Trippelen, tuktuks en tradities

Mijn dijen waren vrolijk aan het applaudisseren bij elke stap die ik nam, ik was minder geanimeerd. Keer op keer keek ik om naar elk brommend geluid wat een tuktuk zou indiceren. Het was een flinke tippel voordat een vrolijke meneer met vervoer naar ons toeterde of we zijn diensten nodig hadden. JA!

Mijn liefde voor de 7-eleven is alleen maar gegroeid in mijn tijd in Thailand. Een soort van goedkope AH to go die bijna overal te vinden was en die altijd een lekker colaatje light koud had staan. We haalden er tijdens onze wandeling naar het paleis ons ontbijtje. De kabelbaan of bergtreintje zou bij de ingang van het park zijn. We begonnen de klim en keken om ons heen maar vonden alleen apen. We wisten dat we bij de ingang van het park waren, we waren immers langs het bord van het Koninklijk paleis Phra Nakhon Khiri gelopen. Uiteindelijk kwamen we bij een klein huisje met een dame achter een loket en twee grote bewakers met geweer en al. We vroegen naar het treintje maar deze bleek aan de andere kant van de berg te staan. We besloten als die-hards de berg en de makaken te trotseren. De woorden “Die aap lacht naar je!” lieten mij nog sneller lopen. Uiteindelijk kwamen we bij onze beloning aan, het koninklijke zomerpaleis. De mooi gedecoreerde torentjes lokten ons nog meer trappen op. Alles werd grondig gepoetst en bewaakt in het interieur terwijl we op blote voeten rondliepen. Alle gebouwen op de berg werden bezocht voordat we de afdaling maakten voor ons volgende bezoek.
Bezweet liepen we in de volle zon langs tempels en door de straten in de richting van Phra Ram Ratchaniwet. Het zou niet zo ver zijn volgens Maps maar hoewel we in de juiste richting liepen, stegen de kilometers op de App. Ik had het achterom kijken al lang opgegeven toen er werd getoeterd. Een TUKTUK! We sprongen bijna in het wagentje en waren ready to go, meneer niet, meneer moest eerst vragen waar de plek was waar we heen wouden.
Het gebouw uit 1910 was al indrukwekkend toen we aan kwamen lopen maar binnen werd ik helemaal verliefd. De barok en art nouveau stijl liet mijn hart sneller kloppen. De prachtige trappen die zich om de licht betegelde ronde kamer vormden waren een droom. Als ik dood zou gaan dan hoop ik dat, dat mijn hemelhuis wordt. Ik wou dat ik de sleutels had voor alle gesloten deuren, er was nog teveel onontdekt.
Onze tuktuk had op ons gewacht dus brachten we hem een drankje voor verkoeling voordat hij ons terugbracht naar ons hostel. Onze nieuwe amigos uit Maleisië vertelden ons over de markt aan de andere kant van de rivier die we besloten op te zoeken.
De smalle medina achtige straatjes werden gevuld met marktkooplui die hun waren hadden uitgestald. Een enorme vis die jaren had geleefd om uiteindelijk daar te belanden, keek me met dode ogen aan. Het mooie beest zou vast in een soort vissaus worden verwerkt en dat maakte me verdrietig.

We hadden trek en vonden eindelijk een plekje om wat te eten. Geen Engels menu, geen Engels sprekende medewerkers maar wel plaatjes. Gelukkig had ik het vegan zinnetje uit mijn hoofd geleerd en kreeg ik een rijstnoedelsoep met plantaardige rubberwormpjes en zeewierspul. We waren blij met onze gevulde buiken terwijl we thuis ons much needed schoonheidsslaapje deden. In de avond liepen we weer naar de nachtmarkt en aten bij weer een restaurant zonder Engels menu. Op zulke momenten kan toerisme toch best wel handig zijn. We kregen het toch voor elkaar een Pad Thai te bestellen bij een plek die geen Pad Thai op het menu had staan.
We liepen na de tijd nog over de markt toen we telepathisch besloten nog een patatje te willen eten. We lachten om onze cultuurbarbaarsheid terwijl we het bij de bushalte opaten. We wouden niet langs het restaurant lopen met het patatje in handen, dat vonden we wat te ver gaan.
We liepen door het parkje terug naar huis en door de straatjes toen we een verschrikkelijk schattig, Peruaans uitziende pup zagen. Ammie vond het een goed idee om met het beestje te gaan knuffelen. Dit ging lastiger dan gedacht en daarbij kwam ook nog een extra complicatie in de vorm van een vaderhond. De hond kwam uit het huis rennen, direct naar de enkels van mijn al niet erg fortuinlijke zuster. Wel had ze het geluk dat de hond een functionerende muilkorf om had. Ik klapte in mijn handen en ging achter het draakje aan dat zich gauw uit de voeten maakte.

Op de kamer ontdekte ik dat de lade in het bureau vol papieren zat. Ik kon er geen bal van lezen maar las ze gefascineerd. Het was waarschijnlijk iets saais over de boekhouding. Ik schreef zoals voor mij gebruikelijk een briefje voor de avonturiers die geen deurtje of laadje ongeopend laten of ook wel de katten die nog niet zijn geveld door hun curiositeit.
Onze laatste dag had ik veel semi-culturele plannen maar daar kwam weinig van terecht door een miscommunicatie met onze chauffeur. Hij dropte ons bij het naar zijn inziens mooiste strand en vertrok vervolgens om pas om 6 uur weer terug te komen. Zonnebaden werd er niet gedaan, mensen zaten in de schaduw met hun picknicks die ter plaatse besteld waren.
Ammie die kwam er om een kleurtje te krijgen dus stripte tot haar bikini. Het was blijkbaar alsof ze een beroemdheid zagen. Jongemannen namen ongevraagd foto’s en selfies, het was een vreemde gewaarwording. Ik nam een duik en plukte al het plastic van het strand om de plek iets mooier achter te laten dan dat ik het gevonden had. Ik vind tijd doorbrengen op het strand met als enige doel een kleurtje krijgen een verschrikkelijke verspilling van tijd. Ik bleef braaf zitten in het beetje schaduw wat ik kon vinden en dronk een mierzoet groen drankje. Het had mij lekker geleken toen een dame het voor mij had gekocht dus had ik om hetzelfde recept gevraagd. Als je met één slok diabetes wilt krijgen dan zou ik vooral dat drankje bestellen. Mijn zusje was zo goed geweest met mijn historische manie dat ik bleef tot zij besloot er genoeg van te hebben. Gelukkig was dit eerder dan ik had gedacht en belden we na onze tweede lunch het hostel op om ons eerder op te komen halen. De hardwerkende neef van de eigenaresse kwam ons weer ophalen. Ik had medelijden met de man die ik vroeg in de ochtend tot wel erg laat in de avond had zien werken. Communiceren ging wel een beetje lastig met hem. De eigenaresse haar Engels was redelijk terwijl ze ons probeerde nog een paar nachten aan te smeren terwijl we zeiden eerder te zullen uitchecken.
We pakten wederom onze backpacks in, nog lachend over ons kleine avontuur. We sliepen een paar uurtjes voordat we de sleutels inleverden en naar het treinstation liepen. Wij hadden de dag ervoor een ticket gekocht voor de nachttrein die ook daadwerkelijk in de nacht reed. Veel te vroeg kwamen we aan en wachtten we te midden van andere reizigers en straathonden. Onze nachttrein was minder VIP dan onze eerder genomen nachtbus maar toch pikten we een paar uurtjes slaap toen we bij Suratthani aankwamen. De omgeving was aan het eind van de rit al ongelofelijk mooi. Ik was niet geïnteresseerd in de verkooppraatjes die begonnen zodra we uitstapten. Ik wou alleen de normale bus vinden naar Khao Sok. Een meneer met goed Engels wist toch mijn aandacht te vangen. Hij liet een kaartje zien wat volgens hem aantoonde dat hij voor de overheid werkte met toeristen en vervoer. Ik geloofde er niks van maar hij kon ons voor niet al te veel geld naar Khao Sok brengen.
We liepen met hem mee naar de reisorganisatie waarna we werden opgepikt door een hard rijdende, levensmoeie, escort vervoerende schobbejak. De rit duurde langer dan gedacht, zelfs met het overschrijden van de snelheidslimiet. We werden afgezet bij een hokje waar een stuk of tien mannen hun best deden om niet te hoeven werken, waardoor we ervoor kozen om het stuk naar het dorp en ons resort zelf te lopen.
Ons resort was in dit geval een echt resort, bovenaan de heuvel stond ons huis in het midden van de jungle. Een prachtig huis met een prachtige veranda en een prachtige douche. Ik genoot van al het moois op het ruime balkon terwijl ik verdiept in mijn gids en folders de stress van het plannen even vergat.
Amarens kwam terug tot leven met een trek die gestild moest worden. Er werd gezegd dat je goede pizza kon krijgen bij de
Bamboo Bistro waar wij het mee eens bleken te zijn. We bleven nog even kletsen met de eigenaar die ons vertelde over een mooie wandeling. Mijn oren hadden eerder al Iers gesignaleerd wat van Chris bleek te komen. Chris was net als Ammie in Pai, in de kreukels gereden. Zijn kreukels waren wat dieper en zijn reisgenoten vonden dat hij maar bij het hostel moest blijven. Wij besloten hem te adopteren en vroegen of hij een wandeling wou maken, we zouden onze tempo op het zijne aan te passen. We liepen het dorp door en de bush in naar het apenzwemgat. Ik wist niet wat we bij de monkey swimming hole zouden aantreffen maar de naam trok me naar de plek. We vonden er een idyllische zwemplek bij de rivier met zelfs een touw waarmee je van de rots in het snel stromende water kon duiken. We kregen zelfs onze Ierse vriend in het water. Steentjes werden over het water geslingerd voordat we ook onszelf met het touw in het water slingerden. Het was een kinderlijk leuke en onverwachte activiteit. We liepen met een grote glimlach terug naar het dorp waar we zagen dat happy hour al vroeg begon. We namen een drankje waarop er meer volgden. Thaise alcohol is gevaarlijk, ze zeggen dat ze een bekend merk naar keuze schenken, maar slijten waarschijnlijk iets van wat een neef van een vriend, in z’n achtertuin heeft gestookt.
Zeg niet dat ik jullie niet heb gewaarschuwd.
Mensen sloten zich bij ons aan en de avond was geslaagd. We besloten ons even om te kleden en leerden toen de mede Nederlander Tieze kennen die we ook adopteerden. We namen hem mee naar de receptie van ons resort zodat hij ook met ons mee kon op jungletour de dag erna. Wij kleedden ons om en namen Betadine voor Chris mee terwijl Tieze naar zijn hostel ging om in te checken voordat hij zich weer bij ons aansloot. De bar had niks meer aan mij terwijl ik mijn Nalgene fles met water bleef vullen. De professional ging nog even door met haar seks op het strand cocktails. Het was een heerlijke avond die ik met lol om Ammie afsloot. Ik dwong ons beiden een flesje water te drinken voordat we in ons eerste zachte bed in Thailand als roosjes in slaap vielen.