Wegwaaien

Sterke windstoten

Ik klom met een zware rugzak in een verticale lijn omhoog en hees mezelf in de vrachtwagen die mij op weg zou helpen.
Vroeg was ik opgestaan na een nacht met maar weinig uren slaap door mijn idiote hoofd. De vraag waarom ik nog geen Deens had geleerd bleef me plagen. Waarom had ik dat nog niet gedaan? Waarom waren de enige woorden die ik kon zeggen "Tak" en "rødgrød med fløde"? Ik zwaaide naar mijn moeder en tante die mij en wat ik zou zijn vergeten, zou ik zonder moeten doen. Het was een tijdje geleden dat ik in een vrachtwagen was meegelift, maar dit keer kende ik de chauffeur als klant van de Lorentz. In Deventer ruilden wij de vrachtwagen om voor een oude politiewagen en reden wij verder naar Flensburg. Mijn kaken en wangen deden na anderhalf uur al zeer van het Duits spreken. Om 15:00, na een reis van 7 uur kwamen we aan bij het station van waaruit ik mijn trein naar Kopenhagen zou pakken. We namen afscheid en ik ging naar de balie om te vragen of ik een eerdere trein kon krijgen. De onvriendelijke dame achter de balie keek me aan alsof ik haar vroeg om op haar hoofd te staan. Ik vroeg het aan een conductrice en die keek ook al zo boos. Het antwoord was duidelijk nee en ik besloot om een drankje op te zoeken. De dame in het stationsbistrootje leek wel blij met mijn aanwezigheid terwijl ik uitvogelde wat met mijn 3 uur en 48 minuten te doen. Die tijd is vrij lang om wachtend door te brengen dus ik stond op en liep. Mijn buikgevoel bracht me langs een grote fonteinkikker en mijn voeten droegen mij verder door het park. Mijn interne GPS draaide op volle toeren en calculeerde om de 5 minuten hoeveel tijd het zou kosten om terug bij het station te komen. In de verte zag ik een kerktoren en ik bedacht me dat het centrum niet ver zou zijn. De Deens-Duitse architectuur en de geschiedenis van de stad lieten de tijd heel snel gaan en de kerkklokken zeiden mij dat het tijd was weer terug te lopen. De dame in de bistro was nog steeds blij me te ontvangen en ik maakte daar gebruik van tot een half uur voor vertrek. Op het perron woei het hard en de bladeren sloegen tegen mijn rug. De wind wou mij net zo graag in Denemarken hebben als ikzelf.

Eindelijk mocht ik de trein in en keek ik uit naar het zien van het landschap. Helaas kreeg ik daar maar weinig van mee aangezien het snel donker werd. Ik genoot van de luxe wagon en glimlachte vriendelijk naar de jongeman in uniform die mijn paspoortfoto kwam matchen met mijn gezicht. We passeerden de grens en mijn glimlach werd groter. Eindelijk in Denemarken! In Fredericia stapte ik snel over op een andere trein en mijn reis ging nu richting Kobenhavn. Ik was er nog niet toen ik in de grote hal binnenstapte. De S-Tug moest mij naar Nordhavn brengen. Lin wachtte mij daar lief op en ze leek niks veranderd in de 2,5 jaar elkaar niet gezien te hebben. Het voelde zo goed en ik was blij dat de klik ook buiten de Camino bestond. We liepen door de up and coming haven buurt en bij binnenkomst zag ik dat mijn bedje al was gemaakt. Na gevoerd te zijn en elkaar uitgehoord te hebben was het dan iets na twaalven toch tijd voor bed. Ik trok mijn mooie oogmasker over mijn hoofd en bedacht me dat ik gelukkig was.