Whit's fur ye'll no go past ye.

Deze ochtend voelt aan alsof het zich lang geleden heeft afgespeeld.
We werden uitgerust wakker als prinsesjes zonder doperwtjes al was het ietswat vroeg. Ons ontbijt stond om 08:30 klaar, full Scottish breakfast zonder black pudding voor papa en ontbijt haggis voor mijzelf. Doug was net zo enthousiast en vriendelijk als de avond ervoor. Tijdens ons ontbijt werd er even jaloers naar ons gekeken door een rode eekhoorn op de balustrade buiten. Na het goed vullende ontbijtje ging papa nog even liggen lezen terwijl ik een wandeling door het dorp maakte. Mooie stromende riviertjes, grote grijze huizen en een vogelkoor maakten mijn ochtend nog veel fijner. Met een Irn bru uit het mini dorpswinkeltje liep ik terug en was een beetje te hyper om mijn vaders voorbeeld te volgen. We vertrokken rond 10 uur en hadden een lange tocht voor de boeg. Bij het Highland visitors centrum pauzeerden we even. Het weggetje waarover we reden bracht ons niet heel snel op bestemming maar was omgeven door met sneeuw bepoederde bergen, watervallen, lochs en heide. Pap wou eerst wel naar de boot dus reden we naar Drumnadrochit. Google had tegen mij gelogen dat er boot tours plaats vonden dus reden we ietsje verder naar het Urquhart Castle. Zoveel als ik kon keek ik naar Loch Ness, stiekem hopend op een knipoog van Nessie. Ik heb helaas geen krantwaardig verhaal. We vonden een parkeerplaats in Inverness van waar we naar het centrum liepen. The Victorian marketplace zag er uitnodigend uit en we vonden de leukste pub van Inverness in een klein straatje er net buiten. The market Inn is de op een na oudste pub van de stad en ze waren er geen toeristen gewend. De locals schenen ons wel interessant te vinden en vertelden met gusto over hun stad en vroegen ons naar Friesland. Na een rondje door de stad vond papa een excuus om er weer een drankje te doen. Als experiment zong ik het eerste stukje van het liedje Mountain thyme, waarop de mannen om mij heen hard meezongen. Papa wou natuurlijk dat ik Paddy's Lament zong wat ik ook maar met wat tegenzin deed (ik slaap nog bijna een week op dezelfde kamer) de pub werd stil en ik werd rood. Papa trots natuurlijk en nam de complimentjes over z'n dochter, met een glimlach in ontvangst. Alan gaf mij een lied terug over de slag van Culloden en John vertelde mij precies waar we moesten zijn. Wat een bijzondere en authentieke ervaring. Als we in Inverness zelf hadden overnacht dan waren we er langer blijven hangen. Op de terugweg naar de auto wou ik nog even langs een magisch maar overpriced tweedehands boekenwinkeltje wat wel heel erg mooi was. Eenmaal in de auto waren we ook zo bij ons hotel. Papa keek z'n ogen uit op onze plaats van bestemming. 16de eeuws landhuis aan het water van de familie Fraser-MacKenzie. Superdeluxe voor een hele redelijke prijs. Het Michelin sterren restaurant had minder redelijke prijzen dus kozen we toch maar weer voor een pub maaltijd. Een wandeling langs het water kon ons ook wel bekoren, waarbij het water hoorbaar tussen de steentjes terugliep naar eb. Met een volle buik van de pub gingen we toch maar even de Michelin sfeer proeven in de lounge. Papa schrok zich dood toen hij de prijzen zag van de whisky's voordat ik hem gerust stelde met dat hij naar de prijzen keek voor uitgebreide proeverijen. Hij nam een Dalwhinnie 15 en ik gaf onze gastheer vrij spel bij het kiezen van mijn gin tonic. Mijn gin tonic werd de bijzondere Rocks Rose met een takje rozemarijn en Fever Tree Mediterranean tonic.... erg lekker. Morgen weer een nieuw avontuur!