Buiten adem of adembenemend?

Alsof ik mijn wederhelft nog niet ver genoeg uit zijn comfortzone had gesleept, wou ik ook nog eens met mensen afspreken via Couchsurfing.
Ik wou in eerste instantie alleen informatie verkrijgen maar we werden door velen uitgenodigd voor een free tour of een drankje.
Het maakte David verschrikkelijk nerveus maar na zo'n 20 mannelijke couchsurfers afgewezen te hebben, ging hij toch akkoord met het ontmoeten van een jonge vrouw. Ik begrijp niet zo goed waarom ons geslacht zo'n invloed zou hebben op onze contacten maar ik was blij dat we toch iemand konden ontmoeten.
We werden dinsdag al vroeg wakker om ons ontbijt op het dakterras te verorberen en naar de petit socco te wandelen om Maryam te ontmoeten.
Een verse jus, lekkere broodjes en msemen werden snel opgegeten waarna we naar café Tingis liepen. Maryam en Zaynab waren door het verkeer wat later waardoor wij nog een theetje konden doen.
Gelukkig is de petit socco zoals de naam al suggereert, klein, en was het daarom niet moeilijk de meiden te herkennen.
Samen liepen we door de Kasbah en langs de kust naar het Café Hafa welke al sinds 1921 bestaat en waar menig schrijver geïnspireerd werd.
We waren allemaal buiten adem na de klim, onze nieuwe vriendinnen kwamen niet uit Tanger maar uit Agadir waar het volgens hen net zo vlak is als in Nederland. Onder het genot van een prachtig uitzicht en een verschrikkelijk zoete muntthee spraken wij over cultuur, Tanger, studies en menig ander topic.
Wij namen afscheid in de Kasbah en David en ik vonden de trappen richting de souk. We vonden een restaurant waar David zijn eerste Marokkaanse biertje kon drinken. Een belletje werd geringd voordat wij naar boven liepen en muzikanten speelden hun bijzondere instrumenten. Hamadi is een mooie plek en het eten was heerlijk. Wij vonden na ontzettend lang zoeken het Gran Teatro Cervantes uit 1913. Het staat er nu nog verlaten bij door geschillen tussen de stad en de Spaanse staat maar hopelijk kan het in de toekomst teruggebracht worden naar de oorspronkelijke staat.
Om aan David zijn to-drink list te voldoen zochten wij naar een gat in de muur. "Le trou dans le mur" was vrij letterlijk een gat waar we in eerste instantie straal voorbij liepen. Aan de overkant van de straat zagen we een klapdeurtje met de woorden erboven geverfd. Het was de kleinste bar die ik ooit gezien had en het enige wat er werd geserveerd was bier. Flag Gold, Flag, Stork en Heineken. Er was een schilderijtje van een zwarte kat met toegeknepen ogen in een art nouveau setting wat mijn aandacht bleef opeisen. Hoe kwam zoiets interessants op die plek te hangen? Ik kon het de barman niet vragen, die wanneer hem geen drankje werd gevraagd, snel weer verdween.
Toen we alles hadden gedaan wat David wou doen, konden we eindelijk door de medina heen slenteren zonder haast. Souvenirs werden gekocht bij prachtig uitgestalde stalletjes. Thee na thee werd gedronken en we vonden een geweldig plekje. Een bord boven de deur vertelde ons dat er Duits werd gesproken en zwart witte tegels op de drie traptreden zorgden ervoor dat het er net uitzag.
Binnen was het een ander verhaal. Er werd naar een Spaans programma gekeken en ver in de grote zaal zaten mensen tegen de muur die van dichtbij er minder vriendelijk uitzagen dan van veraf. We bestelden thee en koffie en betaalden eindelijk normale Marokkaanse prijzen, dit is hoewel het bord anders doet vermoeden, geen toeristische plek.
De plek ademde geschiedenis. De oud met leer bekleedde stoelen kraakten maar waren gelukkig nooit vervangen door plastieken versies.
We liepen na dit avontuur weer door de straten en ik bedacht me dat ik om de hoek van ons hotel in een smalle bakkerij, een mannetje in een steenoven vrijwel alle broden van de buurt had zien bakken. Op lange houten planken lagen de net afgebakken broden te wachten tot iemand ze op zou halen en zou distribueren. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg of ik een brood mocht kopen. Dat mocht! Voor 2 dirham kreeg ik een enorm brood en een glimlach. Stralend van geluk nam ik het nog warme brood aan. Eenmaal in onze kamer deed ik een geluksdansje om David heen met mijn brood. Ik scheurde er stukjes af en genoot van de smaak en versheid. Tijdens ons avondeten had ik dankzij mijn al eerder half opgegeten brood, genoeg aan een salade. Onze nachtthee dronken wij weer bij onze favoriete café terwijl we de plannen voor de volgende dag maakten. David maakte aanstalten toen ik mezelf opmaakte om alles en iedereen te bevechten als ze een straathond, die midden op de weg ging liggen, een haar zouden krenken. Gelukkig deden mensen allemaal hun best om haar te ontwijken en hoefde ik geen mensen pijn te doen.
Wij kropen een beetje triest maar enthousiast weer onder de lakens, wetende dat het onze laatste nacht in Tanger zou zijn.