanglier, truffe, noisette, roquefort etc. Toen ik met enkele tegenzin toch maar weer met Alain de auto instapte, gingen we naar Juliet. Vriendin van Alains vader.
Ik kon het niet weerstaan om op hoge hakken door het weiland gedag te zeggen tegen de paardjes. Ik was al eventjes niet meer geweest omdat de hele dag in bed liggen aantrekkelijker leek op de momenten dat ik niet hoefde te werken dan iets ondernemen.
Ik voelde me wat schuldig toen Tango eerst heel enthousiast naar me toe kwam lopen met een hallohinnik en plots stopte alsof hij zich herinnerde dat ik hem al een tijdje niet was komen opzoeken. Hij vergaf het me toch en gaf me een dikke kriebelende kus op mijn wang. Na een hele tijd wachten op Alains vader en Juliet gingen we eindelijk naar ons middageten. Engelse vrienden van Juliet organiseren dat af en toe om hun kattenopvang te onderhouden. Na een oprijlaan met oude bomen kwamen we bij hun chambre d’hôtes. Met 14 mensen waarvan maar 2 Frans en behalve ik de rest allemaal Engels bevond ik me bijna in Engeland. De Engelse tuin omringde de serre waar we zaten. Het was allemaal zo lieflijk.. kanten tafelkleedjes en gebloemde bordjes. Relaxt zat ik helaas niet omdat ik om 15:00 weer weg moest om op tijd op het werk te komen. Dat weerhield me er niet van om intens te genieten van de home baked goods. Vooral de steak in ale pie en crème brulée met een bodem van chocolade en frambozen waren wel heel bijzonder.

Ik had zo genoten dat ik ook vrolijk aan het werk ging. Blijkbaar was dat aan me te zien want ook de gasten werden er helemaal blij van. In de middag had ik Engelse gasten op het terras die niet wouden geloven dat ik Nederlands was. Toen ze werden vergezeld door vrienden maakten ze er een spel van voor hun om te raden waar ik vandaan kwam. Grappig vind ik dat. :D

Na het werk was ik blij dat ik op bed kon. Het zijn lange dagen wanneer ik buiten werk om zoveel dingen doe. Moe maar voldaan en met een beeldbank aan mooie plaatjes in mijn hoofd van de dag viel ik in slaap.

Roadtrip
2 weken terug heb ik ook nog heel wat beleefd met Margaux, mijn roommate. We hadden samen weekend (wat niet heel vaak gebeurt) dus besloten we op pad te gaan. Ik vind het heerlijk om in mijn autootje te stappen en een kant op te rijden. Ik weet dat helemaal hier in Frankrijk, er altijd wel mooie dingen op de route liggen. Rechts, links en nog een keer naar rechts, naar boven, naar beneden en over de brug. We reden in de richting van Sarlat, een mooi oud stadje.
Op de weg daarnaartoe kwamen we in Beynac. Een super pittoresk dorpje me oude huisjes en een groot kasteel on the top of the hill. Dapper beklommen wij de treden en door kronkelpaadjes kwamen we bij het kasteel. Eerst maar iets te eten nuttigen voordat wij het kasteel betraden. In het restaurantje met uitzicht, frietjes met een glaasje mede gehaald. Mede! :D Vrolijk gingen wij het kasteel binnen met onze entreekaartjes. Wisten jullie dat een deel van de film Jeanne d’Arc (1999) daar is opgenomen?
Met geen andere bezoekers (een groep Japanners was net vertrokken) voelden we ons als kinderen in een pretpark. Dit kasteel is wel een bezoekje waard. :) Vervolgens gingen we dan toch maar naar Sarlat waar een heksenwinkeltje mijn interesse wekte. Ik wou eventjes dat mijn moeder en tante bij me konden zijn dus had ik ze maar in mijn gedachten meegenomen. Met een ijsje en een milkshake verkenden we de straatjes voordat we weer in de auto stapten om verder te reizen. Domme en le Roque-gageac lagen nog op onze weg om te ontdekken. Beiden wel leuk maar in vergelijking met onze eerdere ontdekkingen was het iets minder. We waren op zoek geweest naar een restaurantje maar blijkbaar is Margaux net zo moeilijk als ik in het uitkiezen ervan. Op de terugweg, vlakbij Beynac zei ik bij een houten eethuisje in the middle of nowhere: hier gaan we eten! Gelukkig was het eten degelijk en de tarte au citron à l’ancienne overheerlijk.

Met zulke avonturen blijft mijn verblijf een beetje draaglijk maar heb alsnog momenten waarop ik liever met een dekentje om me heen om mijn bed blijf zitten. Hopelijk krijg ik mezelf een beetje uit die depri buien en kan ik een beetje productief ook aan school werken.

Gros bisous van mij aan iedereen thuis
Rowena