Draak in de jungle

Ik werd wakker in ons drijvende hutje op het meer. Ik stond op, liep de deur uit en dook het prachtig heldere en rimpelloze water in, omringd door de beboste bergen.

Het was moeilijk om ons huisje achter te laten terwijl we onze backpacks naar de tuin sleepten voor het ontbijt. Een lange rit bracht ons naar de haven waar een longboat ons naar de hutjes zou brengen. De omgeving was ontzagwekkend terwijl de kapitein tempo maakte om ons naar onze hutten te brengen. De gids behandelde ons alsof we 12 jarigen op schoolreis waren. Ik dagdroomde ervan om de dude van de boot de duwen zonder reddingsvest en hard weg te varen. De hutjes zagen er anders uit dan op de foto’s maar er lagen matrassen op de grond met een fleece dekentje.
We waren zeiknat door de regenbui en mijn humeur paste zich niet zo snel aan als het weer. We aten wat en dat leek wel te helpen.
Voor de jungletour klommen we wederom in de longboat die ons langs de waterkant voer. We klauterden uit de boot en glibberden langs het pad richting de watergrotten. Meneer de gids met nog steeds een erg aanwezige ego, vertelde ons dat er bloedzuigers waren. Uit de groep van 24 man zouden er zo’n 4 mensen ermee te maken krijgen. Dat was een leugen. Het waren een aantal lastige kilometers. Schoenen bleven in de modder steken en meerdere malen moesten we een rivier oversteken. Het zou in het droge seizoen vast een makkelijkere tocht zijn geweest. Bloedzuigers kropen overal en om de paar meter checkte in mijn benen en armen. Tot vier keer heb ik ze van me af moeten plukken. De grot had makkelijk gemist kunnen worden als deze niet werd aangewezen door gids nummer 2 “Big man”.
We klommen door een nauwe opening in de berg en met onze hoofdlampjes verkenden we de boel. Het grootste gedeelte liepen of zwommen we door het water. Twee grote padden keken ons gezelschap een beetje ongeïnteresseerd aan. Vleermuizen en spinnen waren in groten getale aanwezig. De stroming werd aan het einde van onze grotwandeling wat harder waardoor we na een kopje onder, naar de uitgang konden drijven. Een toffe ervaring vond ik toch wel het uitdoen van onze hoofdlampjes, het was pikkedonker.

Wij liepen achteraan terug, Ammie was een beetje chagrijnig door haar niet lekker zittende schoenen. Ik vond het niet erg om achteraan te lopen, zo zag niemand me hard op mijn bek gaan toen het pad weer gemeen glibberig werd. Mijn liefdevolle zus zag het wel en kreeg daardoor toch weer een lach op haar gezicht. Bij een rivier waste ik de modder van me af zodat ik kon doen alsof er niks was gebeurd. Ik zag dat mensen er wel een beetje klaar mee waren toen we ons weer bij de groep aansloten. Mensen vielen als dominostenen en ik kon mezelf er niet van weerhouden er toch een beetje om te lachen. Ik was bang voor een karma attack en het laatste stuk zwom ik daarom liever door de rivier terug naar de boot dan dat ik het schuine en nu gladde paadje nam.
Terug bij onze hutjes hadden we vrije tijd. Beetje zwemmen, beetje kajakken en een beetje van het leven genieten. In de avond werden er groepjes gevormd en wij maakten natuurlijk deel uit van het leukste stel met de spelletjes. Na een paar kaartspelen volgde ik Ammie naar het hutje. Het was er vredig. Ik keek bij ons hutje nog even om naar ons adembenemende uitzicht. Ik stuurde nog even een dankjewel de kosmos in voordat ik de deur achter me sloot en mijn matras opzocht.

Vroeg ging mijn wekker, de ochtend jungletour was optioneel en rond 6 uur maar als een echte Nederlander wou ik waar ik voor betaald had. Ik ging nog vroeger uit bed om een duik te nemen.
Bikini aan, de deur uit en na een flinke teug adem, dook ik het diepe in. Het was idyllisch, drijvend op het water en helemaal alleen. Niemand volgde mijn voorbeeld, mijn medereizigers nog muisstil in hun eigen hutten. Langzaam werd de wereld weer wakker en klom ik het water uit om Am aan te sporen zich klaar te maken voor de tocht. De longboat bracht ons weer over het meer heen maar de jungle hield haar beesten als geheimen verborgen. We hadden eerder al toekans gezien en een enorme hagedis. Uiteindelijk kwamen we bij een boom aan die op het eerste gezicht leeg leek tot de takken begonnen te bewegen. Een stel gibbons was er aan het spelen. Ons groepje was die vroege ochtend klein maar enthousiast.
Bij terugkomst stond ons ontbijt weer klaar waarna we snel de kajaks insprongen. We deden nog een eigen tour en zagen meerdere apen. We waren op tijd terug dus besloten we nog een stukje te zwemmen. De longboat zou ons weer terug naar de haven brengen met een omweggetje langs een plek die zo uit Midden-Aarde had kunnen komen. Erg onder de indruk was ik van de omgeving maar ook toen ik zag dat zelfs achterop de longboat, mijn slaapgrage zusje weer in slaap was gevallen.
Aan land kregen we nog een lunch die mij goed smaakte al was in ongerust over de reis naar Koh Phangan. Onze vervelende gids had gezegd dat hij het wel zou regelen maar hij regelde helemaal niks. Big man reed ons en 4 anderen in de minibus naar Suratthani naar een bevriend reisbureau welke er verschrikkelijk obscuur uitzag. Het was nog vroeg en ik dacht erover na de meneer te bellen die ons ook naar Khao Sok had geholpen. We besloten toch met het reisbureau in zee te gaan, letterlijk en figuurlijk. Transport naar de ferry en vervolgens de boot naar het eiland om 4 uur. We moesten er even op wachten maar uiteindelijk kwam daar de minibus die al vrij vol gestampt was. De bus stopte overal, als het niet voor mensen was, dan wel voor pakketjes. De rit duurde een eeuwigheid en het was al kwart over 4 toen we werden gedropt in the middle of fucking nowhere. Met alleen een domme sticker op onze boezem rende de buschauffeur naar een soort tolhokje en kwam met een even dom, nietszeggend kaartje terug en stuurde ons naar een verlaten 19de eeuws tramachtig ding. De 2 Nederlanders met wie we waren overgebleven, en die net zo gefrustreerd waren als wij, moesten naar een haven iets verderop. Zij reden weg en wij gingen onzeker in het wagentje zitten. De buschauffeur had ons gezegd te wachten, maar niet hoelang. Na twintig minuten liep ik naar het tolhokje waar ik geen antwoord kreeg op mijn vraag maar wel de woorden “Boat six o’clock!”. Oké dan. Ik liep terug en het begon weer hard te regenen. Zelfs met dakje hielden wij het niet droog. Rugzakregencapes werden ingezet terwijl we een beetje boos werden. Toen het trammetje vol zat na bijna een uur wachten, kwam er een mannetje uit z’n hol en bracht ons naar de haven. De haven was serieus nog niet anderhalve kilometer van waar we hadden gezeten. We zochten iets te eten maar er was niks zonder vlees dus had ik maar honger terwijl Am noedels at in een hoekje op de grond. Ik vroeg bij een balie bij welke pier we moesten zijn waarna we aanstalten maakten om bij de mensen in de rij te staan. We hadden 2 uur eerder aan kunnen komen op het eiland maar dat mocht niet zo zijn. Een lange tocht bracht ons op het eiland van Koh Phangan. De open taxi’s werden als veewagens gevuld met toeristen die er voor de full moon party kwamen en daarbij verschrikkelijk werden afgezet. Ik had bewust gekozen om niet een accommodatie te nemen bij het feeststrand maar in het stadje bij de haven. We probeerden meerdere malen vervoer te krijgen maar in eerste instantie kenden ze ons hotel niet en later vroegen ze er belachelijk veel geld voor. Het was volgens Maps maar 2,5 km lopen, weer leugens natuurlijk. Toch had ik sinds aankomst weer beste zin. We liepen door de lange straat waar links en rechts barretjes gevuld werden met toeristen. Enge neonlichten zo’n 50 meter van de hoofdweg leken mij het begin van een horrorfilm. Met kriebels en een glimlach liep ik hard door. Mijn telefoon viel een halve kilometer voor ons hotel uit dus liepen we in het donker de weg in. Jungle Homestay vonden we midden in de jungle met kleurrijke kerstverlichting bij de ingang. Verder was de plek dood, voorzichtig liepen we verder en riepen we in het Thai naar het hopelijk goede volk. Er scheen licht in het huisje aan de rand van het terrein. In eerste instantie deed niemand open toen ik riep maar na een paar keer kloppen kwam er een verward uitziende meneer naar buiten. Ik hoorde door een klein dingetje in zijn stem dat hij Franstalig was dus sprak ik hem aan in het Frans. Ik vertelde hem dat we een reservering hadden. Hij overlegde met zijn vrouw en onze reservering bleek spoorloos. Ik kon het hem niet laten zien want mijn telefoon was weer uitgevallen en had geen zin meer in werken. Het speet hem want alle kamers waren gevuld, hij had alleen nog tentjes. Amarens was al pisnijdig omdat ik haar had laten lopen en een tentje was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik vroeg aan de man of we wat te drinken konden krijgen en hij bracht ons een fles water. Ik was positief en geloofde hem toen hij zei het allemaal te fiksen in de ochtend. Hij bracht ons naar het tentje. Het was niet zo ruim als dat we gewend waren maar het was schattig. Geruite dekentjes, hoofdkussen en een zaklamp. Het badgebouw was prachtig en zag er nieuw uit. Mijn optimisme maakte Ammie een beetje moordzuchtig. Ik ging weer naar de hoofdstraat voor eten en colaatjes. Ik was blij om zonder backpack de donkere jungle in te lopen. Ik verkoos de wildernis boven het naast Amarens in de tent liggen op dat moment. Amarens is enger dan het onbekende hahaha! Er was een 7-eleven om de hoek en ik vulde mijn krokodillentas (tas met een plaatje van een krokodil) met colaatjes en lekkers. Bij de buurvrouw haalde ik een heerlijke warme maaltijd. Ze lachte om mijn Thai maar leek er wel blij mee. Ze gaf me een paar bakjes mee, stokjes en een glimlach. Ik betaalde en liep rap weer door de jungle. Ik hield mijn SPOT stevig in mijn rechterhand toen er een auto aan kwam rijden. Als ik op dat moment was ontvoerd, dan had niemand mij horen schreeuwen. Als ik alleen reis dan ben ik daar nooit zo bang voor. Ik voelde mij misschien toch verantwoordelijker dan ik dacht. De auto reed langs en ik lachte mezelf uit.
De jungle bar die al verlaten was door verdwaalde toeristen was de perfecte plek om te dineren. Ik riep de draak uit haar hol en lokte haar naar de bar met de belofte van Pad Thai. Gelukkig ging het na het eten iets beter en doken we de tent in.

Vroeg in de ochtend werd ik waker en liep ik op blote voeten naar de toiletten. De duizendpoten waren ook op dat tijdstip actief terwijl ik ze gefascineerd bekeek vanuit de hangmat naast onze tent. Ik liet Ammie lekker liggen en keek naar de natuur om me heen. Hagedisjes, tropische vogels, duizendpoten, eekhoorns, reuze mieren en andere leuke beestjes hielden me gezelschap tot de eigenaar en zijn vrouw naar me toe kwamen met verontschuldigingen. Ze gaven ook het nieuws dat ze een vriend hadden gebeld met kamers en dat we daar terecht konden. Ik voelde me heel erg dubbel. Ik was de mensen dankbaar maar voelde me tegelijkertijd schuldig dat we afstand namen van de plek die ze minder dan een half jaar geleden hadden opgebouwd. Het tentje was echt zo slecht nog niet, zelfs al hadden we een kamer geboekt.

Amarens werd best vrolijk wakker en ik vertelde haar dat we naar een andere plek zouden worden gebracht wanneer we klaar waren. Ik vertrok als eerste achterop de meneer zijn scooter. Alles werd voor ons betaald, zelfs de extra nacht die we wouden bijboeken. De plek lag aan het strand en ik kon mijn ogen niet geloven. Ik wist dat Amarens hier heel gelukkig van zou worden. Ik checkte in en werd naar het huisje gebracht terwijl onze Franse ami weer een retourtje maakte. Ik riep ze vanuit het huisje toe en ik zag aan m’n zusje haar gezicht dat ik gelijk had gehad. Ik gaf onze grote vriend un gros câlin en we namen afscheid.

Terwijl we de paar stappen naar het strand liepen keken we elkaar aan met pretoogjes, deze dag kon nu al niet meer stuk. Er zou nog veel gaan gebeuren die dag.