Get a move on

Een klein beetje te vroeg naar mijn idee en comfort, werd er zachtjes op onze deur getikt. Ik liet me van het hoge en heel erg comfortabele bed glijden en deed de deur open voor John die met een enorm dienblad naar binnen kwam schuiven. Ik klapte het tafeltje uit en hij zette het neer. Ik hoop dat hij mijn blik van gelukzaligheid zag onder mijn bos wilde slaaphaar en in mijn Harry Potter zwerkbalteam pyjama. Hij liet ons ervan genieten en ik verdeelde de croissants, brioches en chocolade broodjes. Ik deed mijn elektrische deken even aan en klom in bed met mijn ontbijtje. Eventjes was ik helemaal zonder zorgen en perfect gelukkig. Na nog een praatje met onze gastheer zijn we weer op pad gegaan. Check out was vroeg en dat was misschien maar goed ook, ik was anders nooit uit dat hemelse bed gekomen. First stop: het Glenfinnan viaduct! Het was een flink eind omrijden maar het is wel HET viaduct waar de trein naar Zweinstein overheen rijdt! Pap en ik, rovers dat we zijn, betaalden niet voor het parkeren op het verder lege parkeerterrein. Wij zijn wellicht rovers maar hier is het allemaal een dikke dievenbende, 2 pond om te parkeren in the middle of nowhere. Wij beklommen de berg voor het beste uitzicht. Indrukwekkend maar de Zweinsteinexpress was al vertrokken. Ik drukte op elk knopje van de auto maar deze werd niet onzichtbaar en kwam al helemaal niet de lucht in. Misschien toch maar een keer met Arthur praten... Na de omgeving in ons op te hebben genomen reden wij weer helemaal terug, nu naar Glen Nevis. In dit gebied is Braveheart opgenomen maar nog belangrijker, het zwerkbal toernooi en de scène met de draak uit Harry Potter and the Goblet of Fire. Na het bezoekerscentrum zijn we zo ver mogelijk met de auto door het gebied gereden waarbij wij moesten uitwijken voor Schotse Hooglanders en ondeugend uitziende schapen. Het was wel een heel mooi gezicht. We hadden gehoopt dat Glencoe zou worden aangegeven op de weg naar Oban maar dit was helaas niet het geval dus reden wij door. Oban is een toeristisch havenstadje waar zo goed als alles gesloten is. Ook de distilleerderij hier zou elke dag open moeten zijn maar was het niet. Geen winkeltje om ons toch een proeverij te geven dus gingen we maar naar de pub. The Tartan Tavern was weer een typische vaste kroeg voor een aantal oudere mensen met een drankprobleem. Wel gezellig. The Aulay bar zorgde voor onze lunch. Papa had heerlijke mosselen en ik weer de schelvis die niet teleurstelde. Wat wel een beetje teleurstelde was ons 'Art Deco' hotel. Komt vast omdat we nu zo belachelijk verwend zijn. Wij hebben nog een fikse wandeling gemaakt bergopwaarts naar McCaigs Tower waarvan het nut ervan nog steeds een mysterie is. Toch gaf deze kroon van Oban ons een prachtig uitzicht. Na even uitrusten zijn we 's avonds op zoek gegaan naar eten. Tot mijn genoegen zag ik in de verte in neonletters Wetherspoons staan bij de haven. Goed, degelijk en goedkoop eten! Daar hou ik van. Het was curry night en dat is toch ook echt wel iets van hier. Een zoete aardappel met kikkererwt curry, gin tonic en een toetje later was ik bijna net zo gelukkig als vanochtend bij het ontbijt. Papa had een lamscurry en was nog veel gelukkiger toen ik hem vertelde dat het eten hem bijna niks had gekost. Wij zijn niet goedkoop, wij zijn "frugal". Langs de haven op weg naar ons hotel bereidde ik mijn vader voor op onze planning van morgen, door het oude Schotse liedje van Loch Lomond te zingen. Ik wacht met spanning af wat morgen ons zal brengen.