Keep the heid!

Soort van uitgerust gingen we door het labyrint wat ons hotel was, bepakt en bezakt naar het volgende avontuur. Met goede moed hoopten wij een taxi te kunnen aanhouden die ons voor niet al te veel geld naar het vliegveld wou brengen. David, onze one day in the week cab driver reed langs met passagiers toen ik enthousiast naar hem zwaaide, hij gebaarde terug te komen. Ik had er weinig vertrouwen in toen hij even op zich liet wachten, zou het gebaar wat hij had gemaakt in Schotland iets betekenen van 'ga een end lopen'? Pap en ik sjouwen verder terwijl ik elke 5 meter om mijn schouder keek. Ja!!! Daar kwam hij aan! Hij maakte een mooi prijsje voor ons en bracht ons via de toeristische route precies naar waar we moesten zijn. Ik had het super gezellig en de reis vloog voorbij. Pap moet nog steeds een beetje wennen aan dat heerlijke Schotse accent. We hadden opnieuw een auto gereserveerd bij het vliegveld en ik dacht dat het allemaal goed zat...maar er rust blijkbaar een autohuurvloek op mij. De stevige en nukkige dame in het autohuurhokje zei dat er niks was gereserveerd en dat als we alsnog een auto wouden meekrijgen, we daar voor moesten dokken. Ik, stugge Friezin, laat me dat niet aansmeren. In een ander, iets groter hokje, zat een meneer met een goede naam. Met mijn beste dame in nood act vroeg ik Ewan of hij me pretty please kon helpen bij het vinden van een heel erg goedkope autohuur mogelijkheid. Hij krabbelde allemaal nummertjes en ik kreeg het een beetje benauwd maar die maat van mij kwam met een mooi bedragje en gaf ons zonder veel heisa de sleutels van een Fiat 500 mee. Ik klom achter het stuur aan de rechterkant van de auto en papa keek blij. Nu begint het echt zei hij. Doodsnerveus van binnen maar nonchalant van buiten tuf ik richting onze eerste bestemming van de dag, Lallybroch! Eigenlijk heet het kasteel niet Lallybroch, alleen in Outlander maar Midhope Castle. Vriendelijke wandelaars wezen ons niet ver van bestemming naar het kasteel. Ze waren er zelf nog nooit geweest maar hadden een idee van waar het was, die lieve mensen zijn toen ze erachter kwamen een foutje te hebben gemaakt, achter ons aan gereden maar ik had het al gevonden. Toch lief dat ze nog langskwamen, nu konden ze zelf ook het kasteel bezoeken. Drie amateur fotograven met professioneel uitziende camera's hadden de afgelegen ruïne al voor ons gevonden. In deed net alsof ze er niet waren en ik door de poort terug de tijd in stapte. Papa leek zichzelf ook wel te vermaken. We reden over landweggetjes richting onze tweede plaats van bestemming, Pitlochry. Ons hotel/ landhuis staat in het dorpje Strathtay aan het woeste water van de Tay. We waren een beetje te vroeg om in te checken maar de jonge Doug was de perfecte host. Onze bagage lieten we staan om vervolgens naar Pitlochry te rijden. Het door sneeuw omgeven stadje is een populair buitensport gebied in de zomer, nu rustig. Café Biba vulde onze buikjes en gaf ons energie voor onze wandeling. Door het stadje en over the wobbly bridge naar de visladder en de dam. Over de dam door het bos weer terug naar het dorp. The Old Mill had het tot nu toe lekkerste biertje voor pap en warme chocolademelk voor mijn bevroren handen. De Fiat bracht ons weer naar het hotel waar we dit keer de kamer in mochten. Wauw! Dit oude Victoriaanse landhuis is van alle gemakken voorzien. De kamer is ruim, warm, geweldig gedecoreerd en heeft comfortabele bedden. Papa is er ook erg tevreden over! Ik wou dat we hier een nachtje langer bleven maar er is nog veel meer te zien! Oh.. Pap hoefde niet naar de whisky distilleerderij van hier! Ik was zelf wel erg benieuwd naar de whisky dus die heb ik maar bij het eten besteld. In het dorpje, over de brug, staat The Inn on the Tay welke echt super goed eten serveerde. Echt echt heel erg lekker! Simpel, Schots en alles huisgemaakt. Nu nog even tot rust komen.