Krakende fiets en kloppend hart

Met krakende fietsjes en kloppende harten reden we tussen de auto's, motoren en scooters over de snelweg naar de overkant van de rivier. We waren eerder die dag vanuit Bangkok naar de oude stad Ayutthaya afgereisd met weer een Grab. Ons resort was prachtig en de airco verrukkelijk, Amarens maakte er gebruik van door een powernap te doen. Ik genoot buiten van alle jungle geluiden en deed mijn research over de stad.
We huurden fietsen bij ons resort en fietsten naar de oude stad om een groot deel van de tempels en ruïnes te bekijken. GoogleMaps was onbehulpzaam maar na een avontuurlijke omweg over zanderige paadjes en langs hardwerkende tempelbouwers, kwamen we eindelijk bij onze eerste tempel. Wat Phra Mahathat was de tempel waar we volgens Insta het Buddha hoofd in de boom konden vinden. We kochten een zes-tempel-kaart en dompelden ons onder in deze eeuwenoude wereld.
We wandelden langs de tempels die voor onze ogen zowel leken af te brokkelen als weer tot leven te komen.
Van de ene naar de andere droomwereld fietsten we langs de keiharde realiteit waarbij onwetende of beperkte toeristen op olifanten reden. Amarens en ik vonden een plekje waar we wat konden eten voordat we ons voornamen één van de verdere tempels op te zoeken.
Het verkreukelde plattegrondje leidde ons over de brug des doods en ik kan me niet herinneren ooit zo hard gefietst te hebben. We bereikten de andere kant en lachten om de rare stunts. De tempel was verder dan gedacht maar compleet uitgestorven waardoor het de rit toch wel waard was. We dronken op de terugweg een colaatje aan de kant van de weg waar ze in alle haast hun spulletjes naar binnen haalden. We zagen de regenstorm op ons af komen maar besloten er toch doorheen te trappen. Deze meisjes zijn niet van suiker en dus kan zelfs de moesson ons niet wegspoelen. We lieten de laatste tempel voor een andere dag en gingen naar ons huis voor de nacht.

In de avond wouden we een Grab nemen naar de nachtmarkt maar de kosmos wou onze luie konten in de zadels hebben. Amarens was niet zo avontuurlijk en koos voor patat en ei, ik kocht rare zakjes met groenten, rijst. Bananenblaadjes met ikwistnietwat, kokospuddinkjes, gefrituurde tofu en allerlei lekkers. Mango stickyrice mocht ook niet ontbreken bij het avondeten wat ik grotendeels op bed versnaperde. De rest van de avond en een groot deel van de nacht maakte ik me zorgen over hoe we in hemelsnaam de 650 kilometer moesten overbruggen naar Chiang Mai.
Ik was boos op mezelf voor mijn ontzettend Nederlandse notie van afstand. Ik moest er maar op vertrouwen dat alles goed zou komen en gaan slapen.

We waren vroeg wakker en hadden een heerlijk ontbijtje met exotisch fruit. Met mijn schriftje en verschillende opties om naar onze volgende bestemming Ik hakte een knoop door en boekte een binnenlandse vlucht vanaf Don Mueang Airport naar Chiang Mai later op de dag. Met pijn in mijn hart liet in het resort achter terwijl we door de kronkelstraat langs de tempel en over de rivier naar de "grote weg" om een tuktuk te vinden. Met genoeg tijd voordat we bij het vliegveld moesten zijn besloten we de laatste tempel te bezoeken. Wat chai Wattanaram werd overspoeld met verschrikkelijk schattige schoolkindjes en toeristen in traditionele Thaise kledij die een film wouden nadoen. We waren blij dat we deze omweg hadden gemaakt. Deze tempel is toch wel één van de mooiste plekken van Ayutthaya die we bezocht hebben. Langzaam liepen we door alle gangetjes waar onthoofde Buddha's in een eeuwige meditatiehouding zitten. Na gediend te hebben als selfie opportunity voor de schoolkinderen zochten we een taxi om ons naar Don Mueang te brengen. De tuktuk chauffeuse die ons in haar tuktuk probeerde te lokken begreep dat ze niet de juiste wagen had voor de rit die we nodig hadden maar belde wel een vriend voor ons met een auto. Na flink onderhandelen konden we wachten op onze nieuwe vriend. Met tijd over op het kleine vliegveld, genoten we van heerlijke mango smoothies.

De stad waar nog maar een paar jaar geleden de heer Anthony Bourdain doorheen liep, op culinair avontuur, was nu van ons. De oude stadsmuren waren in de avond mooi belicht terwijl we op onze gratis hostelfietsen door de stad cruiseten naar de nachtmarkt. Eten, souvenirs en goede live muziek in overvloed. We lieten ons verleiden door classic rock 'ome Johan stijl' op een hipsterplein met een wijnbar en vegan opties. De Voice heeft ook Thailand in haar greep want bij een van de barretjes stond een ontblote jongeman met lang zwart krullend haar een geweldige performance te geven met een Pearl Jam nummer. De poster buiten zei dat de meneer finalist was van de Voice seizoen 5 en ik begreep wel waarom.

We sloten de avond af in het hostel met een colaatje in het gezelschap van onze medereizigers. Ik dacht nog even aan de man die ik nooit heb ontmoet maar toch om heb gehuild toen ik op de radio hoorde dat hij zichzelf van het leven had beroofd. Meneer Bourdain kwam op de mooiste plekken, at het heerlijkste eten, had mensen die van hem hielden maar besloot toch dat de wereld ook wel zonder hem kon. Onze tijd heeft al een onbepaald limiet zonder dat we daar zelf een hand in hebben. Ik voelde me dankbaar voor waar ik zijn mocht en dat ik mij nog steeds kan verheugen op het leven.