Bloed, zweet en blaren

De Weg

In het donker liep ik de vallei uit de bergen in. Een klein lichtje tussen de bomen door op de berg links van mij liet mij weten dat ik op de goede weg zat. Ik hoorde de rivier stromen, de wind door de bladeren en mijn eigen ademhaling en hartslag. Mijn wandelstokken hield ik losjes in mijn hand want het tikken ervan was te luid voor dat moment. Het lampje op mijn voorhoofd verlichtte mijn pad en zocht naar de gele pijlen. Mijn hart was vol van dat moment, de stilte, de duisternis en de eenzaamheid. Ik had die dag ervoor besloten 7 km minder te lopen omdat het aangezicht van het dorpje me had aangetrokken om te blijven. Deze beslissing had ervoor gezorgd dat ik een bijzonder avontuur in het oude klooster mocht beleven.
De camino heeft een zekere magie waarin je misschien niet zult geloven als je zelf het pad niet gelopen hebt.
Soms heb je bepaalde kennis opgeslagen over de jaren maar ondervind je de kracht hiervan pas in de juiste situaties.

Medepelgrims vragen je vaak de redenen voor het wandelen van de camino. Voordat ik begon aan de camino dacht ik dat het een mooi spiritueel begin zou zijn van mijn reis maar het is zoveel meer dan dat. Ik dacht dat ik de tijd zou hebben voor het analyseren van bepaalde gebeurtenissen in mijn leven en dat dat me rust zou geven in mijn hoofd. Geen slapeloze nachten meer met gepieker over belachelijke dingen die je om de één of andere reden veel meer waarde hebt gegeven dan nodig.
Nu vind ik dat de camino een mooi spiritueel begin is geweest van mijn reis maar ook voor de rest van mijn leven. Al die problemen die ik dacht te hebben verdwenen als sneeuw voor de zon met de realisatie dat alles gebeurt met een reden en dat alles zijn tijd en plaats heeft. Ook heb ik me gerealiseerd dat het universum me misschien niet altijd geeft wat ik wil, maar altijd wat ik nodig heb. Ik en mijn pelgrimfamilie zeiden vaak ¨The camino provides¨, vooral als we gelukzalig onze voeten konden rusten met een volle buik en een stapelbed om in slaap te vallen. Eigenlijk heb je niet meer nodig dan eten, water, een slaapplaats en een goede gezondheid. Alles naast deze dingen is pure luxe. Ik heb zo genoten van het gezelschap van al deze bijzondere mensen. Ik hoop de camino altijd te mogen meedragen in mijn leven.

What goes around comes around:
Ik liep rond in Pamplona en vond een zaakje met mooie rijpe vijgen. Ik zat op een bankje en keek naar de mensen die voorbij kwamen lopen. Een man maakte een praatje met me en ik probeerde zo goed als mogelijk met mijn roestige Spaans hem antwoord te geven op zijn vragen. Hij had honger zei hij en vroeg of ik brood had. Nu had ik brood van het restaurant de avond ervoor in mijn tas gestopt (oma/pelgrim trekje) en gaf hem de helft, hij smikkelde het brood op en ik bedacht me dat ik ook vijgen had die ik met hem deelde. Alles wat je hebt kan je delen want what goes around comes around, zo ook die avond. In het dorpje niet ver van Pamplona stond een grote vijgenboom vol mooie vijgen. Ik plukte ze en na ze gewassen te hebben zette ik een grote schaal op de tafel waar de Koreaanse pelgrims met zijn allen aan het eten waren, waren ze blij mee. Ik smulde zelf van de vijgen in de keuken na restjes te hebben opgewarmd van pelgrims van gister. Colin ging met zijn moeder uit eten en vroeg of ik belang had bij het brood dat hij eerder die dag had gehaald. Ik glimlachtte bij het idee dat ik alles wat ik die middag gedeeld had, s´avonds in meervoud terugkreeg. Camino magic!

Ik wou dat ik alle verhalen kon vertellen want ik heb er zoveel. Zoveel mensen die iets voor me betekend hebben of die me tot nieuwe inzichten hebben laten komen. Mijn lieve Ierse vriend Tom met zijn grote witte baard die me de mooiste verhalen vertelde of me de Irish blessing gaf. Mijn Canadese vriend Dave wat zo´n bijzonder empatische man is met zoveel kennis. Mijn vriendinnen Lin en Veronika met wie ik vaak ben opgelopen die net zusjes zijn geworden. Mijn Duitse vriend Thomas/Hans wiens bulderende en aanstekelijke lach ik van 2 km afstand kon horen en met wie ik veel gesproken heb onder het genot van een wijntje (die gek heeft de camino al 5 keer gelopen). Ik kan niet iedereen noemen want dat zou een boekwerk worden, misschien voor een andere keer. Ik hoop dat ik mijn liefde en dankbaarheid naar mijn pelgrimfamilie voldoende heb geuit op de momenten dat ik bij ze was want zij hebben mijn camino zo bijzonder gemaakt.


Niet alleen maar rozengeur en maneschijn:
Beeld je in: Mijn backpack was gejat in Santiago en ik had een nieuwe gekocht in Decathlon die me gewoon niet zo goed past als mijn Lowe Alpine. Ook had ik mijn 15 kilo aan in Pamplona verstuurde spullen in Santiago opgepikt en in mijn nieuwe backpack gepropt. Ik was met goede nieuwe energie in Santiago begonnen maar snel merkte ik dat mijn backpack tegen mijn onderrug schuurde en de hele weg naar een stom stadje 22 km verder, alleen maar berg op was. Ik zweette me kapot omdat ik midden op de dag was begonnen en de zon bijna een gat in mijn pet brandde. Ik kwam dan eindelijk aan in het dorp, strompelend, toen er een auto naar me toeterde terwijl hij langs me reed. Dat kon ik gewoon niet hebben en mijn hele zen staat was ver te zoeken toen ik schreeuwde naar de automobilist die me waarschijnlijk niet eens meer kon horen dat hij naar de hel kon gaan met zijn getoeter. (met twee middelvingers) Het hostel had meerdere malen gelogen op zijn borden wat de afstand nog was. Ik kwam binnen en een chagrijnige hospitalera keek me aan. Ik vroeg of ze nog bedden had en ze zei van wel. 10 euro wou ze hebben voor een stapelbed in een zaal met 60 bedden. Ik liet haar de foto zien van 1 van de borden waar 9 euro op stond. De prijs was veranderd zei ze... Ik zei dat ze die borden dan ook maar moesten veranderen maar ik had echt de energie niet meer om in discussie te gaan toen ze zei dat ik ook een ander hostel kon zoeken. Ik sleepte mijn tas over de grond toen ze me nasnauwde dat de wandelstokken in de hoek moesten. Ik keek met een blik die kon doden naar haar om. Vervolgens keek ik naar de hoek die 5 meter van me vandaan was en gooide met aggressie de stokken de hoek in voordat ik mijn tas verder sleepte naar de slaapzaal. Sommige hostels of barretjes zien pelgrims als wandelende geldzakken blijkbaar en ik was zo kwaad. In de spiegel in de badkamer zag ik dat mijn onderrug 1 grote schuurplek was met beginnende blauwe plekken. Ik vervloekte de hospitalera, de gast die mijn backpack gejat had en nogmaals de gast die naar me getoeterd had.
Dit was 1 van mijn minder goede dagen maar toen ik de commonroom in kwam, werd ingestopt op de bank met dekens en kussens door medepelgrims en me een kop soep werd gegeven kon ik niet anders meer dan dankbaar zijn. Lin vroeg me of ik nu wel toe was aan een knuffel en gaf me een hele dikke nadat ik glimlachend had geknikt. Iedereen heeft goede en slechte dagen maar zelfs de slechte hebben mooie aspecten.

Nog meer mindere dingen van de camino voordat je denkt dat ik het hele verhaal verromantiseer:
- Een goed bed hebben maar niet kunnen slapen door de pijn in je benen, voeten of rug.
- Moe zijn maar niet kunnen slapen door het snurkorkest (snorechestra)
- Altijd weer een berg moeten beklimmen
- Geen wc´s kunnen vinden voor 15 km
- Stapelbedden zonder trap
Er is meer maar dit zijn de main points.
Ik kan iedereen aanraden de camino te lopen als ze beschikken over doorzettingsvermogen. Het is een van de mooiste ervaringen geweest van mijn leven die ik graag nog eens herhaal. Toch zal een tweede of derde keer weer anders zijn, iedere camino is uniek.

Ik ben zo dankbaar voor de mensen die ik heb mogen ontmoeten, de ervaringen die ik heb mogen opdoen en de steun die ik van familie en vrienden heb mogen ontvangen.
Ik mis de camino zelfs al ben ik heel gelukkig dat ik nu in Ponferrada ben in een veilige omgeving en mijn benen de rust kan geven.

Momentjes:
Ik was onderweg naar Hontanas wat een lange en nogal saaie weg bleek te zijn, na mijn hele repertoire aan liedjes gezongen te hebben en een lange pauze te hebben genomen in een schaduwrijk plekje liep ik verder. Een meisje liep al een half uur achter me met hetzelfde tempo als ik dus besloot ik even stil te staan. Ik glimlachte breed en vroeg of ze behoefte had aan iemand om mee te kletsen en nog voor ze antwoord kon geven (ze gaf me een bedenkelijke blik) zei ik haar dat ik er behoefte aan had. Ze beantwoordde mijn glimlach en we liepen samen op en werden vriendinnen. Hoe heerlijk is het om zo makkelijk nieuwe vrienden te maken, zo makkelijk om een gesprek met iemand aan te knopen, zo makkelijk om je hart te openen? Ik bedenk me vaak dat ik vast wel iets gemeen heb met een wildvreemde zoals bijvoorbeeld de muzieksmaak, reislust, liefde voor honden of iets anders dat ons hart iets sneller doet kloppen. Deze kennis zorgt ervoor dat ik me interesseer in de ander en me openstel voor wat deze persoon mij misschien kan leren. Op de eerste dag in Roncevalles deelde ik mijn slaapcontainer met onder andere Angie die mij vertelde dat zij geloofde dat iedereen op haar pad kwam met een reden, ik geloof dat ook. Soms als ik meerdere malen dezelfde persoon trof zonder te praten dan had ik het gevoel dat ik er meer mee moest doen. Even een snoepje delen en een glimlach is dan al voldoende om deze persoon zijn of haar pelgrimsverhaal te horen. Vaak voelde ik mijn al aanwezige respect voor deze persoon groeien. We moeten ons realiseren dat iedereen een pelgrim is in dit leven en dat iedereen een background story heeft.

Vandaag werd ik weer getrokken naar de kerk, niet dat ik spontaan Christen ben geworden hoor maar ik voel me er veilig. Ik trok mijn Meindl schoenen weer aan (mijn voeten zijn weer geslonken naar normaal formaat) en liep door de straten en langs het kasteel van Ponferrada op zoek naar een kerk met open deuren. Aan 1 van de nu voor mij bekende pleinen staat de Basilica waar de deuren voor mij wagenwijd open stonden. Met een diepe zucht liet ik mezelf in de houten kerkbanken glijden. Even een momentje om stil te staan bij hoe rijk ik ben in liefde en vriendschap en alles waarvoor ik dankbaar ben. Een mooi onschuldig ritueel vind ik zelf.

Nu heb ik al weer heel veel avonturen meegemaakt na de camino en zal ik ook die gauw met jullie delen. Tot dan een camino wijsheidje: Le bon vieux temps, c`est ici et maintenant/ Die goede oude tijd is hier en nu.