Oogkleppen af

Toen ik de avond ervoor in mijn stapelbedje lag, bedacht ik mij wat ik met mijn dag zou willen doen. Ik zou vroeg uit de veren om naar Bethlehem te reizen. In de middag zou ik naar de Masada en de dode zee. Ik boekte voordat ik mijn telefoon onder mijn kussen stopte, een aantal nachten extra omdat ik mij goed op mijn plek voelde in het Hebron hostel.

Vroeg sprong ik uit bed en met kriebels in mijn buik en tasje op mijn rug liep ik de straten weer op. Links, rechts, rechtdoor en weer naar links om naar de Damascus Gate te gaan. Door de poort de trappen op en naar het busstation aan de linkerkant. Even navragen en voor 6,80 shekels had ik de bus naar Bethlehem. Een roommate had mij verteld dat in Bethlehem er taxichauffeurs zouden staan bij de bushalte die zouden zeggen dat het allemaal ver weg was maar dat het heus ook te bewandelen was. Er waren niet veel toeristen op dat moment maar degenen die er waren stapten allemaal in de taxi. Ik bedankte de chauffeurs en liep rustig verder. Fata Morgana vibes all around. Een man gaf me een dadel die ik dankbaar aannam voordat ik verder liep met dit natuurlijke snoepje. Als je een foto had gemaakt en er de tekst bij had gezet "Wat hoort hier niet thuis?" dan zou ik waarschijnlijk het antwoord daarop zijn. Toch voelde ik mij zo niet. Het voelde het alsof er weer een warme deken over mij heen werd gelegd door de lieve woorden. Welcome! Ahlan wa sahlan!

Ik liep naar de nativity church waar ik per ongeluk in een Italiaanse dienst terecht kwam. Ik ging er maar in mee. Ik stond tegen de muur en zette mijn knop Italiaans aan en kreeg zo toch zo'n 85% mee. Ik glipte net voor het eind van de dienst het kapelletje uit. Een barretje wat adverteerde met het zijn van een plek voor pelgrims trok mijn aandacht, eens een pelgrim, altijd een pelgrim. Ik dronk een kopje thee op het zonovergoten terras en schreef een paar dingen op in mijn notitieboekje. Ik maakte goed gebruik van het internet en maakte even contact met thuis. Toen ik mijn thee wou betalen zei de meneer naast mij bij de balie dat hij die graag voor mij wou betalen. Blijkbaar was ik Maher eerder op de ochtend tegen gekomen toen hij met zijn groep toeristen door de stad liep en had ik naar hem geglimlacht. Ik glimlach wel vaker maar hij zei dat het zijn dag mooier had gemaakt dus liet ik hem mijn thee afrekenen. Ik nam afscheid en besloot naar The Walled off Hotel te lopen naast de muur waar Banksy zijn/haar kunsten op had botgevierd ter verdediging van de Palestijnen.
Een kraampje verkocht grote bruine tuinbonen en warmgele lupinebonen met een citroendressing en ik was blij wat te eten. Ik liep verder, snackend op de peulvruchten en ik had ze net op toen ik langs een indrukwekkend huis liep. Een jongeman stond tegen het hek en wenste me een goede dag en vroeg hoe het met mij ging. Ik antwoordde dat het goed ging en dat het een prachtig huis was waar hij voor stond en er vast een rijke familie moest wonen. Hij vroeg vervolgens of ik het wou zien. Een beetje flabbergasted keek ik hem aan. Ik luisterde even naar mijn onderbuikgevoel en besloot dat ik de jongeman wel kon vertrouwen. We gingen achterom en liepen naar binnen. Zijn moeder heette mij welkom. Een kleine oudere vrouw met mooie ogen bood mij thee aan terwijl de jongen over een stapel was stapte naar boven toe en mij zijn hand gaf. Ze gebruikten het overgrote deel van het huis niet maar ik mocht een kijkje nemen. Op het dak kreeg ik een mooi uitzicht over de stad. Het was een beetje handen en voetenwerk. Zijn Engels even gebrekkig als mijn Arabisch maar we maakten onszelf toch verstaanbaar. Beneden stond mijn kopje thee al klaar. We zaten even en ik liet mijn moeder en Ammie met mijn nieuwe vrienden kennis maken via Facetime. Samer vroeg mij of ik al naar Hebron was geweest en of ik daar met hem heen wou morgen. Ik zette mijn flexibiliteit in en zei dat als hij vrij was, we ook gelijk konden gaan. Blijkbaar kon hij dat en kleedde zich snel even om. Ik vroeg of we eerst langs de muur konden gaan waarna we in de auto stapten en een groot deel van de muur langsreden. In het museum kreeg ik een brok in mijn keel van al de naar mijn hoofd gesmeten feiten van het conflict. Ik stapte een beetje emo weer in de auto en vroeg Samer de oren van het hoofd. Hij probeerde gefrustreerd een vriend te bellen die hem kon helpen met het Engels. No such luck.

Wij kwamen aan in Hebron wat weer een heel andere plek leek te zijn dan mijn eerder bezochte steden. Ik had nog nul research gedaan naar de stad maar liet me leiden. Zonder mijn nieuwe vriend had ik een heel andere ervaring gehad, dat is zeker. Bij veel kraampjes waar ze eten verkochten kreeg hij het voor elkaar om mij even wat te laten proeven. Luchtige pannekoekjes of kikkererwten uit de peul. Het brood wat ik in handen kreeg kwam net van de bolle pan af en brandde mijn vingers. Het kon mij niet zoveel schelen. Het rook lekker, het smaakte nog beter. Wij liepen door de marktstraatjes en de persoon naast mij leek de aandacht wel op prijs te stellen. Een man zei ons naar hem toe te komen, ik volgde Samer. Ik was er niet op voorbereid, helemaal niet op voorbereid.

Aan het einde van het weggetje was de weg naar links afgesloten met een hek en prikkeldraad. Het was duidelijk dat de straat die ik achter het hek zak voorheen een soortgenoot was geweest van het drukke marktstraatje waar ik zojuist doorheen was gelopen. Hier was alleen het leven uit verdwenen. De deuren van de winkelluiken dichtgesoldeerd en de straat bezaaid met troep van de illegale nederzetting er vlak boven.
De man die ons had gewenkt begon zijn verhaal in het Arabisch aan Samer te vertellen. Een knap jong meisje kwam met een grote glimlach naar mij toe en hield mijn hand vast. De vader van 4 dochters en een zoon ging door in het Engels. Hij vertelde over hoe het leven was geweest voor de nederzetting en hoe twee van zijn dochters voor het leven getekend waren door het conflict. Zij speelden voor huis terwijl settelers troep en glas naar beneden hadden gegooid. Ik zag op dat moment één van de meisjes de leeftijd van mijn nichtje, op een bankje zitten met een groot litteken in haar gezicht. Ik schrok zo ontzettend van het verhaal en van het beeld dat ik mij met schokkende schouders naar het hek keerde. Ik kreeg mijn emoties lange tijd niet onder controle. Ik voelde me stom, machteloos, boos en verschrikkelijk verdrietig. Terwijl de tranen over mijn wangen stroomden vond het eerste meisje mijn hand weer en ik probeer door mijn tranen naar haar te glimlachen. Ik zou haar moeten troosten! Ze geeft me een dikke knuffel en haar zusje sloot zich aan voor een groepsknuffel. Ik pak mijzelf weer bij elkaar en vraag hoe de vader de toekomst ziet. Hoe zij geholpen kunnen worden. De vader vertelt mij dat het enige wat er op dit moment gedaan kan worden is het creëeren van bewustwording bij mensen.
Wij nemen afscheid en ik zwaai naar de meisjes. Eenmaal de hoek om beginnen de tranen weer te rollen. Ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij. Samer weet niet zo goed wat hij met me aan moet maar geeft geruststellende klopjes op mijn rug. Hij krijgt zijn vriend weer te pakken aan de telefoon en geeft op die manier door dat hij het bijzonder vindt dat ik het mij allemaal zo aantrek.

Na nog even dolen door de straatjes van Hebron lopen we terug en wilt hij me het checkpoint naar de illegale nederzetting van de Joodse gemeenschap laten zien. Idris, een oude Palestijnse man die nog in het bezette gebied woont zegt mij wel mee te willen nemen naar binnen. We gaan door het checkpoint heen waar hij in het Hebreeuws met de guards spreekt. Eenmaal binnen ziet het straatbeeld eruit alsof er een kernramp heeft plaatsgevonden. Een spookstad waar ook hier de oude winkeltjes zijn afgesloten, De turquoise verf is er door gebrek aan onderhoud aan het afbladderen. Niemand te zien in dat gedeelte behalve op bepaalde punten de soldaten met hun grote geweren en hun serieuze gezichtsuitdrukkingen. Idris neemt mij mee naar een uitzichtpunt en wijst naar een school die nu door de Joodse gemeenschap in gebruik is genomen maar voorheen een Palestijnse jongensschool was waar hij vroeger heen ging. Hij is al oud en wil zijn huis en land niet verlaten. Hij vertelde mij dat hij eeuwenoude olijvenbomen op zijn land heeft. Het is toch wel heel moedig om als nummer te moeten leven onder het juk van de Israëliers en de joden die met geboorterecht naar Israël zijn gekomen.
Ik passeer het checkpoint weer waar Samer op mij staat te wachten met angst in zijn ogen. Hij geeft mij een knuffel en zegt dat hij bang was voor mij. Ik lach en vraag hem waarom, ik ben immers een toerist met blond haar en blauwe ogen. Hij zei dat ik zomaar met een vreemdeling meeging. Ik lach nog harder en vertel hem dat nog maar een paar uur geleden, hij ook voor mij een vreemdeling was. Hij haalt nog een paar souvenirs voor mij om hem bij thuiskomst aan te herdenken. Ik schrik wanneer hij het vervolgens heeft over een bedroom. Of ik naar de bedroom wil gaan. Ik kijk hem met een schuin oog aan en vraag hem wat hij daarmee bedoelt. Ik dacht mijn intenties best wel duidelijk te hebben gemaakt namelijk. Hij herhaalt "you, bedroom". Ik kijk misschien op dat moment wel een beetje boos uit mijn ogen want hij belt zijn vriend weer op. Mohammad legt mij dan eindelijk uit wat Samer bedoelt. Bathroom!!!! Ik pies vervolgens bijna in mijn broek van het lachen maar zeg dat ik het wel op kan houden. Ik leer mijn nieuwe vriend de uitspraak van bathroom en zeg dat er een heel belangrijk verschil tussen de twee zit.

Wij rijden weer terug naar Bethlehem waar wij Mohammad op zouden pikken voor de rest van het avontuur. Samer rijdt langs een banketbakker voor een soort pasteitjes met nootjes en pikt daarna zijn charismatische vriend op aan de kant van de weg. Ik heb het gevoel dat ik, door alle "hulplijn" telefoongesprekken, Mohammad al een beetje ken. we eten de gebakjes in de auto en rijden door de stad naar een bakker. De jongens nemen me mee naar het oudste restaurant van Bethlehem waar je volgens hen het beste Palestijnse eten kan krijgen. Ze bestellen vanalles (vegan) behalve het brood want ze wouden het authentisch houden en hadden dus zelf brood meegenomen. Wat een fantastisch feestmaal kregen wij daar voorgeschoteld. Ik at zoveel ik kon maar toch kreeg ik het niet op. Daar hebben ze geen etiquette regels waarbij je beter je bord leeg kunt eten dus doen ze dat ook niet. Wij laten de maaltijd zinken en lopen weer door de straatjes heen terwijl de zon onder gaat. Ze nemen mij mee naar een souvenirwinkeltje maar lopen er doorheen. Langs de werkplaats en met een trap omhoog. Wow...Uitzicht. De kerkklokken luiden en het is best wel een idyllisch plaatje daar zo bovenop het dak te staan.
Ik haal een aantal souvenirs waar ik weer niet voor mag betalen. Ik weet nog steeds niet wanneer ik dat moet toelaten en wanneer ik mijn poot stijf moet houden en het geld gewoon moet neerleggen en hard moet wegrennen. Ik ben ook zonder cadeautjes gelukkig met de vriendschappen die ik heb gemaakt. Mooie mensen > mooie souvenirs. Misschien zijn ervaringen en avonturen wel de mooiste souvenirs.
Wij lopen door het oude deel van de stad terug naar de auto en vervolgens naar de juice bar die ons een toetje zou voorschotelen. Ik had een simpel sapje in gedachten maar het werd een kunstwerk met avocado en nootjes waar ik even met mijn ogen dicht van moest genieten. Het werd veel later dan ik gepland had en dat had zo zijn gevolgen.

Toen Samer mij bij de bushalte wou afzetten was ik te laat voor de laatste bus en zowel Samer als Mohammad voelden zich zo schuldig. Ik begreep dat niet zo goed. Ik zou door het checkpoint moeten en misschien daar een bus vinden. Zij zetten mij bij de checkpoint af waar slecht belicht was en mannen in groepjes stonden. Ze liepen met mij mee tot ik toch echt zelf door de hekken moest. Aan de andere kant werd mij verteld dat er helemaal geen bussen meer reden en met maar 9 shekels in mijn beurs werd ik toch een beetje nerveus. De taxi zou toch wel iets meer kosten dan de bus. Ik liet de muntjes zien die ik had. Een forse meneer haalde zijn schouders op en stuurde mij naar een vriend van hem. Ahmad de taxichauffeur zei mij wel naar de Damascus Gate te willen brengen. Ik wou hem de 9 shekels geven maar daar wou hij niks van weten. Hij brengt me direct naar mijn gate en ik bedank hem veelvuldig. Wat een fijne mensen komen er toch op mijn pad.

Gezellig zat ik nog even in de woonkamer van het hostel en op het dakterras. Wat een bijzondere dag! Een betere had ik mij echt niet kunnen wensen. Het loont zo om je oogkleppen af te zetten en open te staan voor nieuwe mensen en ervaringen.