Een rijkdom van onschatbare waarde

Voor een dichte deur

Ik had de laatste trein naar Eindhoven genomen en zat vol goede moed om de nacht op het vliegveld te verblijven. Zowel Eindhoven als Schiphol zijn verre bestemmingen als je een vroege vlucht geboekt heb. Ik stapte de bus uit en de buschauffeur zei dat het vliegveld gesloten was. Ik had iets meer dan een week ervoor al gezien waar ik even mijn ogen zou sluiten, de comfortabele bankjes op de eerste verdieping na de check-in. Nu kon ik daar niet eens komen. Met een groep van ongeveer 35 man zaten we buitengesloten op en rond picknickbankjes. Ik had een blokje gelopen om te zien of er niks was met een dak of een dak en drankje, maar het hotel liet absoluut geen mensen binnen zonder reservering. Een nieuwe reservering maken kon trouwens ook niet.

De nacht was zacht maar werd langzaam toch kouder. Ik en mijn picknickbankgenoten bedachten elkaar verschillende dansen te leren. Zo heb ik een dans uit Oekraïne geleerd, uit Turkije en heb ik hen de Ierse jig geleerd. Een ander bedacht de stoelendans te gaan doen en terwijl ik rond de stoelen danste, bedacht ik me hoe bizar het eruit moet hebben gezien. Na een ander spelletje werd er door mijn Duitse lotgenoot medegedeeld dat we nog maar 2,5 uur hoefden te wachten. De moed zakte ons toen zwaar in de schoenen waardoor we onze plek weer opzochten. Voordat ik om 05:30 incheckte was ik al kapot. Mijn eerste intake gesprek voor een vlucht werd bekroond met een oranje sticker op mijn paspoort waardoor ik verder mocht.

Met zo'n 2,5 uur vertraging waar ik niks van had gemerkt omdat ik knock-out in het vliegtuig had gelegen kwam ik dan eindelijk aan. Het beloofde land! Met vlinders in mijn buik navigeerde ik mijzelf met het openbaar vervoer van Tel Aviv naar Jeruzalem. Ik was nog niet op mijn plaats van bestemming dus ik nam de tram naar de Damascus Gate. Deze eeuwenoude poort trok mij bijna naar binnen, ik kreeg kippenvel bij het aanzicht. Toch was ik nog steeds niet op mijn plaats van bestemming. Na heel erg lang zoeken en van hot naar her te zijn gestuurd vond ik dan eindelijk het busstation met de bus naar Ramallah. Ik genoot toen al vollop van de geuren, de warmte, de beelden en de mensen. Overal waar ik langsliep werd ik welkom geheten en daar werd ik ontzettend vrolijk van. Mijn bus vertrok en ik moest Jeruzalem weer achter me laten. Het was een relatief korte rit naar Ramallah en een vriendelijk gezicht met de naam Tamara was echt verschrikkelijk behulpzaam en belde een vriend van een vriendin om te vragen waar ik zijn moest. Mijn vriendin kon mij zelf niet oppikken dus ik moest wachten bij een vriend van haar die in een hostel werkt. Gelukkig voelde ik mij daar op mijn gemak terwijl de uurtjes voorbij tikten. Hostels zijn geweldige plekken om mensen te ontmoeten van over de hele wereld. Ik krikte mijn Frans weer een beetje op en met een glimlach keek ik uit het raam van het hostel op 5 hoog.
Hier zou ik wel aan kunnen wennen.

De realisatie dat ik daar op dat moment was omdat ik 3 weken daarvoor een droom had gehad was een beetje surrealistisch. Ik heb mijn dromen wel heel letterlijk gevolgd.
Vriendinnetje kwam en op een klein stukje lopen van het hostel kon ik mijn backpack kwijt. We spraken af met een drietal Noren om naar een eetplekje te gaan. Het was een fijn restaurantje maar het was echt raar om iedereen binnen te zien roken.
Laat hebben we het niet gemaakt, ik had immers een zwaar slaaptekort en zo ontzettend veel indrukken te verwerken! We spraken nog even over Harry Potter pyjama's, koetjes en kalfjes en toen liet ik mijn dromen mij weer meenemen.

Een rijkdom van onschatbare waarde

Vroeg was ik al wakker en een beetje hyperactief om de dag te beginnen. Als een kind dat naar de Efteling gaat denk ik. We pickten nog een aantal mensen op in het hostel en verzamelden ons picknickpakketje. De juicebar was net zo goed of misschien nog wel beter dan die in Marokko. De citroen-gember smoothie brandde een gat in mijn maag (op een goede manier). We vertrokken met een geel deelbusje naar Nabi Salih wat nog veel indrukwekkender was dan ik had verwacht. Het is een klein Palestijns dorp zo'n 20 kilometer van Ramallah waar op hun land een illegaal Israelisch settelment (nederzetting) is gebouwd. Elke vrijdag houden zij vreedzame protesten bij de muur van dit settelment waar vervolgens niet zo vreedzaam een einde aan wordt gemaakt dmv rubberen kogels en talloze traangas bommen. Met liefde opende de Tamimi familie hun deuren om hun verhaal te vertellen. De filmbeelden liegen er niet om. Het was een goed idee om daarna een korte hike te maken door het landschap dat hoewel vervuild door busjes traangas, indrukwekkend mooi is. Even de woorden en beelden een plaatsje geven en tot mezelf komen. Onder een mooie boom aten we onze lunch voordat we verder liepen naar een verlaten huis met een indrukwekkend dakterras. Wij liepen op de terugweg langs Ahed Tamimi's huis welke mij al bekend voorkwam van de beelden. Weer werden wij hartelijk ontvangen en dronken wij een kopje Arabische koffie voor onze taxi ons weer ophaalde. Ik dacht dat ik het meest bezwarende deel van mijn reis achter de rug had maar dat was niet het geval. Eenmaal terug in Ramallah mocht ik mee met een groepje die een korte wandeling door de stad zou maken en langs het Dar Zahran museum zouden gaan. Ik kwam erachter dat twee van mijn medewandelaars uit Denemarken kwamen waarna ik vol trots mijn pas geleerde Deens op ze uitoefende. Ze begrepen alles wat ik zei!! Johnny en Lin zijn goede docenten, zelfs mijn accent had ik under control zeiden ze. Deens is leuk en aardig maar aan Arabisch had ik meer gehad. Ik baalde dat mijn kennis van het Arabisch zo ver weg zat gestopt en dat de woorden maar langzaam terugkwamen naar mijn werkgeheugen. De wandeling kwam tot een eind en na ons kort opgefrist te hebben gingen we door naar een concert met Balkan muziek. De muziek was goed en dansbaar. Na het concert sprak ik nog een woordje Italiaans met de drummer (gewoon omdat het kon) voordat we weer naar huis gingen.
Eenmaal op mijn matrasje bedacht ik mij weer hoe gelukkig ik ben met mijn vrijheid. Ik hoef niet te leven onder bezetting. Ik mag naar Utrecht, Amsterdam of waar dan ook. Ik hoef niet bang te zijn dat er in de nacht invallen worden gedaan door soldaten. Mijn familie zit niet onterecht vast in de gevangenis. Ik mag mijn mening uiten en ik voel mij veilig. Het is een rijkdom waar wij in Nederland niet vaak bij stilstaan.