Het gezicht van de jager

Het gezicht van de jager

Ik had Aida weer meegenomen op avontuur in het bos, want zo voelt het elke keer als ik de bosrand heb bereikt. Al dat moois aanschouwen wandelend over paadjes die ik nog niet eerder had ontdekt. Jagers had ik tot nu toe alleen nog maar van een afstandje gezien, herkenbaar aan hun oranje jasjes en geweren groter dan menig man. Nu stonden ze direct aan de bosrand waar ik ze geen blik waardig keurde. Met een streng gezicht liep ik de andere kant op, me afvragend wat deze mensen bezielt om dag in dag uit het bos in te trekken als een groep hongerige wolven om de inwoners van het bos in populatie te verminderen. Ik was een hele tekst in mijn hoofd aan het verzinnen in het Frans om tegen ze te gebruiken mochten ze me aanspreken.

Het aannemen van jassen op het château heeft me weer een beetje anti-bont gemaakt. Mesdames die statig het gebouw betreden met bontjassen en deze dan in mijn handen duwen. Ik word mij bewust van mijn gezichtsuitdrukkingen en bewaar mijn blik van afschuw dan ook voor in de vestiaire waar ik 25 aan elkaar genaaide beestjes tel. Tijdens mijn studie animal care and management ben ik samen met Antje eens naar een nertsenboerderij geweest. Er is nou eenmaal vraag naar bont vanuit de fashion industrie en de manier waarop de dieren werden gehouden en afgemaakt vond ik humaan. Niet anders dan andere dieren die voor hun vlees gehouden worden. De pelsen glijden door mijn handen terwijl ik ze aan een kapstokje hang en me bedenk dat deze dieren waarschijnlijk niet zo’n leventje hebben gehad als de nertsen die ik jaren geleden bezocht.

Ik spring weer een meter de lucht in wanneer ik in het bos een schot hoor lossen en kijk snel om me heen op zoek naar Aida. Aida heeft het ook gehoord maar rent lekker verder met de grootste stok die ze heeft kunnen vinden. Ik snuif de buitenlucht op en laat mijn gedachten los over het in stand houden van de wild populatie, de gevaren van het wandelen en de twijfelachtige moraliteit van de jacht. Ik wandel rustig verder tot ik mijn blok bijna heb voltooid en ik langs de jagers moet. Met mijn tekst op mijn tong loop ik langs ze. Met vrolijke gezichten wensen ze me een bonjour en 1 voor 1 voldoen ze niet aan het stereotype van een jager wat ik in mijn hoofd heb gecreëerd. (Mannen met grote rode neuzen, littekens op hun gezicht, norse uitdrukking , gemene slechterik lach en slechte energie. ) Mijn tekst verdwijnt en in de plaats komt ook een goedendag. Deze mannetjes lijken zo lief, pretoogjes, snorretjes en als ze geen geweer droegen zou ik hebben gedacht dat het een boswachter conventie was. Ik loop verder met mijn hoofd een beetje in tweestrijd over wat ik vind van deze mannen. Ik laat het los en geniet weer van de natuur.
Ik denk aan iets wat iemand op Facebook plaatste een tijd geleden, zoiets van “waarom willen mensen geloven in sprookjes en magie terwijl er al zoveel moois te zien valt”. Ik weet daar het antwoord nog steeds niet op maar ik zie geen probleem in het geloven in sprookjes en magie. Ik geniet intens van alles om me heen en het ontkennen van dingen omdat we ze niet zien vind ik kortzichtig en voor de gelovigen onder jullie ook nog eens blasfemie.

Het is al een tijdje geleden dat ik heb geschreven op mijn blog en nu vertel ik jullie ook nog niet eens te gebeurtenissen .. nouja zeg. Ik zal het even opsommen :)

Laten we beginnen bij eind december omdat ik me niet kan herinneren wat ik tussen mijn laatste blog en toen heb gedaan.
Mijn ouders kwamen eerste kerstdag aan. Niet zonder problemen want ik kreeg een aantal gestreste telefoontjes van moeders die in de middle of nowhere stond. Natuurlijk lieten ze me niet gaan om ze te zoeken dus kon ik weinig doen. Toen ze dan uiteindelijk toch waren aangekomen (gelukkig net voor de gasten) kon ik ze weer even heerlijk knuffelen. Het was echt zo fijn om ze eindelijk weer binnen knuffel en krabbel bereik te hebben. Ik had weer nieuwe moed verzamelt om te werken (ik zou immers mijn ouders erna weer zien) en alles ging dan ook goed. Tot het eind dan want me tot 02:00 laten werken door alle dingen te laten doen voor de ochtendploeg gaat er bij mij niet in. Noujah ik doe het wel allemaal braaf maar moet dan toch mijn frustratie even laten merken door op sarcastische toon “Je peux y aller maintenant???” te zeggen (Mag ik NU weg?). Nou om 2 uur ’s nachts stond ik dan toch voor de camperdeur waar mijn ouders al lekker in hun bedje lagen natuurlijk maar me er gelukkig niet uitschopten omdat ze wouden slapen. (superouders) Ik kletste nog even met ze en knuffelde met Aida. Eenmaal zelf op bed viel ik met een big smile in slaap. In de ochtend haalde ik Aida op voor haar wandeling en lekkere broodjes van de bakker voor het ontbijt. In de camper ontbijten was wel heel erg fijn. Kerstbrood, heerlijk beleg en het gezelschap van mijn ouders.
Omdat ze me nodig hadden voor de middag zeiden ze dat ik maar van 11:00 tot 18:00 hoefde te werken (nog nooit gebeurd) Kon ik mooi kerstavond bij Juliet en Lionel vieren met Alain en mijn ouders. Superveel gangen werden ons voorgeschoteld waar we zelf helemaal niks aan hoefden te doen. Alleen lekker genieten dus. (iets minder genieten voor papa)

Met mijn ouders heb ik in de tijd dat ze hier waren best wel wat dingen ondernomen, ik wou ze toch wel al dat moois van deze regio laten zien. Bergerac, Beynac, Sarlat, Villeréal, Issigeac (zijn ze heen geweest met Alain) Monflanquin, Cadouin, St Avit Senieur en nog veel meer.
Mijn werkgevers waren niet zo blij met mijn ouders helaas (geen betalende gasten) en maakten dat ook flink indirect duidelijk. Mijn beste manier om ze terug te pakken voor hun “gastvrijheid” is niet wat mijn vader allemaal suggereerde maar gewoon straks zelf een super business starten en zo al hun klanten weglokken. O:) Niet netjes van hun kant vind ik… maarja
Mijn ouders hebben de laatste twee nachtjes in Bergerac doorgebracht want een camper zonder elektriciteit in de winter is niet aan te raden. Ik ben zo blij dat ze helemaal deze kant op zijn gekomen om mij even te zien en weer nieuwe moed in te spreken, helemaal als je je bedenkt wat mijn vader onder de leden had dan is het nog specialer. Voor volgende keer hoop ik een huisje te hebben met logeerkamer want dan kunnen ze gewoon het vliegtuig pakken en bij ons logeren.

Het afscheid was wel weer moeilijk maar dat zal toch wel zo blijven.
Tussen het afscheid in Frankrijk een mijn tripje naar Nederland zat niet zoveel tijd. Woensdag 22 januari werd mijn nichtje Nusaybah geboren en ik had mijn koffer al helemaal ingepakt en klaar om diezelfde avond na het werk te vertrekken. Het château had andere plannen… zelfs al was er gezegd dat ik meteen mocht gaan (had het een paar maanden geleden al besproken) nu kwamen ze er toch op terug zeggende dat ze me nodig hadden zaterdag. Ik baalde als een stekker maar met de belofte dat ik zaterdag na het werk weg mocht en pas vrijdag weer terug hoefde te reizen maakte ik me niet te druk. Op die manier had ik immers de tijd om alles te regelen. Bezoekjes en visite, familie en vrienden, voor alles en iedereen een plekje in mijn planning vinden.

Zaterdag na werk (00:00 …grmbl) vertrok ik naar Nederland. Aida braaf in de auto en mijn spulletjes op de bank. Zondag om 14:00 zat ik eindelijk op de bank in Leeuwarden, dit was een hele rare gewaarwording. Na even snel douchen op naar het ziekenhuis om mijn vader te bezoeken. <3 Na even hebben bijgekletst was het tijd voor mijn nieuwe nichtje en natuurlijk mijn zus en haar man. Ik heb echt werkelijk waar nog nooit zo’n mooie baby gezien. Op slag verliefd hield ik haar wat onwennig vast. Na dat bezoekje thuis nog even kletsen en snel onder de lakens gekropen.
Maandag was ook een drukke dag. Wandelen met Aida en naar het stadskantoor toe om een nieuw paspoort aan te vragen (niet fietsen want er lag sneeuw). Met mijn verse criminelen pasfoto liep ik naar de balie waar deze gelukkig werd goedgekeurd. Ik heb zo’n hekel aan paspoortpasfoto’s. De rest van mijn dag besteedde ik aan het eten van alles wat los en vast zat, inclusief het verse brood van de bakker en eerste stuk oranjekoek. ’s Middags ging heel snel… heb nog wel wat gedaan maar weet niet meer wat voordat Jente kwam. Jente! :D Wat is het toch fijn om goede vrienden te zien na zo’n lange tijd. Met nog een gebakje kletsten we bij voordat we naar een presentatie gingen van mijn nieuwe bijbaantje. Dolenthousiast kwam ik weer terug waar we gewoon weer verder kletsten.
Ik opperde om de ochtend erna naar het Fries historisch museum te gaan want deze was immers pas geopend toen ik al weg was. Ze stemde daarmee in dus dinsdagochtend stonden we al vroeg in het gebouw waar werd gezegd dat het museum pas om 11 uur werd geopend.

Grutterswinkeltje was gelukkig wel al open waar we aan ons vertrouwde vaste tafeltje zaten met onze warme chocolade melk en mijn derde stuk gebak, een stukje oranjekoek. Na wat Oudhollands snoep te hebben aangeschaft weer richting het museum. Ik was eerst best fel tegen op de verhuizing van het Fries museum. Het historische pand waar eerst de Friese pronkstukken werden getoond voldeed mij prima aan de eisen van hemelse plek om in rond te dwalen. Het nieuwe pand stelde mij niet teleur. Hoewel het heel ruim is, nieuw en licht, had het toch een soort van warmte dat het uitstraalde. De objecten die uit de kluis waren getoverd waren ook echt prachtig. De kwaliteit van de inhoud was naar mijn idee te vergelijken met de beste musea van Europa. De presentatie was erg goed en ik was blij met het eindresultaat. Jente en ik liepen weer richting mijn huis (mijn ouders hun huis) om kort afscheid te nemen.

Eventjes op bezoek bij vaders die precies voor de lift stond waar ik uitkwam! Rond 2 uur ging ik richting Marleen baring high calorific gifts. Het huis rook al heerlijk naar mijn favoriete vruchtentaart (Marleen’s ananaspaj) en met een kopje thee genoten we dan ook volop. Ik bedacht me dat ik echt veelste strak mijn planning had gemaakt en dat er nog veel meer was om over te kletsen met Marleen. Toch moest ik richting huis waar Jente ook alweer was. Samen boodschapjes gedaan om glutenvrij, suikervrij, e-nummervrij en pakjesvrij te koken. Mijn uit Zwolle komende gast was uitstekend gezelschap maar wel een klein beetje een uitdaging om voor te koken. Veerle had zelf heerlijke *aldatvrije* koekjes en crumble meegenomen voor het dessert waar we dan ook echt van genoten hebben.

Woensdag was ook wel heel erg druk. Eerst de Lorentz opgestart voor mijn moeder wat wel eventjes heel erg leuk was. Ik had van allerlei dingen op de planning staan maar een aantal moesten daar toch van gescrapt worden aangezien ik helemaal de tijd verloor toen ik Nusaybah weer in mijn armen had. Ik heb nog nooit zo snel tijd voorbij zien gaan! Ik gaf haar weer aan Thyrza toen ik hoorde dat het al over drieën was. Snel naar Oenkerk gereden met Aida, niet alleen voor een wandeling in Staniastate maar ten eerste om een bakje kibbeling te halen bij ome Binne. Ijskoud met Aida naast me stond ik voor zijn kraampje te watertanden. Een stomend bakje kibbeling met ravigotte saus werd voor mijn neus geschoven en ik kon mijn geluk niet op. Lekker bakje kibbeling Binne! Merci :) Na de kibbeling te hebben verorberd toch maar de kou weer getrotseerd en wezen wandelen in Staniastate. Een laagje ijs lag op het water en hoewel het mooi was, was het ook eigenlijk een beetje te koud. Ik ben met die Franse temperaturen ook niks meer gewend.

Papa was goed gezelschap maar hij schopte me er zonder pardon weer uit. Een etentje bij Susan stond toen geplanned waar ze weer heerlijk voor me had gekookt. We houden nooit op met praten maar dit keer werd ik overvallen door mijn gemiste zaterdagnacht die me eindelijk had weten te tracken vanuit Frankrijk. Ik ging niet te laat weg en bracht nog een bezoekje aan Susan haar buurvrouw, mijn zusje in mijn eigen (oude) huis. Het is overduidelijk niet mijn huis meer en werd op de terugweg naar huis overspoelt door belachelijke emotie. Ikzelf ben dan wel op zoek naar een huisje in Frankrijk maar ik mis alles in Nederland wel. Mijn routine, mijn huisje en alles eromheen.

Donderdag ben ik vroeg naar school gegaan voor de reunion day waar zo goed als alleen maar Nederlandse studenten zaten. Het was wel fijn om weer even op school te zijn. Om 13:00 toch weer richting huis en toen Bakkeveen om Jente nog even te zien. Verder die dag nog naar mijn nichtje en papa. Vrijdagochtend weer richting stadskantoor waar me doodleuk werd verteld dat rijbewijzen en paspoorten niet op 31 januari opgehaald konden worden. Stiekem had ik gehoopt op een legitieme reden om nog wat langer in Nederland te blijven maar de angst voor een slechte stagebeoordeling maakte me misselijk en ik kon die vrouw wel wat aandoen. In de middag zou het weer mogelijk moeten zijn dus daar vertrouwde ik dan maar op. Daarna naar de mediamarkt voor een combimagnetron (kan ik eindelijk mijn eigen eten maken) en naar de action voor wat spulletjes. Bij de AH nog zuurkool gehaald, dropjes, energiedrank en andere dingen die je hier niet kan krijgen. Ik was nog niet weg maar miste Nederland toen al weer. Supervrienden Antje en Frans waren nog helemaal naar Leeuwarden toe gereisd waar ik erg dankbaar voor was. Met zijn drieën zijn we de stad nog even in geweest om de Ierse pub te bezoeken en bij een Turks restaurant te eten. Time flies when you’re having fun!
Het was al best wel laat toen ik thuis kwam. Amarens en Fedde zaten al te wachten *met cadeautje <3* en van hun nam ik eerst afscheid. Daarna gingen ook Antje en Frans weer richting het station. Ik deed nog snel even mijn jas uit en kroop nog heel even tegen mijn moeder aan voordat we samen naar mijn vader gingen om dag te zeggen *Na knuffel nr 6 van Susan*. Na weer een emo afscheid met mijn ouders(Ik ben hier zo slecht in) weer richting Frankrijk.

Deze rit was toch wel wat zwaarder dan de heenrit met alle regen sinds de grens van Nederland/België tot eindbestemming. Ik heb echt een superdrukke week achter de rug maar ik ben zo dankbaar voor alles en iedereen. Jullie hebben me echt weer nieuwe energie gegeven om deze stage tot een goed einde te brengen.

Ook ben ik dankbaar voor de lieve kaartjes , potten pindakaas en brieven die nu weer aan mijn muur hangen. Dankjewel: Ome Hans en tante Renie, Antje & Frans, Romkje en Niels, Elise &Didier, Marleen, Robert, tante Joke en ome Henk, tante Klazina en aanhang, tante Akkie en Alfred, Susan, Martijn en Jente. (Ik hoop dat ik niemand ben vergeten)
Zo hoop ik toch wel weer een beetje bij te zijn met mijn blog en hoef ik jullie niet weer zo’n langdradig verhaal aan te doen. Gros Bisous voor mijn lieve familie en vrienden thuis.