Waanzin en hallucinaties

Ik knipperde nog een keer… in het Cafe du pays met Alain leek ik te hallucineren. Misschien komt het door de enge dingen die ik s’nachts voor het slapen kijk maar ik zag toch echt het koeienhoofd aan de muur een keer slikken. *please don't think I'm weird* ;) Ik kijk nog een keer om me heen en zie andere opgezette dieren de muren sieren. Misschien proberen de geesten me op de tenen te houden. Toen ik laatst aan het rijden was en me inbeeldde dat ik door Amerika aan het toeren was, kwam er spontaan country muziek op de radio. Bizar, helemaal in Frankrijk, maar het hielp me eventjes uit Frankrijk en ik zong vrolijk mee.
Toen mijn oude studiegenootjes verplicht een paar maanden naar Frankrijk moesten en erover klaagden werd ik daar eigenlijk een beetje boos om. We waren toch zeker een stel Francofielen? Ik had op dat moment graag hun plaats willen innemen. Nu zijn er mensen die mij benijden dat ik in Frankrijk zit en schijn ik helemaal dat gevoel te zijn vergeten. Ja Frankrijk is een prachtig sprookjesachtig land met Anton Pieck aandoende dorpjes en een kasteel om elke hoek. Het is heerlijk om over de kronkelende landweggetjes op avontuur te gaan maar mijn ergernissen op werk zijn sterker dan ik ben.
Ik denk dat ik gewoon langzamerhand gek wordt hier. Beetje bij beetje.
Ik had een goed weekend gehad en was donderdag in mijn eentje erop uit geweest om de regio te verkennen. Ik had me mooi gemaakt en zou een Eat Pray Love afternoon tea in Lalinde nemen maar daar aangekomen vond ik het er toch niet zo verwelkomend uitzien dus ben verder gereden. Mijn superduper awesome autootje nam me mee door dorpjes naar Beaumont waar ik de kerk bezocht. Ik wordt altijd kalm van een compleet lege kerk. De geur bij binnenkomst van humide stenen, kleden, gipsen beelden, houten banken, kaarsvet en een vage wierooklucht. Ik brand een kaarsje voordat ik mijn ogen laat dwalen over de eeuwenoude muren. Een standbeeld van Jeanne d’Arc valt me op en ik bedenk me hoe ik haar vroeger een groot voorbeeld had gevonden. Ik voelde me nu zwak in vergelijking met haar. Zwak omdat ik niet voldoende voor mezelf opkom in deze stage uit angst voor een slechte stagebeoordeling. Deze gedachte irriteerde me mateloos en toen ik gister na mijn weekend weer moest werken was ik er gewoon een beetje vanaf.
Er was geen housekeeping dus geen gestreken servetten en tafellakens. Ik zette mezelf aan het strijken terwijl een collega de voorbereiding voor de avond trof. Ik zag letterlijk en figuurlijk de tijd verstrijken en probeerde me situaties in te beelden waarop dit werk een stuk interessanter zou worden. Hoe zeer ik ook probeerde, de gedachte dat ik 10 jaar heb gestudeerd om vervolgens in een strijkhok gestopt te worden maakte me nog kwader. Ik verlies het geloof dat ik beter kan en straf mezelf af wanneer de gedachte in mijn hoofd komt dat ik toch zeker meer kan dan iemand in de afwas. Het is niet waar dat ik iets beter kan dan een ander maar ik geloof wel dat de dingen die ik gestudeerd heb me een voorsprong geven op anderen. 5 over 4 begon ik met strijken en 5 voor 9 was ik pas klaar. In een muf hok met opgehangen lakens waar mannen met kettingzagen achter zouden kunnen zitten en een storende radio voelde ik de rimpels zich op mijn voorhoofd schetsen. Toen ik mijn gedachten even liet afdwalen vond ik mezelf snikkend over de strijkplank. Ik keek om me heen en hoopte dat er niet op dat moment iemand van de keuken zou binnenkomen voor een schort. Aan mijn linkerhand naast de radio stond een strategisch geplaatste box met tissues. Zouden deze taferelen vaker voorkomen bij de dames uit de housekeeping?

Ik doe echt wel genoeg leuke dingen. Uit eten met mijn roommate bijvoorbeeld op donderdagavond en vrijdags met Alain naar de bios. Er zijn mensen die het vele malen slechter hebben dan ik en ik wou dat ik daarom ook een beetje tevreden zou kunnen zijn.

Périgueux was een stad waar ik nog niet eerder geweest was en terwijl ik richting centrum reed twijfelde ik of ik niet beter een rechtsomkeert zou kunnen maken. Grote gebouwen en veel bedrijvigheid. Het uitzicht over de kathedraal zorgde ervoor dat ik toch maar wel een parkeerplekje zocht. Parkeerde bij een monument en blijkbaar favo hangout voor scholieren. Na door de straatjes te zijn gedwaald vond ik een theesalon. Warme chocolademelk en een citroen meriguetaartje deden me goed terwijl ik me deze voorstelling maakte:

Ik lachte terwijl ik me bedacht dat Thyrza zeker zoiets gezegd zou kunnen hebben. Forever Alone.. Een aardige meneer met rollator zette zijn mobiele hulpstuk naast mijn tafeltje en zei dat het hem speet niet bij me aan te kunnen schuiven. Ik schonk hem mijn vriendelijkste glimlach en zei dat inderdaad wel heel erg jammer te vinden.
Eventjes denken hoor.. wat heb ik nog meer te vertellen?
Ik krijg nu 2 dagen per week om evenementen te organiseren en mijn dissertation te schrijven. *victory!* One country at a time!


Oké nu ben ik alleen nog maar stomme plaatjes aan het maken. Ik hou er weer mee op voor nu.
Gros Bisous,
Row “forever alone” Bonaparte