Vreemde eend in de bijt
Door: Rowena K
Blijf op de hoogte en volg Rowena
21 Juni 2018 | Thailand, Phetchaburi
Hijgend liepen we de berg op die ons een kabelbaan had beloofd, maar ons alleen apen had gegeven. Toen we bij een klein huisje aankwamen, met meer beveiliging dan nodig, bleek dat de kabelbaan aan de andere kant van de berg zat. We besloten de lachende makaken en het immer stijgende pad te trotseren.
Het was een beetje surrealistisch om wakker te worden in het houten huisje in de stad die we nachtelijk hadden betreden. We dronken water maar vonden de daguren belangrijker dan het ontbijt. We liepen naar de plek waar de bushalte fysieker was dan een handgebaar en de stadsbus binnen 10 minuten kwam aanrijden. We klommen achterin en reden de lange straat uit naar de oude stad van Sukhothai.
Na een beetje onderhandelen met de tuktuk chauffeurs die buiten het park stonden, vonden we hun diensten toch iets te prijzig en besloten het park te voet te bewandelen. We kochten onze tickets en bezochten de verschillende tempels en ruïnes. We maakten een pitstop bij een plek die in het Thai vast ‘de heksenketel’ had geheten, gezien hun logo. Goed gevuld trokken wij het park weer in, verlangend kijkend naar de mini Jeeps die te huur stonden. Het park werd goed onderhouden en was goed bewandelbaar met ons plattegrondje. De boeddha’s op deze plek waren beter bewaard gebleven dan in Ayutthaya en namen in sommige gevallen een grappige houding aan. We liepen terug naar waar we het park waren binnen gekomen en de vraag of we nog in het oude deel moesten blijven, of terug naar het nieuwe deel moesten gaan werd beantwoord door de stadsbus die van een afstandje ons met gebaren vroeg of we nog mee wouden. We renden naar de bus en sprongen erin.
De buschauffeur pikte zijn ondeugende kleindochter van rond de 3 jaar op, wat ons veel vermaak bracht terwijl ze naast hem op de bank onmogelijke dingen vroeg en hij zo goed mogelijk zijn best deed haar wensen in te willigen.
Amarens was toe aan meer slaap dus toen we aankwamen bij ons huisje deed ze weer haar versie van Doornroosje na. Ik zat op ons balkonnetje te plannen toen de regen over ons heen kwam. Oorverdovend was de storm die over het huisje woedde. De bomen en planten sloegen van de ene naar de andere kant terwijl het tot op dat moment verstopte dierenrijk, tot leven kwam. Kikkers en padden sprongen rond alsof ze haast hadden en het duifje onder ons dak was druk aan het roekoeën.
Toen het monster weer tot leven kwam en haar hoofd uit de deuropening stak, besloten we de avondmarkt onveilig te maken met onze hongerige buiken. Het was een fijne markt met lekkere kleine hapjes. We besloten de Lonely Planet op te volgen in haar advies om het poep restaurant te bezoeken. Poo’s restaurant verdiende naar ons idee de credit niet maar werd toch aardig bezocht door de waarschijnlijk enige toeristen in de stad. We proefden nog een lekker gevuld koekje bij een kraam en liepen weer richting onze bungalow op poten. Amarens had lief wat worstjes voor de straathonden bewaard die ze niet heel slim het straatje in gooide waar wij nog doorheen moesten lopen. De overdag lieve honden groeperen zich in de avond en zijn dat niet zo schattig meer. Op meerdere plekken had ik over de gevaren gelezen. Amarens en ik liepen een beetje lacherig maar een beetje bang om de even bange honden heen die op de worstjes afkwamen. Binnen no time waren we door onze snelle pas, terug op de kamer.
We pakten onze backpacks weer in, we zouden de dag erna vroeg naar het lokale vliegveld reizen om het vliegtuig naar Bangkok te pakken. Van daar zou het gemakkelijker zijn om naar Phetchaburi te reizen.
We wouden een taxi nemen maar het taxibedrijf nam de avond ervoor niet op dus besloten we naar de grote weg te lopen en te hopen op een tuktuk naar het busstation. Dat lukte, een bus naar een vliegveld vinden was minder makkelijk. Een andere tuktuk wou die uitdaging wel aangaan na lang onderhandelen.
We reden een langere tijd dan ik had gedacht maar kwamen ruim voor tijd aan op het vliegveld/Jurassic Park. De dinosaurussen stonden opgesteld bij de ingang waardoor het meer op een attractiepark leek dan een luchthaven.
We werden goed verzorgd na inchecken met een hapje, een drankje en gratis WiFi. Het vliegveld in Bangkok was minder gastvrij en niemand kon ons helpen aan informatie hoe we bij Phetchaburi moesten komen. We konden wel een dure limousine krijgen maar geen informatie. Uiteindelijk bleek dat de enige manier, een verschrikkelijk omslachtige manier was. GrabMan to the rescue! Voor iets meer geld kregen we een rit via de GrabApp die ons meer dan 3 uur zou schelen. De jongeman zette ons af bij ons “resort” wat flink was veranderd van de foto’s op Booking.com. We kregen in eerste instantie een prachtige kamer aan het water maar bij de betaling vijf minuten later bleek dat we de verkeerde kamer hadden gekregen en we konden of 7,80 per nacht bij betalen of verhuizen. We kozen voor het laatste en werden door een oud huis geleid. Een houten trap omhoog en de derde deur naar rechts. De kamer was groter dan dat wat we hadden maar daar was het meeste mee gezegd.
Ik gaf Ammie het grote bed omdat ze nog steeds ‘zielig’ was en nam zelf het eenpersoonsbedje in beslag. Mijn rug klaagde meteen en ik sleepte een extra matras door de kamer en lag dat erbovenop maar kon net als de prinses op de erwt niet mijn draai vinden. Erwten kon ik niet vinden dus gaf ik de schuld maar aan de matrassen en het gebrek aan lattenbodem. Het lawaai van de ventilator zong me toch in slaap voor een uurtje.
We regelden een rit naar de tempelgrot ‘Khao Luang Cave’ en ontdekten de grot die niet te vergelijken viel met hetgeen in Pai. Een gemeen lange trap naar beneden bracht ons bij een rijkdom aan boeddha’s. Het was een interessante plek met ietwat teveel mensen. Iets verder in de grot vonden we twee versteende basilisken die een trap bewaakten naar een plek waar wij niet mochten komen. Ontzettend frustrerend vind ik zulke bordjes. De makaken waren net zo aanwezig als de toeristen maar nog onbeleefder terwijl ze bovenop de eetkraampjes hun konten zaten te krabben en vervolgens aan hun vingers roken.
In de avond liepen we door het parkje langs het water naar de nachtmarkt. Deze plek was toch wel heel erg tof en authentiek. We werden gefotografeerd met de lekkere salade die we hadden gekocht en waren duidelijk vreemde eenden in de bijt.
We genoten van het eten, de mensen, de vreemde geuren en de avond.
Met nog genoeg plannen om onze andere dagen te vullen, liepen we weer terug.
Ik was blij dat ik had gekozen voor een stad die maar weinig mensen opnamen in hun reisplannen, zelfs toen ik op mijn pijnlijk harde bed lag.
Het was een beetje surrealistisch om wakker te worden in het houten huisje in de stad die we nachtelijk hadden betreden. We dronken water maar vonden de daguren belangrijker dan het ontbijt. We liepen naar de plek waar de bushalte fysieker was dan een handgebaar en de stadsbus binnen 10 minuten kwam aanrijden. We klommen achterin en reden de lange straat uit naar de oude stad van Sukhothai.
Na een beetje onderhandelen met de tuktuk chauffeurs die buiten het park stonden, vonden we hun diensten toch iets te prijzig en besloten het park te voet te bewandelen. We kochten onze tickets en bezochten de verschillende tempels en ruïnes. We maakten een pitstop bij een plek die in het Thai vast ‘de heksenketel’ had geheten, gezien hun logo. Goed gevuld trokken wij het park weer in, verlangend kijkend naar de mini Jeeps die te huur stonden. Het park werd goed onderhouden en was goed bewandelbaar met ons plattegrondje. De boeddha’s op deze plek waren beter bewaard gebleven dan in Ayutthaya en namen in sommige gevallen een grappige houding aan. We liepen terug naar waar we het park waren binnen gekomen en de vraag of we nog in het oude deel moesten blijven, of terug naar het nieuwe deel moesten gaan werd beantwoord door de stadsbus die van een afstandje ons met gebaren vroeg of we nog mee wouden. We renden naar de bus en sprongen erin.
De buschauffeur pikte zijn ondeugende kleindochter van rond de 3 jaar op, wat ons veel vermaak bracht terwijl ze naast hem op de bank onmogelijke dingen vroeg en hij zo goed mogelijk zijn best deed haar wensen in te willigen.
Amarens was toe aan meer slaap dus toen we aankwamen bij ons huisje deed ze weer haar versie van Doornroosje na. Ik zat op ons balkonnetje te plannen toen de regen over ons heen kwam. Oorverdovend was de storm die over het huisje woedde. De bomen en planten sloegen van de ene naar de andere kant terwijl het tot op dat moment verstopte dierenrijk, tot leven kwam. Kikkers en padden sprongen rond alsof ze haast hadden en het duifje onder ons dak was druk aan het roekoeën.
Toen het monster weer tot leven kwam en haar hoofd uit de deuropening stak, besloten we de avondmarkt onveilig te maken met onze hongerige buiken. Het was een fijne markt met lekkere kleine hapjes. We besloten de Lonely Planet op te volgen in haar advies om het poep restaurant te bezoeken. Poo’s restaurant verdiende naar ons idee de credit niet maar werd toch aardig bezocht door de waarschijnlijk enige toeristen in de stad. We proefden nog een lekker gevuld koekje bij een kraam en liepen weer richting onze bungalow op poten. Amarens had lief wat worstjes voor de straathonden bewaard die ze niet heel slim het straatje in gooide waar wij nog doorheen moesten lopen. De overdag lieve honden groeperen zich in de avond en zijn dat niet zo schattig meer. Op meerdere plekken had ik over de gevaren gelezen. Amarens en ik liepen een beetje lacherig maar een beetje bang om de even bange honden heen die op de worstjes afkwamen. Binnen no time waren we door onze snelle pas, terug op de kamer.
We pakten onze backpacks weer in, we zouden de dag erna vroeg naar het lokale vliegveld reizen om het vliegtuig naar Bangkok te pakken. Van daar zou het gemakkelijker zijn om naar Phetchaburi te reizen.
We wouden een taxi nemen maar het taxibedrijf nam de avond ervoor niet op dus besloten we naar de grote weg te lopen en te hopen op een tuktuk naar het busstation. Dat lukte, een bus naar een vliegveld vinden was minder makkelijk. Een andere tuktuk wou die uitdaging wel aangaan na lang onderhandelen.
We reden een langere tijd dan ik had gedacht maar kwamen ruim voor tijd aan op het vliegveld/Jurassic Park. De dinosaurussen stonden opgesteld bij de ingang waardoor het meer op een attractiepark leek dan een luchthaven.
We werden goed verzorgd na inchecken met een hapje, een drankje en gratis WiFi. Het vliegveld in Bangkok was minder gastvrij en niemand kon ons helpen aan informatie hoe we bij Phetchaburi moesten komen. We konden wel een dure limousine krijgen maar geen informatie. Uiteindelijk bleek dat de enige manier, een verschrikkelijk omslachtige manier was. GrabMan to the rescue! Voor iets meer geld kregen we een rit via de GrabApp die ons meer dan 3 uur zou schelen. De jongeman zette ons af bij ons “resort” wat flink was veranderd van de foto’s op Booking.com. We kregen in eerste instantie een prachtige kamer aan het water maar bij de betaling vijf minuten later bleek dat we de verkeerde kamer hadden gekregen en we konden of 7,80 per nacht bij betalen of verhuizen. We kozen voor het laatste en werden door een oud huis geleid. Een houten trap omhoog en de derde deur naar rechts. De kamer was groter dan dat wat we hadden maar daar was het meeste mee gezegd.
Ik gaf Ammie het grote bed omdat ze nog steeds ‘zielig’ was en nam zelf het eenpersoonsbedje in beslag. Mijn rug klaagde meteen en ik sleepte een extra matras door de kamer en lag dat erbovenop maar kon net als de prinses op de erwt niet mijn draai vinden. Erwten kon ik niet vinden dus gaf ik de schuld maar aan de matrassen en het gebrek aan lattenbodem. Het lawaai van de ventilator zong me toch in slaap voor een uurtje.
We regelden een rit naar de tempelgrot ‘Khao Luang Cave’ en ontdekten de grot die niet te vergelijken viel met hetgeen in Pai. Een gemeen lange trap naar beneden bracht ons bij een rijkdom aan boeddha’s. Het was een interessante plek met ietwat teveel mensen. Iets verder in de grot vonden we twee versteende basilisken die een trap bewaakten naar een plek waar wij niet mochten komen. Ontzettend frustrerend vind ik zulke bordjes. De makaken waren net zo aanwezig als de toeristen maar nog onbeleefder terwijl ze bovenop de eetkraampjes hun konten zaten te krabben en vervolgens aan hun vingers roken.
In de avond liepen we door het parkje langs het water naar de nachtmarkt. Deze plek was toch wel heel erg tof en authentiek. We werden gefotografeerd met de lekkere salade die we hadden gekocht en waren duidelijk vreemde eenden in de bijt.
We genoten van het eten, de mensen, de vreemde geuren en de avond.
Met nog genoeg plannen om onze andere dagen te vullen, liepen we weer terug.
Ik was blij dat ik had gekozen voor een stad die maar weinig mensen opnamen in hun reisplannen, zelfs toen ik op mijn pijnlijk harde bed lag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
