De verloren zooltjes

Als een mannelijke versie van Assepoester verloor mijn parmant uitziende man op het vliegveld zijn hakken. Eerst van één van zijn opgepoetste schoentjes en daarna van de ander. Het vliegveld was bezaaid met rubberkruimels. Hij had de schoenen al jaren niet gedragen en dat was een probleem. Nergens in de terminal waren schoenen te vinden maar ik maakte David de belofte dat hij snel nieuw schoeisel aan zijn voeten zou hebben zodra we in de medina zouden komen.
De vlucht verliep voorspoedig en snel kwamen we aan in Tanger. Ik mocht niet afdingen van David en daarom moesten we zo'n 15 euro neerleggen voor een taxi waar ik niet meer dan een tientje voor zou hebben betaald.
De taxi chauffeur zette ons af net na de poort van de medina waarna we met onze kleine Ryanair-goedgekeurde-onder-de-stoel-rugzakjes. (backstory: de rugzak die ik droeg was de middelbare schoolrugzak van één van David z'n exen, ik vind dat best bijzonder.)
De locatie van mijn mobiele telefoon bleef elke keer dat ik een plek opzocht, teruggaan naar waar ik Asha bij de hondentrainer had achtergelaten in Spanje. Internet was daarom wel nodig om de locatie op te zoeken van ons hotel. Café Tingis was de perfecte plek om met een drankje even bij te komen van de reis en bleek nog geen 2 minuten van ons hotel verwijderd te zijn. Een smal verborgen straatje met aan de weerszijden overal krappe winkeltjes met uitgestalde waren, bracht ons naar onze Riad Dar Souran. We checkten in, brachten onze karige rugzakjes naar boven en gingen op zoektocht naar schoenen. Gelukkig leken David zijn schoenen ook zonder hak nog best netjes zodat we niet te wanhopig leken. Het eerste beste winkeltje wat we zagen gaf de keus tussen slechte nep puma's of nette tweedehands leren schoenen. Mijn knappe man ging voor een tweedehands paar maar we waren de souk nog niet uit en ik zag een barst verschijnen in zijn hak! Ik werd een beetje hopeloos van de schoenensituatie maar nog hopelozer toen de koppige man er niet mee terug wou! In de nieuwe stad kocht hij een nieuw paar schoenen en uiteindelijk kreeg ik mijn zin en konden we zonder problemen het eerste paar omruilen zonder drama.
Ik was blij dat ik eindelijk kon gaan genieten van de reis. Mijn zorgvuldig uitgekozen plekjes werden aangedaan. Een tweede lunch werd genoten in een Syrisch restaurantje aan de Rue d'Italie. Het eten was prachtig en verschrikkelijk lekker.
Tangier heeft een rijke geschiedenis wat overal aan af te zien is. De architectuur van de gebouwen, de straatnamen en de polyglottische bevolking. Het is er heerlijk. Als een dier in een kleurrijk ondergronds gangenstelsel voelde ik mij in de medina. Trappen op en trappen af, naar links en naar rechts. Het is een doolhof met veel doodlopende straatjes en verrassingen waardoor je wilt blijven lopen.
David had dorst maar werd teleurgesteld in het restaurant waar we ons diner nuttigden, geen bier. Ik had hem gewaarschuwd dat het helemaal niet zo makkelijk zou zijn om in het openbaar een alcoholische versnapering te kunnen vinden maar hij had dit 'probleem' zwaar onderschat. Gelukkig was het eten uitstekend anders was hij waarschijnlijk niet heel blij geweest. We kochten na de tijd bij een winkeltje een paar frisjes zodat we deze op het dakterras van het hotel met elkaar konden toasten. Het uitzicht rechts was een deel van de nieuwe stad, de kust en de zee terwijl links de medina lag met verlichtte huisjes als in een diorama.
In het midden van het dakterras stonden we dan met zijn tweetjes. Ik links en hij rechts terwijl we elkaar vasthielden om dit bijzondere moment even bewust te beleven.