De overlever

Met een brok in mijn keel, zwetende handjes en het gevoel dat ik elk moment kon flauwvallen zette ik eindelijk de stap en zei: "Remy, kan ik even met je praten?".

Hij zei "Zeg het maar" en ik vroeg of we er niet even bij konden gaan zitten. Ik pakte mijn agenda en notitieboek stevig vast als reddingsboei in mijn armen en eenmaal in het clubhuis aangekomen was ik buiten adem terwijl ik maar 10 stappen had gelopen. Ik had mijn vrienden die avond ervoor verteld wat ik van plan was maar dat ik liever een auto ongeluk kreeg dan dat gesprek te moeten houden. Met tranen die in mijn ooghoeken brandden gooide ik het eruit met een ingestudeerd verhaaltje.

Démissioner is een mooi Frans woord.. Het stoppen van een missie. Ontslag nemen ... Ik had mij allemaal horrorsituaties voorgesteld maar niet de situatie waarin ik werd gerustgesteld en gecomplimenteerd. Hij was begripvol en zei dat hij het al een beetje zien aankomen nadat Alain en ik uit elkaar waren gegaan begin december.

Ik had nog een hoofdseizoen kunnen meedraaien maar daarna zouden ze me weer aan hebben gehouden zodat de anderen eerst op vakantie konden en dan zou ik me het jaar erna in hetzelfde schuitje hebben gevonden. Ik zag mezelf al 10 jaar ouder, nog steeds voor het Chateau werken en dat beeld vulde mij met horror. Nee.. ik moest weg. Ik heb zo goed mogelijk rekening met mijn collega's gehouden. Na iedereen zijn/haar vakanties en voldoende tijd voor het hoogseizoen om een nieuw iemand in te werken. Ze zeiden dat dat wel goed zou komen hoewel ze me zouden missen. *dat mag ik hopen*

De vraag: "Wat houdt mij nog in Frankrijk?" ging elke dag door mijn hoofd terwijl ik het druk genoeg had met overleven. Een stukje verantwoordelijkheidsgevoel en een stukje koppigheid denk ik...
Toen ik eenmaal de stap had genomen te vertrekken voelde ik mij zo vrij
Ik begon weer met hiken en met elke stap voelde ik me lichter worden. Weer inzien hoe mooi alles om mij heen is en hoe dankbaar ik ben voor alles.


Elke keer als ik weer afscheid moest nemen van collega's die het voor gezien hielden begreep ik heel goed de redenen voor vertrek maar leuk is anders. Als je zoveel werkt en daarnaast ook nog helemaal alleen bent in een land dat niet je eigen is worden je collega's een beetje je familie. Ik weet ook dat er elke keer als we een collega verliezen, er weer een nieuw familielid bij krijgen.
Vrienden en familie thuis vragen zich af waarom ik zo'n moeite heb met afscheid nemen, mijn collega's en onze gasten zijn de reden.


Ik heb veel over mezelf geleerd in mijn tijd hier in Frankrijk en het vergeten zal ik nooit.

Wat ik niet ga missen:
- overal naartoe moeten rijden in de auto
- niet een pizza kunnen bestellen
- die enorme supermarkten
- onbetaald overuren maken
- split shifts 12:00 - 16:00 en 19:00 - sluit... wat een ***uren
- niet gezellig bij mijn ouders kunnen aankloppen
- het gevaar voor aanrijdingen met wild
- Een zekere ex ga ik zekerweten niet missen

Maar ik ga wel de lange wandelingen missen in de bossen hier met kabbelende beekjes en de markten in de middeleeuwse stadjes.
De kastelen die na elke hoek op komen doemen als sprookjes.
Verder:
- de superpakketjes van mijn familie ga ik wel heel erg missen
- de kaartjes die mij trouw werden gestuurd
- de French Coffeeshop en hun Mango smoothies
- de bloemen van de bloemist op woensdag
- de golfers en hun lieve complimentjes
- onze supergasten
- de oude Franse muziek op de radio
- nazitten met collega's
- de bioscoop in Castillonnes

Wie weet eindig ik nog een keer in Frankrijk maar ik denk dat ik liever dicht bij mijn familie en vrienden blijf wanneer ik klaar ben met reizen. Als jullie nog niet wisten dat dat het plan was, dat is het plan. Ik ga een grote backpack kopen, goede loopschoenen, survivalspullen, een wereldkaart en ik ga de wereld in. Ik zie wel waar de road takes me. Nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe dingen leren, mezelf pushen, nieuwe culturen ontdekken en nog veel meer.

Toen ik naar huis liep van mijn wandeling voelde mijn hart plots zwaar, mijn to-do lijstje wordt ook alsmaar kleiner en ik moet me ervan weerhouden er niet meer erop te zetten. Het zou toch wat zijn als ik zou vertrekken met nog niet afgestreepte to-do's.

Tijdens werk wanneer ik een beetje gefrustreerd ben dan zing ik soms dat liedje. "You're gonna miss me when I'm gone" maar ik ben bang dat ik toch in de vergetelheid terecht kom. Misschien word ik nog een keer in het *drankjenawerkgesprek* genoemd en zullen ze vast iets vertellen waar ik me zwaar voor schaam, maar ik ben er dan toch niet meer om ze te shhhh-en.

Hopelijk komen er in de komende jaren nog gasten die naar me vragen. "Waar is dat leuke blonde meisje met die grote glimlach die ons zo goed heeft geholpen toen we hier voor het eerst waren?" "Waar is Rowena??" "Hebben jullie nog nieuws van Rowena???" Dat hoop ik echt! Zo kunnen ze me nooit vergeten. ;-)