Quaestiones

"Het Latijnse woord quaestio [meervoud quaestiones, afgeleid van het werkwoord quaerere = (onder)zoeken] betekent in de meest ruime zin onderzoek."(Wederom geplukt van Wikipedia, 2020)

Wij zijn denk ik allemaal in deze tijd op onderzoek naar hoe wij onze levens vormgeven, binnen en buiten de quarantaine. Ik zei dat ik het altijd veel te druk had om mij bezig te houden met bewuste persoonlijke zelfgroei. Ik had het ook wel heel erg druk moet ik zeggen maar dat excuus is er nu niet meer. Wij hebben een periode gekregen waarin wij aandacht kunnen geven aan wat wij echt belangrijk vinden. Bewust met elkaar zijn. Onze creativiteit de vrije loop laten en alle boeken lezen die ons op een moment hadden getrokken maar nu stof aan het verzamelen zijn.

Mijn trouwplannen zijn stilgelegd. Met schuldgevoel voelde ik eerder mijn teleurstelling na mijn schoonmoeder haar telefoontje en het gesprek met David over onze trouwerijen.
Alles had volgens schema gelopen voor deze plaag.
Ik had last gehad van nachtmerries dat ik wakker werd op de dag van mijn trouwen en dat ik zonder bloemen zat. De locatie was wéér veranderd en ik liep als kip zonder kop en zonder bloemen in een jurk die uit elkaar viel naar mijn trouwerij. Het ergste van deze nachtmerrie vond ik het niet hebben van bloemen. Ik was daarom op een mooie dag naar Valladolid gereden en had mijn bloemenkroon en boeketje bij de naar mijn idee beste bloemenboetiek in Valladolid geregeld.
Nu ik naar die dag terugkijk voel ik me nostalgisch naar hoe ik alles onder controle leek te hebben.
Ik word boos op mijzelf wanneer ik mij laat meeslepen in mijn verdriet dat dingen niet lopen zoals ik voor ogen had. Mensen verliezen dierbaren en weer andere mensen leven in angst omdat de gezondheidszorg niet overal vanzelfsprekend is. Ik moet mij hier bewust van blijven maar ik heb ook geleerd dat ik ook mijn eigen hartzeer mag voelen.
Ik las in de Happinez eens een artikel over het doorvoelen van emoties.
(https://www.happinez.nl/groei/emoties-onderdrukken-doorvoelen/)
Er wordt gesproken over hoe sommige van onze emoties sociaal ongewenst zijn, waardoor deze van jongs af aan worden onderdrukt. Het onderdrukken van deze natuurlijke emoties leidt dan weer tot fysieke en psychische problemen. Misschien is het beter om zonder schuldgevoel gewoon lekker boos te zijn en treurig.

Het trouwfeest gaat niet door maar daar gaat het uiteindelijk ook niet om. Waar het wel om gaat is de belofte om samen dit avontuur aan te gaan in dit leven. David, de man die mij aan het eind van de wereld kwam ophalen in zijn Fiat 500 met een kleine picknick en een cd van Bob Dylan want hij had onthouden dat ik daarvan hield. Ik, de pelgrim met de gescheurde broek en wilde haren die gedurende de hele heilige weg, nog niet zo hard had gelopen als op die laatste dag, om hem te zien in Fisterra.
Ik had de weg gelopen met mijn gedachten en mijn verleden. Mijn geëindigde relaties, klaar om opnieuw te beginnen met mijzelf. Ik had het allemaal losgelaten maar kan mij herinneren dat op één van die dagen, ik een ander gesprek had met de kosmos. Ik liep alleen door het bos op een stenen pad met mijn sandaaltjes en begon een gesprek. Ik had gevraagd om een sprookje in mijn leven en was met een glimlach en een liedje verder gelopen. Ik kwam geen huis van snoepjes tegen en ook geen boze wolf, wel een prins die mij meenam naar zijn kasteel.
Onze relatie is mij de afstand waard die nu tussen mijzelf en mijn thuis ligt.
Wij zullen het papiertje wel tekenen als dat mag en dan onze liefde met anderen vieren op een moment waarop dat weer mogelijk is.
Voor nu vieren wij onze liefde door samen dingen te ondernemen in huis.
Gisteren tijdens onze stiltedag, sleepte ik voor de derde keer de tafel aan de kant. Ik trok mijn schoenen uit waarna mijn sokken volgden. David legde zijn boek over het leven van Winston Churchill weg en keek me aan alsof ik gek was. Ik wees naar hem en naar mijn schoenen op de grond. Hij zuchtte diep maar trok toch zijn schoenen uit. Via mijn telefoon zette ik onze eerste YoutubeYogales op het grote scherm. Ik gaf David het activiteitenkaartje en hij keek me geërgerd aan en schudde zijn hoofd. Ik wees naar het yogavrouwtje dat hij op ons vision board had geplakt met de woorden dat hij graag samen met mij zou willen yogaën.
Hij rolde zijn ogen en ik zette de les aan.
Na zo'n 34 minuten kwamen we weer overeind, ik kon niet vragen hoe hij het had gevonden maar ik denk dat hoewel hij niet al te soepel was, het hem best goed had gedaan.
Gisteravond was het weer tijd voor een random movie.
de Spaanse tortilla die ik in de middag voor David had gemaakt was in zulke goede aarde gevallen dat ik niet dacht dat ik nog meer punten kon scoren maar de verse niet vegan pizza die ik maakte voor movie night werkt met gusto weggewerkt door het manmens. Ik had voor mijzelf een kleinere pizza gemaakt met spinazie en seitan en daarnaast drie knoflookbroodjes.
De activiteit had gevraagd om in totaal acht titels van films op te schrijven. Ik had dat het liefst met bioscoopfilms gedaan maar we maken er het beste van.
Hij plukte een papiertje uit mijn gehusselde hoodie en vroeg mij met handgebaren of hij niet een andere kon plukken. Nee dus. De film die we de avond ervoor hadden gezien bleek best een succes te zijn waar ook hij van had genoten dus ik zag niet in waarom we deze titel geen kans zouden geven. Het was een verschrikkelijke film maar ik genoot van de gezichtsuitdrukkingen van David. Het eerste wat hij vanochtend tegen mij zei was: "Dat was de slechtste film die ik in een hele lange tijd heb gezien". Hij was blij dat onze stilte voorbij was en met woorden zijn mening weer kon uiten.

Onze activiteit vandaag was niet door mijzelf gepland. Wij hadden vorige week onze boodschappen gedaan online. Ik wou voornamelijk gewoon weer wat vers groenvoer en fuji appeltjes maar David die nam het er van. Hij dacht niet alleen aan zichzelf hoor, colaatjes kwamen het mandje in en 40 kilo hondenvoer (we hebben nog 15 kg).
Toen er vandaag werd aangebeld was David er klaar voor. Hij trok zijn handschoentjes aan en ik mijn roze. De wegwerphandschoenen die ik had gekocht voor bosopruimdoelen waren snel opgeraakt.
Ik wou met mijn alles de bezorger helpen slepen maar dat idee werd door David iets sterker dan sterk afgeraden. Ik opende de opslag die er vrij leeg bijlag gezien de verhuizing van de voedingswaren naar de studeerkamer. (iets van een kruising tussen the purge en een zombie apocalypse) Ik hoorde de jongeman beneden meerdere malen heen en weer lopen met boodschappen van de deur naar de lift. Waarom heeft hij geen steekwagentje?! Ik zei tegen David dat hij lief moest doen maar dat was wel heel veel gevraagd, hij bleef correct. we zeiden dat hij het spul wel naast de lift mocht laten staan terwijl ik met mijn roze handschoentjes spullen begon te slepen naar de opslag waar David het spul dus minstens 2 dagen wil laten staan (lees mijn oogrol). David besloot ook maar mee te helpen. Terwijl ik in de opslag was werd David gevraagd om een pijnstiller tegen rugpijn. Ugh!!! De jongeman wachtte en ik vroeg hem of hij nog iets nodig had. David kwam aanzetten met twee ibuprofennetjes en de jongeman zei dat David het ook best op de grond mocht gooien als hij wou. Gelukkig deed hij dat niet en gaf ze gewoon aan de vriendelijk uitziende jongen. Ik kon wel doodgaan van spijt. Toen ik hem tig keer had bedankt en de opslag had gesloten, liep ik naar huis waar David een beetje bang was omdat de jongen geen masker of handschoenen had gedragen.
We bespraken dit en hij zei dat ik nog steeds dacht dat het allemaal een grote grap was. Ik zei dat we alle voorzorgsmaatregelen hadden genomen en dat die jongen geen blaam treft. Als zijn baas geen maskers of handschoenen beschikbaar stelt, dan kan hij deze moeilijk gaan dragen. De wegwerphandschoenen die wij hadden besteld, hadden ze ook niet kunnen leveren.
Ik probeerde David een beetje perspectief te geven. Deze jongen had misschien ook heel graag met een uitkering thuis willen zitten maar hem wordt niet alleen gevraagd om door te werken maar waarschijnlijk met een enorme tijdsdruk omdat iedereen nu online wilt bestellen. Misschien wordt hem nu gevraagd om bij 50 huishoudens te bezorgen op een dag ipv de gebruikelijke 7. Hoogstwaarschijnlijk krijgt hij geen cent extra voor al het extra werk en het gevaar en moet hij voor hetzelfde hongerloontje blijven werken. David werd al wat rustiger maar ik denk nu nog steeds aan alle mensen die gewoon moeten blijven werken zoals mijn oud-collega's in het verzorgingstehuis. Ik weet wel dat ik geen boodschappen meer ga doen tot de pandemie voorbij is, zelfs wanneer daar reden toe is.

Dit verhaal is een beetje chaotisch maar zo voel ik me ook vandaag, sorry daarvoor. David zit nu met ons plakboek en haalt herinneringen op van onze rondreis door Duitsland, Luxemburg en België. Ik zal mijn computer weer wegleggen en mijn gitaar erbij pakken. Mijn keel voelt weer iets beter dus ik denk dat er zelfs wel een liedje in zit.
Fijne avond!