Tovenaars en rituelen

Ik had een beetje liggen tobben in de nacht maar toen ik wakker werd had ik een besluit genomen, ik zou naar Jeruzalem gaan! Ik boekte een hostel in het oude centrum en pakte mijn rugzak weer in. Ik en mijn vriendin scheidden onze wegen maar met vertrouwen vervolgde ik mijn weg naar de juicebar. Een donkergroen shotje voor mijn vitamientjes en een heerlijke avocado-rietsuiker smoothie werden mijn ontbijt. Het riet werd voor mijn neus aan een groot apparaat gevoerd waarbij het sap eraan onttrokken werd. Als ik in Ramallah zou wonen dan zou ik geen probleem hebben met een fruitarisch dieet!

Ik haalde mijn jas op in het hostel en liep toen weer naar het pleintje waar hopelijk een bus mij weer terug zou brengen naar Jeruzalem. Binnen no-time zat ik in de bus maar naar Jeruzalem gaan bleek moeilijker dan naar Ramallah. Het verkeer stond vast voor het checkpoint. Een ritje wat zo'n 20/25 minuten zou moeten duren duurde daardoor bijna anderhalf uur. Bij het checkpoint kwamen er twee soldaten in de bus met machinegeweren en checkten onze paspoorten. Een aantal passagiers moest uitstappen en door de hekken voor extra controle. Ik vind jonge jongens met grote wapens toch wel iets beangstigends hebben. Het verkeer na het checkpoint was soepel en ik stapte weer uit bij het busstation in Jeruzalem. De Damascus Gate kwam weer in zicht en met een big smile liep ik er dit keer doorheen. Groente, fruit, peulvruchten, sjaaltjes, verse kruiden werden luidkeels aangeboden terwijl ik de trap naar beneden liep. Op goed geluk nam ik de rechterstraat in de hoop dat deze mij naar mijn hostel zou leiden. Mijn hart was vol en met een lichte spanning liep ik door. Een bord vertelde mij dat ik voor mijn hostel mijn weg links moest vervolgen. Een klein krullend trappetje omhoog en daar was dan het Hebron hostel. Ik werd met open armen ontvangen en naar mijn bed gebracht. Kamer 11 met bed 1 werd mijn thuis voor de nacht. Ik maakte mijn bed op, zette mijn rugzak neer en was klaar voor het ontdekken van deze prachtige stad. Met een paar ideetjes die ik eerder had opgezocht "geheime plekken in Jeruzalem" liep ik naar buiten.
Links en rechts werd ik welkom geheten en ik kon mij maar moeilijk voorstellen dat twee millenia geleden Jezus door deze straten liep op weg naar zijn dood
.
Ik had op Happy Cow twee plekjes gevonden waar ik veganistisch zou kunnen eten en ik had onderhand best wel trek gekregen. Minder vriendelijke meneren zeiden mij dat het restaurant waar ik naar op zoek was gesloten was maar ik goed kon eten bij de buurman. Haha..trap ik niet in natuurlijk. Een man met vriendelijke ogen vroeg of ik een kopje koffie of thee wou in zijn antiek en curiosa winkeltje en ik besloot dat maar te doen. Een heet kopje zwarte thee met een takje munt werd op het tafeltje neergezet terwijl ik mijn ogen uitkeek.
Ik sprak met hem over de geschiedenis van zijn stad en de voorwerpen in zijn winkeltje. Ik besloot een souvenir te kopen in de vorm van een handgemaakt kussensloopje en kreeg in dat proces een kashmir sjaal, wierrook, een handtasje en een spiegeltje. Ik voelde mij bezwaard maar hij wou niet dat ik ervoor betaalde. Hij wou ook voor mijn lunch betalen maar ik vertikte dat. Hij wees me naar een leuk restaurantje (hetgeen ik had lopen zoeken!) en zei mij daarna weer terug te komen voor nog een kopje thee. Ik zei dat als ik niet zou verdwalen, ik dat zou doen.

Het restaurantje was simpel maar de falafel was echt verrukkelijk. Mijn buik rond gegeten en ik liep vervolgens weer terug door de Via Dolorosa naar het antiekwinkeltje. Hosni verwelkomde mij weer met open armen en bracht mij naar de stoel. Hij gaf me weer een kopje thee en zei dat ik even moest wachten. Ik werd daar een beetje zenuwachtig van maar ik nam een slokje thee en schuifelde wat in mijn gouden stoel. Hosni kwam terug met een schaaltje wierrook. Hij vertelde me te ontspannen terwijl hij de wierrook als een tovenaar om mij heen stuurde. Hij vertelde mij niet waarvoor het was, misschien stonk ik wel en kon ik naar zijn idee wel een wierrook douche gebruiken. Het kenmerkende geluid van de wierrookbrokjes op de brandende kooltjes die van de ene kant van mijn gezicht naar het andere ging en de doordringende geur van vroeger tijden zorgden er dan toch voor dat ik me kalmeerde. Ik weet nog steeds niet waarom hij het deed maar hij veegde mijn schouders af en zei me weer mijn thee te drinken. Als het echt een tovenaar was dan zal hij vast geen slechte zin gehad hebben want ik dronk mijn thee op en vertrok weer. Ik vroeg hem of ik hem een knuffel mocht geven wat ik vervolgens ook deed voordat ik hem gedag zwaaide en mijn pad weer opzocht.
Door de straten hoorde ik mensen in koor zingen en mannen met houten kruisen op hun rug de trappen oplopen. Deze taferelen vond ik toch enigzins raar te aanschouwen. Bij de grote klaagmuur zag ik tevens rare rituelen maar besloot er voor deze keer maar aan mee te doen. Ik schreef in mijn notitieboekje en scheurde de pagina uit waarna het een kvittelchen werd. Ik keek nog even verwonderd naar de mensen bij de muur die het leken te aanbidden voordat ik mezelf aan de vrouwenkant begaf voor het vinden van een scheur in de muur. Ik liep terug en zag een jonge soldate in vol uniform en een plamuurtje aan make-up poseren met haar geweer voor de klaagmuur. Dit beeld vond ik misschien nog wel vreemder dan het beeld van mannen met kruisen op hun rug.
Ik checkte de grote klaagmuur van mijn lijstje en ging vervolgens op zoek naar de kleine klaagmuur die in de stad verstopt zou zitten. Door het doolhof welke Jeruzalem heet liep ik door tunnels, op trappen, door poortjes en weg van de toeristen. Een meneer leidde een meisje rond en ik hoorde hem de woorden "nog heiliger" zeggen waarna ik dacht dat hij het misschien over de kleine klaagmuur zou hebben. Ik vroeg of dat ook hun bestemming was en dat was het. Mijn internal GPS had goed gewerkt en ik zat op de goede weg. Een smal poortje leidde ons naar de kleine klaagmuur die er verlaten bij lag. Dit vond ik toch een mooiere ontdekking en ik schreef een gebedsbriefje met een woord van dank.
Ik bleef nog even alleen achter voordat ik op zoek ging naar Helena's well. De kerk waarin de graftombe van Jezus zou liggen werd goed bezocht. Bij binnenkomst zag ik mensen op hun knieën de tombe kussen, er muntjes tegenaan wrijven en hun gezichten erop leggen. Weer zo'n bizar beeld. Is het niet beter hem te eren door goed te doen voor je medemens in plaats van een steen te kussen? Ik liep een beetje als kip zonder kop rond, de kerk had heel veel kleinere kerken en nergens een plattegrond te vinden. Af en toe luisterde ik even mee wanneer een gids iets interessants vertelde. Ik liep door de kerk en om de kerk in mijn zoektocht naar de waterput. Uiteindelijk vond ik een trappetje dat zigzaggend naar de plek leidde waar ik moest zijn. De Coptische kerk hield het geheime plekje verborgen. Een jonge priester keek vriendelijk toen ik hem vroeg hoe ik bij de put kon komen. Ik brandde een kaarsje en liep onder een kruisje door waarna het beeld drastisch veranderde van rijk gedecoreerd naar grot. De traptreden waren nat en oud. Veel trappen later hoorde ik de echo's van de druppels die in de put vielen. Ik was er alleen. Een ondergrondse grot, midden in de stad met alleen de geluiden van het water. Als ik niet al zen was, was ik dat zeker geworden. Ik nam even een momentje om tot rust te komen en beklom daarna de trappen weer.

Het zonlicht was welkom en ik liep naar een plein wat echt bijna sprookjesachtig was. Twee prachtig en elegant uitziende mannen in lange witte gewaden liepen van de Ethiopisch orthodoxe kerk over het plein heen. Ik moest mijn best doen niet te staren met mijn mond open.
Ik liep terug en zocht mijn hostel weer op, Abdul had mij verteld dat er eten zou zijn om 6 uur en ik zou geen Nederlandse zijn als ik gratis eten zou afslaan.

Op het mooiste dakterras van Jeruzalem aten we met een grote groep mensen, brood met baba ganoush en houmous en terwijl ik naar het iets hogere dakterras liep, zag ik langzamerhand de zon onder gaan. Het oproep tot gebed klonk als muziek in mijn oren.
Ik besloot nog een avondwandeling te maken naar de markt buiten het oude stadscentrum maar daar eenmaal aangekomen bedacht ik mij dat dit misschien niet iets was voor mij alleen. Ik maakte een ronde maar liep toen al snel weer naar richting het oude centrum. Ik pikte wat bezienswaardigheden mee voordat ik mijn weg weer naar mijn hostel maakte. Jeruzalem ziet er zo anders uit laat in de avond. De meeste winkeltjes hebben hun luiken gesloten en het is er op veel plekken pikkedonker.

Ik genoot nog even van het goede gezelschap in het hostel voordat ik het stapelbed op kroop en mijn ogen sloot. Wat is Jeruzalem toch een magische plek!