Quasi ontslagen

Bijna maand geleden, op 29 februari liet ik mij door David meeslepen naar de winkels om grote inkopen te doen. Een beetje lacherig weerhield ik hem ervan om een jaarvoorraad aan blikgroenten en conserven te kopen. Hamsteren is immers niet goed en ook nogal onaardig naar onze medemens.
Dit heeft hem er niet van weerhouden om op 3 verschillende momenten zonder mij, nogmaals de winkels te ontdoen van hun alcoholische versnaperingen en weckernijen.
Ik organiseerde het allemaal netjes in onze opslagruimte. Acht potten kikkererwten, zes pakken sojamelk, vier zakken pasta en ander overlevingsmateriaal. De volgende keer dat ik de opslag in zou wandelen zou de voorraad magisch verdubbeld zijn als een soort van tafeltje dekje. Misschien had David driemaal Opslagje Vulje! geroepen.

Wij hadden net een prachtige reis achter de rug maar onze dagen vulden zich zoals normaal weer met lesplannen en lessen. Een terugkerend thema vanuit David en mijn studenten was toch wel het coronavirus. Ik kon er niks meer over horen. Thuis was of de radio, of de tv aan en wanneer deze eindelijk waren uitgezet, kwam er nieuws van een zich-zorgen-makende David. Via berichtjes kwam het ook mijn woonkamer ingebonjourd. Ik zou mijn telefoon uit het raam hebben gegooid als het niet ook mijn contact met de buitenwereld was. We gingen door met de lessen en ik sprak belerend naar mijn leerlingen die zonder voorzorgsmaatregelen hun bacillen en virussen de lucht in proesten.
In je elleboog! Ja, dat mag met een dab. Ik had ze het liefst gewassen met antibacteriële gel maar moest het doen met maar een pompje van mijn flesje op hun handen.
Onduidelijk werd er gecommuniceerd over onze toekomst bij de academie. Donderdag werd er een bijeenkomst gehouden en vrijdag één met ook onze collega's van de academie waar alleen ik ook lesgeef. Wij zouden moeten werken aan een nieuw project en open moesten staan voor online lessen maar onze lessen zouden worden geschrapt voor iig de komende twee weken. Wij zouden wel betaald krijgen voor iig maart.

Vrijdag nodigden wij twee van onze vrienden en collega's uit voor een waarschijnlijk laatste drankje. Er was nog immers nog geen sprake van een lockdown. Een drankje ging er wel in en er werd over verschillende onderwerpen gediscussieerd. Zaterdag wou David niet dat ik naar het bos ging, de president zou een praatje houden om twee uur. Het praatje werd uitgesteld dus ik greep mijn kans om het domme blondje te kunnen spelen en slipte met Asha in de auto de garage uit en naar het bos.
Me bewust zijnd van de mogelijkheid dat we dit misschien twee weken lang niet meer zouden mogen. Ik snoof de boslucht op en liet de zonnestralen mijn gezicht warmen. Ik klom in een boom en eenmaal op de grond ging ik eventjes tegen een boom aanzitten. Normaal stap ik flink door in de bossen maar nu wou ik met al mijn zintuigen, bewust genieten van deze vrijheid. Eenmaal thuis was de president nog steeds niet van de partij.
Na een urenlang durende vertraging verscheen hij dan toch op onze tv schermen met slecht nieuws. Restricties werden opgelegd en de vrijheid die ik eerder had gevoeld, verdween uit mijn lichaam.

Druk werkte ik het weekend aan mijn nieuwe les planning, vol moed en positiviteit. Ik maakte een promo filmpje voor de academie zodat meer leerlingen zich zouden opgeven voor de online lessen. Dinsdag werden wij opgeroepen om een applicatie te downloaden zodat wij een meeting konden houden. De baas vertelde ons dat hij in overleg met zijn advocaten had besloten ons allemaal te ontslaan met "ERTE" ofwel "Expediente de Regulación Temporal de Empleo", dat houdt in dat wij een percentage van ons loon krijgen in de tijd dat wij niet kunnen werken maar binnen 6 maanden weer aangenomen moeten worden als de overheid de lockdown binnen deze tijd opheft.
Mijn collega's en ik waren nogal flabbergasted na deze video conference omdat hij eerder beloftes had gemaakt om ons te betrekken in beslissingen en ons voor heel maart uit te betalen.

Na een dag kwam het pas echt binnen, nu waren we werkloos. Ik weet niet wanneer ik mijn studenten weer zie en ik mis ze. 95% van mijn leerlingen dan... Die 5% mag van mij echt de rest van het jaar thuisblijven. Ik stuurde mijn leerlingen mails met hoe ze thuis aan het werk zouden kunnen en ik kon verder niks meer doen. Mijn lessen zijn immers allemaal voorbereid en het project is stopgezet. Niks doen zit niet in mijn aard dus ik vond andere activiteiten.

Als een omaatje achter de geraniums kijk in naar buiten vanaf de eerste verdieping, uitkijkend op het park. Ik zou boos mijn knuist willen schudden naar de mensen die zonder reden lekker een wandelingetje willen maken. Tegenwoordig zijn er alleen nog mensen die een plas-en-poep wandeling maken met hun viervoeters. De politieagenten en soldaten gaan rond de straten om mensen die zich niet aan de nieuwe regels houden, te beboeten.

Ik dacht dat als iedereen zich aan de regels zou houden, deze zooi binnen twee weken weer voorbij zou zijn maar ik denk dat dit nog maar het begin is. David lijkt helemaal happy te zijn met de lockdown, hij had gelijk gehad. Volgende blog zal ik omschrijven hoe wij deze periode overleven.