Eenweekschoenen

Blog numero 10? Ik ben de tel kwijt geraakt omdat ik al zo’n tijd niks meer geschreven heb. Ik heb jullie eigenlijk weinig vrolijks te melden gehad dus heb ik het maar gelaten om een blog te schrijven. Om elke keer hetzelfde te schrijven is ook niet echt inspirerend. Nu heb ik wel weer wat te melden dus here you go:

Eerder geschreven:
Terwijl ik het terras weer op en af rende met hete borden in mijn hand maar een glimlach op mijn gezicht bedacht ik me dat het seizoen van “eenweekschoenen” weer is begonnen. Als een ware brother of the Night’s Watch was ik als gewoonlijk van top tot teen gekleed in het zwart inclusief lang schort. Met het mooie weer dat we de afgelopen dagen hebben bedacht ik me dat in zomerjurkjes op een zonnebed liggen toch wat fijner is dan in superhete kleding rond te moeten rennen. Mensen stroomden massaal naar ons terras toe, met en zonder reservering en het voelde alsof ik handen en voeten te kort kwam. Na het eerste half uur werd ik weer verlaten door mijn collega waardoor ik weer in mijn uppie stond. Ik heb het overleefd maar dat kan ik niet van mijn nagel zeggen. Ik was in rap tempo brood aan het snijden voor de gasten en zag dat ik nog maar net mijn vinger had gemist terwijl mijn nagel er nog maar aan een draadje aanhing. Geïrriteerd achter de schermen om het verlies van dit kostbare bezit was ik toch stiekem wel blij dat het mijn nagel was en niet het topje van mijn vinger. Bloed, Zweet en Tranen heeft deze stage al van mij gevergd maar een vingertopje gaat mij te ver.

Ik was vandaag in eerste instantie helemaal niet ingeroosterd maar omdat een collega heeft besloten eerder te vertrekken moest ik toch een aantal van mijn kostbare dissertation uurtjes inleveren om “mee te helpen” lees: “de hele middagservice te draaien”.

Het gaat me niet makkelijk af om me naast mijn werk me ook nog te focussen op mijn dissertation. Daarnaast zijn we druk op huizenjacht (oud nieuws) en heb ik geen flauw idee wat ik na mijn stage moet doen. Mijn plannen gaan niet verder dan eind mei waarin ik hoop mijn diploma op te kunnen halen in Ljouwert. Mijn hoofd heeft een beetje ruzie met mijn hart. Zoals mijn horoscoop al zei in de Nederlandse zaterdag krant die ik vanochtend snel heb kunnen doorspitten, “je hebt een drang naar vrijheid”. Ik heb altijd een drang naar vrijheid en onbezonnen de wereld ontdekken. Toch voel ik me dan alleen veilig met een vaste basis waar ik altijd naar terug zou kunnen keren. Beetje dubbel… Ik wil vrijheid met een beetje zekerheid on the side. Mijn hoofd is rationeler en zegt dat ik toch eerst moet sparen en dat het belangrijk is een baan te vinden. Het makkelijkst zou zijn om bij mijn stagebedrijf te blijven (wat ik nu dus ook ga doen tot eind oktober) hoewel ik de harde realiteit me weer bewezen heeft dat er meer nadelen aan zitten dan voordelen. Ik wou al een tijdje even op een rijtje zetten wat voor mij de voordelen zouden zijn en wat de nadelen.

Voordelen:
- (meestal) aardige collega’s
- Lieve vaste gasten
- Veel verschillende nationaliteiten
- Ik ken het bedrijf al
- Mooie locatie
- Drankje aan het eind van de dag met collega’s
- Is een hotel dus veelzijdig werk

Nadelen: Ik heb hiervoor 18 punten opgeschreven maar om dat op het net te zetten is niet snugger. ;) Hoewel de nadelen in grotere getale aanwezig zijn is het toch fijn om werk te hebben en daarmee meer tijd om te zien wat ik hierna wil gaan doen. Ik overleef het wel. De gasten maken het, het allemaal waard.

Ik heb twee weken geleden behoorlijke de schrik te pakken gehad toen ik ziek terugreed van werk en er fijn 3 herten voor mijn auto sprongen out of nowhere. Gelukkig hield ik de auto op de weg en is er alleen schade aan mijn auto en mijn gevoel van veiligheid op de weg. Samen met Alain ben ik teruggereden om te kijken of het hert dat ik had geraakt niet aan het creperen was maar er was geen spoor van het beest te vinden. Ik rij nu toch wat langzamer op bepaalde plekken want er gaan hier echt teveel verhalen de ronde over mensen die verongelukken op deze landweggetjes en ik ben niet van plan om er een verhaal aan toe te voegen.

Zoals de meesten van jullie al weten hebben Alain en ik een nieuw huisje! Vanaf 17 mei kunnen we erin en we zijn heel enthousiast om het eigen te maken. Hoewel het heel fijn was dat we bij zijn vader konden verblijven is dat toch niet hetzelfde als thuiskomen. Ik kan niet wachten om straks lekker in eigen keuken rond te dansen met een pollepel en de heerlijkste dingen op tafel te zetten. Daar heb ik jullie wel voor nodig want als er niemand is om van mijn taarten te genieten wordt ik natuurlijk doodongelukkig. Die buren van me die worden straks moddervet door alle gebakjes die ik langs breng. ;)

Ik zal binnenkort helemaal op het huis storten maar eerst moet ik me focussen op mijn bachelor dissertation. Dat is niet makkelijk in een huis zonder internet. *On the outskirts of the middle of nowhere* In de rimboe. Ik vind een campagne huisvillakasteel helemaal prima in the middle of nowhere zolang ik maar van alle gemakken ben voorzien… internet voornamelijk. Meer tijd zou ook fijn zijn, maar dat kan alleen gepikt worden van kostbare slaapuren en dat gaat niet gebeuren.

Eventjes nog mijn supertijd in Tsjechië noemen, waar tante Joke, mama en ik als ware avonturiersters van het pad af gingen en er bijna een show van hadden kunnen maken. “Women vs. Wild” Wat zijn we toch ook stoere vrouwen! :D Soms dan kijk ik even naar mijn Krknose reus die ik zo lief van Hielke en Aniek heb gekregen en dan waan ik me weer even in de sneeuw with not a care in the world. Ik mis mijn familie momentjes wel hier maar moet dan maar extra genieten van de momentjes die ik al gehad heb.

Soms wou ik dat teleportatie al de normaalste zaak van de wereld was. Dan kon ik kiezen waar ik zou wonen en waar ik zou werken zelfs al zou daar honderden kilometers tussen zitten. Als ik het eerste aanbod had aangenomen dat ik hier tijdens mijn stage heb gekregen dan zat ik nu in Dubai als ik het tweede aanbod zou hebben aangenomen dan zat ik nu in Duitsland. Het is zoveel makkelijker om een baan aan te nemen dan te moeten solliciteren.. Ik heb het altijd veel te makkelijk gehad met het vinden van werk in mijn leven.

Met teleportatie zou ik s’ochtends met Aida kunnen hiken in Tsjechië en na de wandeling naar mijn werk kunnen gaan in Dubai om vervolgens tijdens mijn lunchpauze een patatje te eten bij mijn ouders op de zaak en s’avonds in Frankrijk met Alain op de bank een boek te lezen . Ik zou niet hoeven sparen om te reizen want waar ik die dag ook zou zijn, Jordanië, Rusland of India, ik zou mezelf s’avonds gewoon weer naar mijn eigen bed kunnen teleporteren. Zover is het nog niet dus zal ik me tevreden stellen met ons superhuisje naast het bos.

Ok, dat was het dan alweer. Dag vriendjes en vriendinnetjes.. Ik zie dat het een heel erg rommelige blog is geworden maar zal volgende keer wel wat meer mijn best doen. ;)

Ik beloof jullie zodra we de sleutels van het huis krijgen meteen foto’s te sturen met het adres. :)